Ik ben altijd opgegroeid met het gegeven dat ik zelf niet zwanger zou kunnen worden en zo jong als ik was vertelde de artsen mij dat ik door adoptie toch een gezin zou kunnen stichten.

Adopteren werd voor mij net zo normaal iets als dat zwanger worden voor de meeste is. Misschien wel omdat ik mij er al vanaf jongs af aan in verdiepte wist ik ook heel goed dat adoptie onlosmakelijk met rouw en verdriet verbonden waren.

Onder andere daarom was het voor mij een heel bewuste keuze om voor een open adoptie te gaan (binnenkort zal ik daar meer over vertellen).

Toch werd ik een tienermoeder. Geheel tegen iedere medische verwachting in werd ik spontaan zwanger op mijn 19e. 

De artsen waren daarna direct heel duidelijk. Dit was een niet te verklaren zwangerschap en ik moest er van uit gaan dat dit nooit meer zou gaan gebeuren.

Veel mensen vroegen zich af of het niet moeilijk was om die boodschap te verwerken maar voor mij was het eigenlijk geen nieuwe boodschap. Dit was wat ik al mijn hele leven van artsen had gehoord.

 

Ik had, ondanks dat ik al een kind had, een echte kinderwens. Nooit heb ik het idee gehad dat ik een kind zelf zou moeten dragen om er van te kunnen houden. Nooit heb ik gedacht dat ik op het kindje zou moeten lijken of dat we dezelfde achtergrond zouden moeten delen, om ons leven te delen.

Wat ik wel dacht en wist was het feit dat ik graag een kindje in mijn leven wou waarvoor ik zou mogen zorgen. Een kindje dat ik mocht begeleiden op zijn of haar pad naar volwassenheid. Ik koos daarom voor adoptie in plaats van pleegzorg.

Het was niet het feit dat ik het lastig zou vinden dat ik de titel moeder of mama niet zou krijgen. Dat was voor mij helemaal niet belangrijk. Nu deel ik dit titel maar als mijn 3 jongste ervoor kiezen om mij Charlotte in plaats van mama te noemen omdat ze die naam liever voor hun buikmama bewaren dan vind ik dat ook prima. Het moederschap is iets dat ik prima in een team kan doen. Het moederschap is iets dat ik deel met hun biologische moeders. 

Het was de zekerheid die ik zocht waarvoor ik voor adoptie koos in plaats van pleegzorg.

Ik wou zeker weten dat ik geen afscheid zou hoeven nemen. Ik wou zeker weten dat wij een toekomst samen tegemoet gingen. Ik wou zeker weten dat niemand anders zou kunnen bepalen dat ons verhaal samen zou kunnen stoppen.

Een uitgangspunt dat niet te rijmen valt met pleegzorg.

 

Op dat moment was dat wat bij mij passend was.

Dat is jarenlang zo geweest.

Zelfs toen de zwangerschap van Jeremiah en later die van Jesiah zich onaangekondigd aandiende.

Mijn hart heeft ruimte zat. Was ik bij de komst van mijn tweede kind nog bang dat ik nooit zoveel van haar als van de eerste zou kunnen houden, weet ik nu dat zodra een kind aan je toevertrouwd wordt er een extra luikje opengaat in je hart waar net zoveel liefde uitkomt als voor ieder kind dat al in je gezin aanwezig is .

Na Jesiah zijn overlijden was er verdriet, heel veel verdriet. Verdriet krijgt geen plaatsje, verdriet slijt niet, tenminste niet bij mij.

Je leert er mee leven. Het wordt een stukje van je nieuwe ik.

Ik moest mezelf echt weer opnieuw uitvinden.

Die periode heeft mij ook heel veel geleerd. Niet dat ik die periode mee had willen maken maar ondanks het grote verdriet kan ik er ook het positieve uit filteren.

 

Zo kwam ik onder andere tot de conclusie dat ik inderdaad nog heel veel luikjes over heb in mijn hart maar dat die misschien niet direct gekoppeld zijn aan de behoefte nog een keer moeder te worden. 

Was het misschien zo dat ik in plaats van een kinderwens misschien nu een zorgwens had?

Een zaadje was geplant.

 

Er zijn heel veel redenen te bedenken waarom je geen pleegouder zou willen worden. Zo heb je de dramatische verhalen, maar goed die ken ik ook van adoptie en ik geloof heilig dat ieder verhaal een eigen verhaal is. Ik heb ook best hele pittige momenten met River meegemaakt toen hechten echt wel een probleem bleek maar was het die pittige momenten niet waard? O, die waren het dubbel en dwars waard, geen enkele twijfel over dat.

Er zijn de verhalen waarbij het mis ging, waarbij pleegzorg misschien te vroeg dan wel te laat betrokken werd of waar er fouten werden gemaakt. Ik ken deze verhalen uit eerste hand en ben mij heel goed bewust dat er ook een grote groep is die tegenstander is van pleegzorg. Ik begrijp dat als je iets negatiefs overkomt dat bepaald hoe je tegen iets aankijkt. 

Er zijn zoveel verhalen en meningen maar eigenlijk kon ik daar voor mezelf overal wel een antwoord of een verklaring voor vinden.

 

Toch bleef er een groot punt in het midden hangen.

Een punt waar ik mij altijd achter heb kunnen verschuilen omdat ik zei dat mijn kinderen eerst goed gehecht moesten zijn voordat ik ze kon blootstellen aan het verlies van een pleegkind dat weer weg gaat.

