De poes die hem zoveel geleerd heeft.

Dagelijks worden er katten ziek.

Dagelijks gaan er katten dood.

Maar nu betreft het de poes van mijn oudste zoon en ligt het allemaal heel gevoelig.

 

Ik ben geen extreme kattenliefhebber.

Denk niet zodra ik een nest kittens zie "Oh, ik wil ook".

Maar deze poes heeft mijn hart gestolen.

 

Djimon had extreem veel angsten toen hij jong was.

De psycholoog vertelde dat dit bij zijn complexe vorm van autisme hoorde en adviseerde een therapie.

Die therapie werkte eerder averechts. Hij nam tics over van de andere leden uit de groep en zijn angsten bleven bestaan.

Toen was er die inval-arts die zag wat het met hem deed. Die zag dat het zo echt niet verder kon.

Hij zei misschien moet je het helemaal niet zoeken in een therapie. Is dat iets wat niet bij dit kind past. Misschien moet je het zoeken in een maatje. Iets of iemand die altijd bij hem is. Iemand die hem begrijpt.

 

Dat maatje werd een poes.

Een poes die overgebleven was en waar snel een plekje voor gevonden moest worden, nu het hele nest leeg was.

Tussen hem en die poes was er direct een klik.

Onder zijn arm nam hij haar mee naar huis.

Vanaf hun eerste ontmoeting was er sprake van ware liefde.

Niemand leek Djimon zo goed te begrijpen als die poes.

Ik was al 10 jaar lang iedere nacht flink door elkaar geschud om te testen of ik nog wel in leven was, sinds de poes er was kreeg ik ook mijn nachtrust terug.

Door haar gespin was hij minder bang voor de dood.

 

Hij was zo bang voor het donker, het niet duidelijk kunnen zien van wat er buiten was, de stilte, hij raakte ervan in paniek, maar zijn maatje hielp hem. Iedere avond liep ze naast hem als hij buiten de beesten eten ging geven. Als hij bezig was, zat zij op het hooi op hem te wachten om daarna naast hem weer terug te lopen.

  

Door zijn autisme lijkt het soms alsof hij je vergeet.

Alsof hij geen rekening houd met de ander maar bij zijn poes is dat anders.

Nooit zal hij iets vergeten wat te maken heeft met zijn poes. Zij is zijn alles.

Twee jaar geleden ging het vreselijk mis. De poes werd aangereden en was door de dierenambulance naar de dierenarts gebracht waar ze geopereerd werd aan een gebroken kaak.

Het beestje was er vreselijk aan toe maar Djimon misschien nog wel meer.

Opeens werd hij geconfronteerd met de sterfelijkheid van zijn maatje.

 

Weer was het de poes die hem iets leerde.

Het gebeurde vlak voor de vakantie naar Frankrijk en hij was heel stellig. Wij moesten gewoon gaan. Hij zou zelf dagelijks met een vriend naar de dierenarts gaan voor de controles en verder zou hij zich thuis over de poes ontfermen. 

Nooit eerder durfde hij alleen thuis te blijven. Hij had er inmiddels al lang en breed de leeftijd voor en ik besloot dan ook om te gaan en hem het vertrouwen te geven dat hij dit kon.

Mocht er iets gebeuren, zou ik direct terug komen rijden.

Maar dat was niet nodig want zowel met hem als met de poes ging het goed.

 

Nu is het wel echt mis.

Al wekenlang kwakkelt de poes met zijn gezondheid.

De deur van de dierenarts hebben we nog net niet platgelopen.

De poes is op, ze heeft leverfalen.

En met dat de poes op is, is mijn zoon dat ook.

Mijn grote kanjer, mijn lieve schat.

Mijn zoon die al lang geen jongetje is maar een man.

Hij zit op mijn bed, compleet kapot.

Hij huilt met grote uithalen terwijl hij zijn poes in zijn armen heeft.

"Je hebt mij zoveel geleerd, ik heb zoveel met je gepraat, je weet zoveel van mij, ik weet niet hoe ik zonder je verder moet maar als je niet meer kan dan moet ik je laten gaan".

Het breekt mijn hart.

Soms is een poes, niet gewoon een poes maar een uniek wezen.

 

Deze poes heeft in ieder geval een leven veranderd.

 

Gisteravond was het zover.

We gingen de laatste keer met de poes bij de dierenarts naar binnen. De poes was op. Hij kon niet meer.

De dierenarts nam alle tijd, hij wist hoe gevoelig dit lag. Na het eerste spuitje mocht ze nog even bij hem op schoot.

Hij bedankte haar uitvoerig en daarna sliep ze in.

 

Een poes uit duizenden is er niet meer.

Bedankt lieve Nappie, je bent van onschatbare waarde geweest, je hebt hem zoveel geleerd maar mij ook door mij in te laten zien dat je alles kunt bereiken als het maar op de manier is die bij je past.

Ik zal je ongelooflijk missen!