Per toeval kwam dit bijzondere boek op mijn pad terecht, want om heel eerlijk te zijn zou ik het niet snel meegenomen hebben in de boekwinkel.
Ik ben blij dat het op mijn pad kwam want wat is dit een ontzettend puur en rauw geschreven verhaal dat je niet snel loslaat.
Recensie: Ik lach om niet te huilen van Lex Kroon.
Deze autobiografische schelmenroman over het meeslepende, schokkende en intrigerende leven van Rotterdammer Lex Kroon laat je niet snel los.
Lex Kroon schreef het boek in 1984, absoluut een unieke roman voor die tijd.
Brutaal, openhartig en rauw. Lex Kroon neemt ons mee naar de Rotterdamse onderwereld, waarin hoeren, drugs en criminelen centraal staan.
Hij beschrijft zijn eigen afdaling, van taxichauffeur naar psychiatrisch patiënt naar cocaïnesnuivende koppelbaas, met een humoristisch cynisme en drijft rancuneus de spot met alles en iedereen.
In dit door en door persoonlijke boek houdt Lex Kroon niets verborgen en staat de lezer oog in oog met de harde, vaak ontluisterende werkelijkheid van het bestaan.
Het is een boek dat ontzettend rauw en puur geschreven is. Vanaf de eerste bladzijde zat ik in het verhaal. Het tempo in het boek is hoog waardoor het lezen als chaotisch of van de hak op de tak ervaren kan worden. Toch ben ik van mening dat dit juist het boek zo sterk maakt, dit is het tempo waarin het leven van Lex Kroon zat. Waarin het leven van heel veel mensen die ten ondergaan zit. Het boek geeft je echt een kijkje in zijn leven. Het is zo openhartig dat het bijna intiem te noemen is.
Door de hernieuwde uitgave waarin Özcan Akyol een inleiding schreef over het feit dat dit boek hem heeft aangezet tot het schrijven van boeken, heeft dit boek van Lex Kroon de aandacht gekregen die het verdient.
Je koopt het boek o.a. bij Bol.com.
Reactie schrijven