Terwijl zij geboren werd zat ik gewoon thuis in Nederland. Ik was totaal niet bezig met de komst van een kindje. Dat was de weken ervoor wel anders geweest. Maanden hadden we uitgekeken naar de komst van een klein jongetje. Een jongetje met sikkelcelanemie. We waren compleet voorbereid voor zover je je kunt voorbereiden. 

Een klein donker jongetje, een jongetje waarvoor de moeder door haar eigen ziektes niet kon zorgen. Familie vond het dusdanig onverstandig dat ze zwanger was geworden dat ze geen hulp aan haar wilde bieden tot het moment dat de adoptie bijna rond was. Tot het moment dat alles in gang gezet werd en wij af zouden reizen toen besloot haar moeder de zorg voor het kindje op zich te nemen. 

Uiteraard waren we verdrietig, dit kindje hoorde voor ons gevoel al bij ons maar we waren ook enorm dankbaar dat hij in de buurt van zijn mama op zou kunnen groeien. Een verwerkingsproces begon en dat was precies waar ik middenin zat toen de telefoon ging. Ik weet nog precies waar ik stond toen ik zag dat het het Amerikaanse adoptiebureau was die belde. Ik dacht die bellen om te vragen hoe het gaat maar ze stak direct van wal met een totaal andere vraag. Er was een meisje geboren de nacht ervoor, ze kon onmogelijk opgroeien bij haar moeder, de familie kon het ook niet aan en de moeder wou dat ik ervoor zou zorgen. Het was haar vijfde kind en dat zou het hier in het gezin ook zijn, iets wat door de moeder als teken werd gezien. Ik weet nog dat ik de stoel vast greep, om mij heen keek en wat begon te stamelen. 'Charlotte, hoor je waar je ja tegen zegt. Weet dat dit niet makkelijk gaat worden, voel je niet verplicht'.

Ik had wat flarden opgevangen over drugs, enorm trauma en tekorten. Mijn gedachten vlogen alle kanten op.

'Ben je er nog' klonk het aan de andere kant.

'Ja en zij gaat bij ons horen'.

'De familie wil je eerst zien via een videoverbinding, ze moeten je dingen zeggen en vragen maar ondertussen maken wij de papieren al klaar. Kan je over drie uur?'.

Ik wist nog een ja, natuurlijk uit te brengen en daar stond ik dan. Middenin de kamer, aan de grond genageld een beetje verdwaasd om mij heen te kijken. Was ik zojuist moeder geworden van een meisje? Wat was haar toestand? Wat zou de familie willen vragen?.

 

Ik weet nog goed hoe ik de kinderen uit school ging halen. Het voelde alsof ik daar met een groot geheim stond op het schoolplein. Niemand wist dat ik zojuist nog een keer moeder was geworden. De kinderen kwamen naar mij toe rennen en we hadden het over koetjes en kalfjes. Zodra we thuis aan het drinken zaten vertelde ik hun het nieuws dat ze er een zusje bij hadden. Een foto was er nog niet, iets wat niet gebruikelijk is maar dat zou weinig zijn bij deze adoptieprocedure zou later blijken.

Op van de zenuwen kroop ik achter de computer voor het gesprek met de familie. 

Stijf van angst om het verkeerde te zeggen zat ik daar terwijl de verbinding tot stand kwam. Daar verscheen de buikmama in beeld om vervolgens snel uit beeld te gaan. Een tante nam het woord. Dat ze voor adoptie kozen had niets te maken met de liefde die ze voor dit kindje voelden als familie. Ik kreeg een korte maar gruwelijke samenvatting van het verhaal. Kort en zakelijk zei ze toen 'Je reactie hierop is?'.

Achteraf denk ik waarom dacht je niet na voor je antwoord gaf. Waarom deed je alles zo impulsief maar ik weet ook dat dat de reden is waarom ze bij mij is. Waarom de familie dacht dat het goed zat.

