Porno van de 21e eeuw.

Zodra ik mijn Instagram open, begint het.

Eerst -enkele jaren geleden- onopvallend en sluimerend.

Inmiddels groots, opvallend en schreeuwend.

In neonletters.

ZIE ME! KOOP ME! VOLG ME!

 

Niet alleen door mensen die er hun beroep van hebben gemaakt.

Niet door de mensen die opvallend campagne voeren, om een product te verkopen. Nee, door iedereen.

Bekend of onbekend.

Betaald of onbetaald.

Met een paar honderd volgers. Met duizenden volgers.

Van ontbijtgranen tot auto's. Van merktassen tot opbergrekjes.

Alles wordt getagd, genoemd en gepromoot.

Producten die we zelf hebben gekocht. Met geld dat we zelf hebben verdiend.

De feeds zijn perfect. Dezelfde poses.

Dezelfde kleuren, dezelfde meubels.

We zien ze in alle woonkamers voorbij komen als we met 1 vinger langs de accounts glijden die we volgen.

De planten staan op kleur en maat.

Lekker urban, hip en alternatief.

Dezelfde meubels van dezelfde grote woonwinkels zien voorbij komen.

Niet omdat we de enige zijn die de IKEA of de Leen Bakker zelf niet kunnen vinden.

Niet omdat we iets hebben of kunnen dat niemand anders heeft.

Nee, juist omdat we hetzelfde willen zijn als iedereen.

 

Terwijl ik mijn laptop opstart, zie ik de ene na de andere perfect gestylde moeder voorbij komen.

 

Na de bevalling staan ze 4 dagen later met een buikje zo strak als die van een tiener met een naveltruitje, als vanouds te poseren voor de spiegel. Uiteraard wel met de opmerking dat ze "er nog lang niet zijn".

Ik denk aan mijn eigen lieve, mooie vriendinnen, die weken na de bevalling blij waren als ze hun haren zelf weer konden wassen.
Die 4 dagen na de bevalling nog in hun zwangerschapsbroek liepen, gevuld met charmante kraamverbanden.

Lieve, mooie moeders die blij waren als ze alleen en redelijk pijnvrij konden kakken op dag 5.

 

Ik vraag me af, of deze lieve meiden zien dat het niet per definitie de "standaard" is, om enkele dagen na je bevalling beeldig door het huis te huppelen.

De instababies kindjes huilen niet, ze kwijlen niet en ze knoeien niet.

En terwijl de schat van mij liters snot en kwijl produceerde, lijkt het alsof hij de enige baby is die lekte.

De instababies van de instamommies liggen beeldig te poseren in hun designerpakjes.

 

Als de kindjes opgroeien, lijken de moeders ook niet te werken.

Ze brengen de kids naar school, vloggend en huppelend.

Tot in de puntjes verzorgd, met bloemen in de haren en wapperende manen.

Met stylisch gevulde brooddoosjes staan de gepoetste kindjes braaf wuivend bij de strak gelakte voordeur.

 

De moeders pakken hun yoga matje voor een flinke sessie in de hipste studio van de stad.

We taggen even alles wat we dragen vandaag, van sok tot menstruatiecup: alles wordt benoemd.

 

Na een stevig potje yoga gaan we lachend met hippe en mooie vriendinnen -met mooie volle lipjes, aangeschaft bij dezelfde dokter- genieten van quality time. Slurpend aan een smoothy van hetzelfde merk (tag tag!).

Want terwijl ik verder scroll, zie ik eigenlijk niemand die -net als ik- met pluishaar, 2 verschillende sokken en een pesthumeur in de auto stapt om te gaan werken. 

Haastend. In de file. Met een jurk aan die niet gesponsord of gekregen is, maar waar ik me eigenlijk de tandjes voor heb gewerkt.

's Avonds gaan ze op pad met hun beeldige vriendinnen. Dure restaurants en chique clubs. Terwijl ik de was sta op te vouwen vraag ik me af of ik de enige ben, die weleens iets in het huishouden moet doen.

 

Terwijl ik op het strand lig, met mijn dikke reet in een net te klein zwembroekje, open ik Insta.

