Er zijn eigenlijk geen boeken geschreven over gezinnen waar adoptiekinderen en biologische kinderen samen opgroeien.

Daar kwamen de schrijvers van het boek "Net even anders" ook achter tijdens hun adoptietraject.

Ze besloten er wat aan te veranderen en schreven zelf een boek.

 

In het boek lees je ervaringen aan van gezinnen waarin zowel biologische kinderen als adoptiekinderen aanwezig zijn. 

Ouders zowel als kinderen komen aan het woord.

Deze verhalen worden afgewisseld met vragen die gesteld zijn aan deskundigen uit het werkveld. Deskundigen die aan het woord komen zijn onder andere werkzaam bij de Raad van de Kinderbescherming, Stichting Adoptievoorzieningen, Wereldkinderen, Basic Trust, de Fiom maar ook professor Hoksbergen komt aan het woord.

 

Er wordt veel ingegaan op emoties, zoals bindingsangst, onzekerheid, reacties vanuit de omgeving en bijvoorbeeld schaamte.

Daarnaast wordt er ruimschoots aandacht besteed aan de rootsreis.

 

Het boek heeft een mooi evenwicht gezocht qua kennis en ervaringen.

Je treft in het boek ook een adressenlijst aan van instanties en personen die aan het woord zijn geweest.

 

Het boek is zeer openhartig geschreven, het is dan ook zeker een leerzaam boek.

Ook mijn gezin is een "net even anders" gezin.

Ik heb het boek in een ruk uitgelezen en herkende zeker sommige elementen maar ik moet bekennen dat er ook dingen waren waarbij ik enigszins de kriebels kreeg.

 

Zo wordt er veel gesproken over verwachtingen en dat, dat een van de problemen is die voorkomen bij de "net even anders" gezinnen.

Ik kan mij persoonlijk niet voorstellen dat je "teleurgesteld" kan zijn omdat je kind een lager niveau qua opleiding gaat doen als dat je zelf hebt gedaan.

Dat kan ik mij niet voorstellen als je zelf kinderen op de wereld zet maar zeker niet bij adoptiekinderen.

Je weet wat voor een bagage het kind met zich meedraagt, dat er zoveel meer geleerd, verwerkt enz. moet worden dan als je een "normale start" hebt mogen hebben. Dan doet een niveau er toch totaal niet toe, dan is het toch veel belangrijker dat een kind zich leert hechten en het geluk vind om gelukkig te zijn.

Ik vergelijk alle zes mijn kinderen niet met mezelf. Ik ben geen maatstaaf, net zo min als dat hun dat zijn.

Daarnaast kan ik je met de hand op mijn hart vertellen dat ook de kinderen die ik zelf heb gedragen absoluut niet meer op mij lijken qua karakter, voorkeur, interesses enz. dan dat de kinderen die ik in mijn armen mocht sluiten, dat doen.

 

Er wordt daarnaast veel aandacht besteed aan het feit dat het best een belasting is voor de aanwezige kinderen als er kinderen geadopteerd gaan worden.

Ik zal de laatste zijn die zegt dat er geen extra tijd gaat zitten in heel veel dingen maar die wegen nooit op tegen datgene wat de kinderen van elkaar leren.

 

Daarnaast wordt er in het boek veel gesproken over rootsreizen en dat je die beter pas op latere leeftijd kan doen. Ik denk dat dit helemaal van het kind afhankelijk is en dat je ten alle tijden moet kijken wat bij je kind past en wat het aankan.

Wij gingen al een paar keer terug. 

De een heeft heel veel behoefte om familieleden te gaan zien, de ander twijfelt. Beide is prima.

Ze kijken alle drie uit naar andere dingen, willen andere dingen zien en meemaken.

Ook denk ik dat het heel anders ligt als je echt op zoek wilt gaan. Mijn kinderen hebben het geluk dat ze weten wie hun biologische familie is, hoe het met ze gaat en wat de reden van afstand is.

De teleurstelling die bij een zoektocht aanwezig kan zijn is dus niet van toepassing.

Dat neemt niet weg dat ook verdriet, boosheid en teleurstelling bij hun om de hoek komt kijken tijdens de reis.

 

Het is correct Nederlands maar toch stuitte het mij tegen de borst.

In het boek wordt telkens gesproken over biologisch eigen kinderen en adoptie kinderen.

Mijn kinderen zijn allemaal mijn eigen kinderen, daar zit qua gevoel geen enkel verschil in.

 

We zijn dan wel een "Net even anders" gezin maar de liefde die we voor elkaar voelen is doodnormaal.

 

Eigenlijk is het net als bij alle opvoedboeken. Het kan een bron van herkenning zijn, een inspiratie vormen maar uiteindelijk moet je datgene doen waar jij je goed bij voelt.

 

Je koopt het boek oa. bij bol.com