Ik dacht geen seconde na maar zei direct 'Wat een vreselijk verhaal dan moeten we er samen voor gaan zorgen dat het een mooiere afloop krijgt'.

Later zou de familie mij vertellen waarom ze het zo hadden gedaan, ze wilden weten hoe ik op afschuwelijke details zou reageren. Of ik dicht zou klappen. Ze wisten dat als ik voor dit kindje zou zorgen en contact met de buikmama zou houden ik veel vaker met zulke dingen geconfronteerd zou worden en daar zou ik mee moeten kunnen omgaan.

Dat ik het woord samen had gebruikt was voor hun essentieel want ze wilden absoluut een rol houden in het leven van dit meisje.

De camera draaiden en daar lag ze, bij haar buikmama, een klein meisje. Een meisje getekend door alles wat ze al had meegemaakt. Verslaafd ter wereld komen is een ding maar ze had er ook een traumatische zwangerschap op zitten.

Ik zat aan het beeld gekleefd en kon alleen maar uitbrengen dat ik alles maar dan ook alles zou doen om haar gelukkig te maken.

Een andere tante kwam in beeld en vroeg 'Wat als dat niet lukt, ze kan teveel hebben meegemaakt'.

'Dan probeer ik harder, langer en weet ik dat we er nog niet zijn maar dat we er ooit gaan komen'.

De buikmama was de hele tijd stil geweest tot dat moment. Liggend vanuit het ziekenhuisbed zei ze tegen haar familie 'Ik weet het zeker, zij kan het, zij is haar moeder'.

Het zijn woorden waar ik nu nog niet zonder droge ogen aan kan denken. 

De adoptie werd in gang gezet.

14 dagen later sloot ik haar in mijn armen.

Een klein meisje met enorme bange ogen. 

Een meisje dat verstijfde zodra je haar aanraakte.

Een meisje die nu al geen vertrouwen meer had in de wereld.

Een meisje dat direct in mijn hart zat.

Een meisje dat jarenlang keihard knokten om mij ook in haar hart toe te laten, want wat is houden van eng als je zo onzeker het leven begonnen bent.

Een meisje dat vandaag tien jaar is geworden.

Een meisje dat ik mijn dochter mag noemen maar waarvoor de belangrijkste persoon ter wereld nu vermist is.

Ze leeft hier maar haar hart is voor meer dan de helft daar, daar in Amerika.

Haar grootste wens is terug gaan, nu niet voor altijd maar om iedereen te zien, om met elkaar te zijn. De normale dingen samen te kunnen doen. Spelen op het strand met haar Amerikaanse broers en haar Nederlandse broers en zussen. Met oma tekenen en het allermooiste zou zijn als ze met haar buikmama een pannenkoek kan eten. Een pannenkoek met pindakaas want zo eet buikmama ze het liefste.

Een droom die nu nog verder weg lijkt dan ooit, want waar is ze.

Waar is die vrouw die 10 jaar geleden mij zei dat ik de moeder ben van dit meisje.

Ik voel aan alles dat ik haar ga vinden, dat ze opduikt maar dat we niet veel langer moeten wachten om haar op te zoeken. Ze is al zo lang verslaafd, heeft al zo lang overleefd, zoveel meegemaakt er komt een keer een einde en voor dat einde wil ik hun dat moment van die pannenkoek samen geven.

Want al zegt ze al tien jaar lang dat ik de moeder ben van dit meisje, ik zal het nooit zo zijn als dat zij haar moeder is.

Zij en ik is wij.

Een team dat een ding wil en dat is dit meisje gelukkig maken.

Gelukkig zal ze zijn als ze zo meteen haar nieuwe fiets ziet en haar dagboek. Ze zal genieten van de taart vanmiddag. Toch zal dat ultieme geluk, dat gevoel van compleet zijn er voor haar enkel zijn als ze iedereen samen heeft maar voor nu zal het grootste cadeau zijn dat ze weet waar buikmama is.

Iemand missen is de moeilijkste manier van houden van.....