Ik heb cellulitis en -shit vergeten- ik had eigenlijk mijn benen nog wel even moeten scheren.

Maar als ik langs mijn tijdlijn scroll, lijkt het alsof ik de enige moeder ben die niet op het strand flaneert alsof ze een fotoshoot heeft voor de Vogue.

Ik ben volgens mij echt de enige die eigenlijk dode garnalen uit een meurende emmer staat te gooien, na een dagje strand.

Die krentenbollen uit haar strandtas zit te eten, en die probeert te negeren dat er zand tussen haar tanden knarst.

 

Mijn instabesties, die zitten namelijk met zijn allen op Ibiza of Bali.

Ze liggen perfect in de branding te rollen, in een pose waar Silvie Meis nog een puntje aan kan zuigen.

De Gucci of Prada tas pontificaal op tafel (tag!) naast een lekker verkoelend glas champagne en de dure zonnebril.

De instahubbie (hallo #couplegoals) zijn perfect gestylde mannen.

Zij dragen hun vrouwen op handen. Hebben geen ruzies. Ze hebben allemaal een topbaan en nooit stinksokken die ze naast de wasmand pleuren in plaats van er in,

Niemand heeft ooit geldzorgen. Niemand haast zich de tandjes om op tijd weer op school te staan na een dag werken.

Niemand heeft ooit een baaldag. En met #echtinsta bedoelen we dat we met 6 in plaats van 10 filters perfect gestyled een selfie nemen bij de supermarkt. Ik heb namelijk zelden iemand op Insta op haar knietjes peuterkots uit de vloerbedekking zien schrobben. Want ook #echt moet wel leuk en stylish verantwoord blijven natuurlijk.

Vorige week sprak ik hierover met 1 van mijn lieve vriendinnen.

Veel meiden, die absoluut niet materialistisch of jaloers zijn ingesteld worden erin meegezogen.

Steeds meer vrouwen voelen zich ongelukkig doordat ze zich ongewild vergelijke met alle perfecte gezinnen die voorbij komen.

 

"Instagram is eigenlijk de porno van de 21e eeuw" zei ik tegen haar, terwijl we ons afvroegen waarom we dit eigenlijk doen. Het posten, het volgen van wildvreemden. Het zoeken van waardering van complete vreemden.

 

Als je alleen maar porno kijkt, dan ga je denken dat het normaal is om heel overdreven in je partners oor te hijgen en te gillen, op het moment dat hij alleen maar een beetje aan je oorlel likt.

Gek gezegd is dit eigenlijk ook wat er met ons gebeurd -onder invloed van Social Media. 

Het lijkt normaal om alles te moeten delen.

Hebben we iets te melden?

Zijn we anders dan anders?

Hebben we een goed verhaal, waarmee we mensen kunnen inspireren?

Nee, maar iedereen doet het, dus het zal wel normaal zijn. Het zal wel horen.

 

Iedereen is influencer. Iedereen deelt zijn schoonheidsrituelen en make-up tips.

Iedereen wil een beetje lifestylecoach of interieurstylist zijn. En fotograaf/ videograaf.

Uiteraard.

Onze kindjes zijn het reclamemateriaal. Net als onze woningen. Onze kleding. Onze planten. Onze tassen. Onze kettinkjes.

En het stomme is. Ik doe er zelf keihard aan mee.

Het is vreemd en narcistisch. En het staat eigenlijk mijlenver van me af.

Ooit begon ik als blogger, om mijn verhaal te delen. Om mensen hoop te kunnen geven, een inzicht in adoptie.

En om -hopelijk- de kijk op adoptie te beïnvloeden. De kijk naar geboortemoeders.

De meerdere kanten van het verhaal.

Niet om mensen de ogen uit te steken, of zich minder/slechter of jaloers te laten voelen.

Voordat je het zelf in de gaten krijgt, ontstaat er een blij gevoel als het aantal volgers groeit.