Maar waren het wel alleen de kinderen die dat aan moesten kunnen of kende ik mezelf te goed?

Als ik iemand in mijn hart sluit dan zit je daar voor eeuwig. Loslaten is niet mijn sterkste kant, zorgen en onvoorwaardelijke liefde geven zijn dan juist weer sterkere punten van mij.

Pleegzorg werd een steeds vaker terugkerend thema in mijn hoofd.

Ik bekeek het hele onderwerp van wel 1000 kanten. Voor mezelf kon ik maar een punt bedenken waardoor ik het niet zou doen en dat was het loslaten. Ik weet dat dat mij verdriet gaat doen, ik weet dat ik het daar moeilijk mee zal hebben maar tegelijkertijd bedacht ik mij dat dat echt een belachelijke reden is om het niet te doen.

 

Ik, de volwassen vrouw die een veilig thuis heeft, die de ruimte, de tijd en liefde heeft om zich druk te maken over dat het wel moeilijk zal zijn om weer afscheid te nemen, die stil blijft staan bij het feit dat het haar verdriet zal gaan doen. Terwijl dat kindje dat ik uiteindelijk los zal moeten laten, continue gevraagd wordt om los te laten. Terwijl dat kindje een bak verdriet met zich meezeult omdat alles wat het kende opeens wegvalt. Dat kindje wordt niet de mogelijkheid geboden om te kiezen voor het veilige wat het kent, want dat wat het kent blijkt niet veilig te zijn of kan de zorg (tijdelijk) niet aan. Steeds meer begon ik mij te realiseren hoe egoïstisch het voelde om mijn beoogde verdriet zo'n beslissende factor te laten spelen. Waarom keek ik niet naar datgene wat voor mij ook zo belangrijk is, iets betekenen voor een ander, een verschil kunnen maken (hoe klein het ook is), de ander een geluksmoment laten ervaren, een ander bijstaan als hij of zij het even niet kan. Al die factoren zijn aanwezig bij pleegzorg. 

Ik ben niet snel overtuigd dat ik iets echt kan maar hiervan weet ik dat ik het kan.

Is het erg dat ik weet dat ik verdriet zal hebben van het loslaten? Is het erg dat ik voor ieder kind een luikje zal openen in mijn hart? Is het erg dat ik mij bewust ben van het feit dat ik niet een muurtje er tussen kan laten staan maar het enkel open en puur zou kunnen doen?

Ik heb daar heel lang en grondig over nagedacht.

 

Het antwoord is voor mij simpel. Zou ik willen dat mijn kind opgevangen werd door iemand die dit vol overgave deed of iemand die het op de automatische piloot deed? Zou ik willen dat die ander om het kind gaf of zou ik willen dat mijn kind een inwisselbaar fiche was?

Voor vrijwel alle moeders zal het antwoord op deze vragen hetzelfde zijn.

 

Ik sprak er over met enkele mensen en al snel waren daar de bekende reacties. "Charlotte, wat haal je je op de hals?!", "Charlotte, weet je wel waar je aan begint?".

Nee, dat weet ik niet. Ik heb geen flauw idee hoe het zal gaan lopen. Er zijn bij pleegzorg zoveel verschillende situaties mogelijk dat ik daar echt geen antwoord op kan geven. Maar eigenlijk wist ik nooit hoe mijn leven zou lopen en als ik het eindelijk dacht te weten dan liep het opeens totaal anders. 

Dat was heus niet altijd leuk. Ik ben echt niet altijd huppelend door het leven gegaan maar aan de eindstreep staat toch wel een hele dikke plus. De dingen die ik heb meegemaakt hebben mij gemaakt wie ik ben, waar ik voor sta en waar ik in geloof.

Bij het niet weten hoe iets gaat lopen kan je in de hoek gaan zitten wachten tot het je overkomt of je ziet er de kansen en mogelijkheden in. Ik zie pleegzorg zeker niet te rooskleurig. Ik zie het verdriet, het verlies, de onzekerheid, de boosheid, de angst, de pijn maar ik zie ook de mogelijkheden, de hoop, de kansen, het geluk en de liefde.

 

Het werd tijd om het er echt met de kinderen over te hebben. Ze weten heel goed wat pleegzorg inhoud. River en Jeremiah hebben beide hun eerste weken in een pleeggezin gewoond. Een stel waar we nog steeds contact mee hebben. Twee mensen die ik enorm dankbaar ben voor datgene wat ze voor mijn kinderen hebben gedaan.

Ik benadrukte nog een keer het verschil tussen pleegzorg en adoptie, "Ja mam, dat weten we echt wel hoor!", en vroeg wat zij ervan zouden vinden als we ook een pleegkindje in ons gezin zouden opnemen.

De reacties waren allemaal totaal anders maar iedereen stond er achter. 

Inmiddels was ik al naar een voorlichtingsbijeenkomst geweest en nu ik zeker wist dat ook de kinderen er achter stonden was dit het moment om de definitieve inschrijving te doen.

Dat is inmiddels al weer wat maanden geleden. 

 

Na de eerste gesprekken, volgde de cursus. Helaas liep alles nogal wat vertraging op door corona maar het einde van de cursus is in zicht. Dan nog het eindgesprek en vanaf dan hopen wij een veilig, warm, gezellig en liefdevol plekje in ons gezin te mogen geven aan een kindje die dat nodig heeft.

We weten niet hoe het zal gaan lopen, we weten niet wat de toekomst zal gaan brengen maar weet je dat ooit?