Mom 2 Mom ga jij het verval tegen met een spuit?

Hi Natas,

 

Ik las de nieuwe Linda en daarin ging het over plastische chirurgie.

Ik weet nooit zo goed wat ik er van moet vinden.

 

Mijn mening is dat iedereen datgene moet doen waar hij of zij zich goed bij voelt maar is dat altijd de onderliggende gedachte vraag ik mij af als ik van die jonge meisjes zie, die je met een buitenaards hoofd aanstaren, terwijl als je dan een foto van "before" ziet je een prachtig meisje ziet.

Vaak vind ik dat het bij jonge mensen ouder maakt.

Ze krijgen zo'n streng uiterlijk op de een of andere manier.

 

Maar zodra iemand ouder is kan juist het verzachten van een fronsrimpel iemand daadwerkelijk vriendelijker doen lijken of een ooglift er voor zorgen dat iemand niet er uit ziet alsof hij of zij doodop is terwijl hij zin heeft om allerlei dingen aan te pakken.

 

Ik vind zo'n geleefd hoofd vol met rimpels echt schitterend om te zien.

Een soort levend schilderij.

 

Maar zelf ben ik wel dolblij als blijkt dat die antirimpelcremé echt doet wat op de verpakking beloofd werd.

 

Als iemand brandwonden heeft, een lelijk litteken of moeite heeft met zijn flaporen dan is er denk ik niemand die het een belachelijke stap vind om aan te kloppen bij een plastisch chirurg.

Waarom hebben we dan massaal wel een mening als iemand zijn borsten laat liften nadat het theezakjes geworden zijn na het borstvoeding geven of als iemand grotere lippen wil omdat zij dat mooier bij zich zelf vind staan.

 

Ik betrap mezelf er ook op dat ik "wat zonde" kan zeggen terwijl ik net zo goed had kunnen zeggen "wat fijn dat er mogelijkheden zijn dat iemand zich zekerder voelt".

Is dat omdat we de maatstaaf voor perfectie steeds hoger leggen en we onszelf daarmee steeds lelijker gaan vinden.

Zijn we ontevreden met ons lichaam tot blijkt dat die dikke bovenbenen en die rimpel op je voorhoofd er niet toe doen zolang je maar gezond bent?

 

Kijk ik zal de laatste zijn die zijn anus laat bleken of die zich laat ombouwen tot Barbie maar ik durf niet met de hand op mijn hart te beweren dat ik nooit iets aan mezelf zal laten doen.

Eigenlijk ben ik natuurlijk al aan de late kant nu, want het zal wel moeten als het verval nog niet op zijn hoogtepunt is maar ik heb geen enkel plan in die richting. 

Ik houd het voorlopig wel bij een stel nieuwe schoenen die mij een glimlach op mijn gezicht geven (straal je ook toch?) en die kraaienpootjes die daardoor ontstaan, die nemen we voor lief.

Ik ben veel te bang voor enorme verzakkingen, dat ik ineens er uit zie als een alien of dat ik een allergische reactie krijg en voor de rest van mijn leven met bulten rondloop.

Nee, ik sla even over.

 

Ik hoop dat als een van mijn kinderen ooit over gaat tot plastische chirurgie dit is bij een goede arts en kliniek en met een goede reden.

Dat ze niet zien dat er ergens een hype is voor een bepaalde kont en ze die ook willen, dat ze blij kunnen zijn met hoe prachtig ze zijn.

En eigenlijk is iedereen prachtig.

Ik denk dat wij als vrouwen niet alleen keihard voor onszelf zijn maar ook voor elkaar.

De reacties onder foto's van BN-ers liegen er vaak niet om en dat moet die mensen ook kwetsen.

 

Wat ik dan wel weer heel verrassend vind is dat uit onderzoek blijkt dat bijna de helft van alle mensen die een plastische chirurgie ingreep ondergaat, man is?

Ik leefde blijkbaar onder een steen want ik dacht echt dat het bijna alleen vrouwen waren.

 

Lieve Natas,

Ik ben benieuwd, denk jij er wel eens over na?

Zou je het ooit doen of zeg je geef mijn portie maar aan een ander.

 

Geniet van je weekend!!

 

Liefs,

Charlotte

 

Hi Charlotte!

 

Ik snap precies wat je bedoelt!

 

Vaak op Social Media en ook in de stad lijken de lipjes, de neusjes en borstjes wel met groepskorting aangeschaft.

Zo zonde.

 

Weg identiteit.

Weg karakteristiek gezicht.

 

Allemaal dezelfde gezichten met lippen op standje klapband.

Ook het stemgeluid heeft er soms onder te lijden. Dan staat er weer een presentatrice te tetteren die klinkt alsof ze een dubbele wortelkanaalbehandeling aan de voortanden heeft gehad en de verdoving nog niet is uitgewerkt.

 

Toch ben ik een voorstander van plastische chirurgie en ingrepen.

 

Alleen moet het passen bij jouw gezicht of lijf.

 

Ik roep altijd voor de grap "al de pui van mijn huis gaat verzakken, laat ik het toch ook verhelpen".

 

Het is alleen belangrijk dat je geen hippe kunststof kozijnen op een oude boerderij gaat zetten, zeg maar.

Het moet kloppen.

 

Van die harde ballen op zo'n gerimpeld lijf. Geen gezicht.

 

Maar een beetje hulp om de vermoeidheid en de zware jaren wat op te poetsen: ik ben voorstander.

Zolang het maar niets te kort doet aan de uitstraling en identiteit.

 

Jayne Fonda bijvoorbeeld- vind ik prachtig. Hoewel zij inmiddels waarschijnlijk het Mattel logo op haar kont heeft staan, vanwege het hoge plastic gehalte.

 

Maar de gerimpelde kop van Keith Richard vind ik ook schitterend.

 

Als ik het zou laten doen, is het niet omdat ik meer op een ánder wil lijken.

Maar meer op mezelf.

Niet de perfecte versie van mezelf.

Niet mezelf van 20 jaar geleden.

Maar de versie van mezelf die net een paar goede nachten slaap gehad heeft.

Of een korte vakantie achter de rug heeft en er lekker fris en uitgerust uit ziet.

 

Dus lieve Charlot.

 

Als het ooit misgaat met me.

Als er een elastiekje achter mijn oren knapt, op het moment dat ik wil knipogen.

Als mijn tepels nog steeds vrolijk 11 uur op de klok aantikken, als ik de 50 gepasseerd ben.

Als mijn oren spontaan naar voren buigen als ik fluit...Zullen we dan samen wijn gaan drinken?

Neem ik de rietjes mee.

 

Fijn weekend. Geniet en liefs.

Natas.