Voordat je het weet, ga je ook tags gebruiken - bij elke foto die je deelt. Reclame voor een product dat je zelf gekocht hebt. Van je eigen geld. Uit gewoonte. Omdat iedereen dat doet.

Waarom is het belangrijk dat Hetch98 uit Canada mijn foto leuk vind?

Waarom is het leuk, dat duizend wildvreemden mijn foto's bekijken?

Waarom voelen we ons vereerd als wildvreemden ons een compliment geven, in de hoop dat je ze gaat 'terug volgen'?

 

Kijk mij eens leuk zijn, slim zijn, rijk zijn. Ik ben gelukkig!

Ik ben mooier, slimmer en rijker. Ik heb de mooiste hond, de knapste kat, het leukste leven en de schattigste kinderen.

Ik heb meer volgers, ik heb meer likes. Zie mij. Vind mij leuk. Volg mij!

Hoe laat moet ik posten om hoger te scoren?

Om die kick te krijgen van de bevestiging van wildvreemden?

Stel je eens voor, dat we ons in het echt hetzelfde zouden gedragen als online.

Zouden we onszelf dan nog leuk, uniek en gezellig vinden?

Of zijn we wandelende reclamezuilen geworden.

Van een levensstijl, een merk of een leven, dat ons eigenlijk helemaal niet past?

 

Bedrijven maken er dankbaar gebruik van, de marketeers worden ingezet om ons te vinden, te volgen en te liken op basis van wat wij laten zien. En wij trappen er met open ogen in.

 

Hoewel Instagram me echt hele leuke dingen en mensen gebracht heeft, bezorgd het me nu steeds meer ergernis.

Positief beïnvloeden heeft plaats gemaakt voor ouderwets opscheppen.

 

Wat ooit begon als 'een kijkje in het dagelijks leven geven' is uitgegroeid tot de grootste bron van onzekerheid en jaloezie ter wereld.

Niemand lijkt hard te hoeven werken voor de dingen zij kan kopen of doen. Alles lijkt aan te komen waaien.

Het kan altijd groter, mooier en duurder.

En heb je net heel je huis instaproof gemaakt, kom je weer een ander bord tegen op Pinterest of Insta, met nog betere ideeën.

Daar gaat je blije gevoel.

In plaats van mensen positief beïnvloeden, lijkt het steeds meer alsof het gras bij de buren groener en groener wordt.

Niet alleen krijg je dagelijks een flinke blik op het groene gras.

Nee, we krijgen de groene graspollen van onze digitale buren dagelijks in ons gezicht gesmeerd.

Als er volgers afvallen, voelen we ons onzeker. We meten ons aan wildvreemden.

Volgende keer dan maar weer de poes posten in plaats van de badkamer?

Of moet ik dan toch maar die dure schoenen kopen voor zoonlief, zodat er weer nieuwe mensen getriggerd worden om me te gaan volgen?

Ik hoor en zie het steeds meer om me heen. 

Niet alleen gevoelige jongeren. Maar ook juist de twintigers, dertigers en veertigers.

 

Ik ben insta-moe.

Stop ik dan helemaal met Social Media?

Ik weet het niet.

 

We zijn straks met 17 miljoen influencers.

 

Het gaat niet meer om verschil maken. Het gaat niet om inspireren.

Het gaat om het kopen & showen van spullen, waar we eigenlijk geen geld voor hebben, om indruk te maken op mensen die we niet kennen.

 

En het is raar.

 

Ik pas er echter voor om mezelf in deze promo porno mee te laten voeren.

Niet langer ga ik mezelf vergelijken met wildvreemden op internet.

 

Lieve influensmoeders, Instavrienden en bloggingbuddies.

Geniet van je huis, verf je wanden in de kleuren die jij mooi vind.

Geniet van je baby, van je man.

Kies de mooiste kleren, die passen bij jouw kleurrijke karakter.

Loop lekker uit de pas. Voel je goed en vrij.

Wees tevreden met wat je hebt en werk hard voor wat je wilt.

Wees gelukkig & vooral jezelf.

Want we kunnen onmogelijk verschil maken, als we allemaal hetzelfde willen zijn.

 

Liefs,

Natas.