Een jaar geleden wist ik niet veel meer dan je naam.

Niet hoe lekker je zalm vindt, hoe gek je bent op Paw Patrol, niet hoe je moet lachen om verstoppertje, niet hoe je stemmetje klinkt, niet hoe je geluidjes maakt als je slaapt. Ik wist vrijwel niets van jou en jij niet van mij.

 

Ik wist van je komst, ik kon mij daar als volwassene op voorbereiden maar voor jou was het anders. Vreemde mensen waarbij je opeens ging wonen, andere geuren, een andere kamer, andere kinderen. Ga er maar aan staan als klein mannetje. Wat was je dapper. Wat ben je dapper.

 

Ik sloot je direct in mijn hart. Niet moeilijk want wat ben je een heerlijk ventje. Ik sloot je in mijn hart om met liefde weer los te laten als je met je moeder je pad zou vervolgen. Dat was voor mij de insteek. In mijn hoofd zou het zo gaan. Al vrij snel bleek dat het langer zou duren dan de paar weken die ik eerst dacht. We genoten van je maar zagen ook het verdriet dat je mama had. Wat gunde ik haar die momenten die ik met je had.

Een bezoekuur is zo anders als echt samen zijn. Al het leuke moet dan even in dat moment maar zo werkt het niet. Grappige, leuke en lieve momenten laten zich niet beperken tot dat ene moment, die zijn er gewoon gedurende de week en zo was het dat ik veel meer van die momenten zag en beleefde dan je mama. Wat gunde ik het haar dat zij die momenten had.

 

Loslaten is waar mensen tegenop zien als ze aan pleegzorg denken. Ik zou je altijd in mijn hart meedragen maar had je graag in alle liefde losgelaten om samen met je mama te zijn. Loslaten is onlosmakelijk aan pleegzorg verbonden op heel veel verschillende manieren. De manier waarop ik moest loslaten had ik niet ingecalculeerd. Nooit had ik erbij stil gestaan dat je mama er niet meer zou zijn. Net zo goed als ik exact weet wat ik droeg toen je binnen kwam, wat we toen aten, hoe het weer was enz., weet ik ook iedere seconde nog van het moment dat het bericht kwam dat je mama er niet meer was. Loslaten kreeg een andere betekenis. Ik wil je nu niet meer loslaten, ik wil je vasthouden, nu en voor altijd. Ik wil je niet nog meer vertrouwds laten verliezen. Ik wil er voor je zijn.

Wat ben ik blij met het goede contact dat er is met je familie. Dat zij ook willen dat je bij ons bent.

Vandaag ben je een jaar bij ons.

Een dag die ik nooit had verwacht mee te maken toen je kwam.

Een dag die ik op deze manier nooit had willen meemaken.

Geen dag om te vieren omdat er zoveel verdriet mee samenhangt maar toch is het een dag die ik niet ongemerkt voorbij kan laten gaan want het is wel een speciale dag. Vanaf nu doen we geen dag meer samen voor de eerste keer. 

Geen feestdag maar wel jouw dag want al is de reden dat een kind in een ander gezin opgroeit nooit leuk, dat kind is wel leuk. Jij geeft alles jouw speciale kleur met je lach, je grapjes en als je dan je armpjes om mij heen slaat en zegt hou van jou, kan ik alleen maar denken ik ook oneindig veel van jou. Je zult altijd weten hoeveel je moeder van je hield, hoe ze voor je vocht, hoe belangrijk je voor haar was. Samen zullen we een weg vinden om met dit verlies om te gaan en ik kan alleen maar hopen en er alles aan doen zodat je later terug kunt kijken en oprecht kunt zeggen dat je zijn mocht wie je bent, dat je voelde dat je geliefd was, dat er ruimte was om je volle rugzak te leren dragen en hem samen stukje voor beetje uit te pakken.

 

Hoe lang je met iemand meeloopt weet je zelden als een kindje via pleegzorg de deur door binnen stapt bij je. Hoe alles gaat lopen weet ik ook nu nog niet maar ik weet wel dat ik er altijd zal zijn voor je, je hand zal vast houden, naast, voor en achter je zal staan waar je ook gaat. Ik draag je mee in mijn hart, voor nu en altijd want dat is er wat er in dat jaar is gebeurt. Je opende een luikje in mijn hart en nam daar plaats. Een luikje dat jouw naam draagt, een plekje dat speciaal voor jou is. Een plekje dat ervoor zorgde dat ik door kon gaan als het meer dan moeilijk was, simpelweg omdat je bergen kunt verzetten als je van iemand houdt en dat is precies wat ik van je doe.

Lieverd vandaag bakken we cake en pannenkoeken, spelen we buiten, doen we een spelletje en zal je trots roepen dat je de winnaar bent, lezen we een boekje, lachen we om je grapjes en dansen we door de kamer op muziek, geen feestdag maar wel jouw dag. Een dag zoals jij hem perfect vindt.