Bij mij krijgen de kinderen niet vaak een cadeautje tussendoor. Ik kan de keren daarvan op een hand tellen maar als je jarig bent hoort daar uiteraard een cadeautje bij.

 

River is bijna jarig en voor het eerst telt ze de dagen af. De voorgaande jaren was ze er eigenlijk niet zo mee bezig. Dat trakteren, het kinderfeestje maar ook de cadeautjes het deed haar eigenlijk niet zoveel.

 

Nu is het anders.

Ze telt de dagen af.

Heeft een traktatie uitgezocht en weet wat voor een taart ze wil, een taart met kleurtjes en een regenboog.

Maar bovenal telt ze de dagen af omdat ze een wens heeft.

Waar ik dacht dat ze iets voor haar Maileg muizen zou vragen of misschien wel iets van L.O.L. vroeg zij totaal iets anders.

Iets wat ik haar niet kan geven, hoe graag ik het ook wil.

 

Zij blijft echter hopen, want als je iets heel graag wilt dan moet er toch een mogelijkheid zijn....

Het cadeau wat ze vraagt is een cadeau wat ik haar niet kan geven.

Dat het niet kan heeft niets te maken met de prijs of dat ik het haar niet wil geven.

Nee, het kan simpelweg niet omdat niemand weet hoe.

 

Ze wil geen pop, geen muis, geen nieuw turnpakje of iets dergelijks. Nee, ze wil een paspoort.

Niet een paspoort voor zichzelf maar een paspoort voor haar oma.

Niets liever dan dat wil ze voor haar verjaardag krijgen.

Een paspoort zodat haar oma bij haar op visite kan komen.

Ze snapt heel goed dat die mogelijkheid er voor haar biologische moeder niet in zit maar nu oma al weer bijna twee jaar geen drugs gebruikt, werkt en zo hard haar best doet voor alles moet dit toch kunnen. 

 

Ik gun het hun beide als geen ander om samen tijd door te brengen. Een groter cadeau is voor beiden haast niet mogelijk. Waarom regel je het dan niet zal je je afvragen. Het leek mij ook geen onbegonnen werk, misschien wel op zo'n korte termijn maar het moest toch mogelijk zijn dat ik een paspoortaanvraag zou betalen zodat ik daarna een ticket zou kunnen regelen maar helaas werken dingen soms niet zo als dat je ze in je hoofd hebt. 

Dat is zeker zo het geval bij deze wens.

 

Ik vroeg oma of ze het überhaupt zou willen. Dit deed ik meer voor de formaliteit dan dat ik ook maar enige twijfel had of ze dit leuk zou vinden.

Het leek haar fantastisch. Ze was nog nooit buiten de staat Florida geweest. Voor het reizen zou een paspoort nodig zijn en daar lag een probleem. Er moesten papieren bij de aanvraag zitten. Papieren die er niet waren. Niet omdat ze zoek zijn geraakt of omdat ze niet kloppen. Nee, deze papieren zijn er nooit geweest. Het laat weer zo duidelijk het verschil zien tussen waar je bedje heeft gestaan. Een paspoort aanvragen is voor mij even een afspraak maken bij het gemeentehuis en  nog geen week later kan ik hem komen ophalen.

In Amerika bleken er papieren nodig te zijn die bij de geboorte worden afgegeven maar dan moet je geboorte wel officieel geregistreerd zijn. Ik ging er (misschien een beetje naïef) van uit dat als je werkt en ergens woont, je voor de wet toch moet bestaan. Zeker als je bedenkt dat oma jaren geleden ook veroordeeld is geweest voor drugsbezit. Je kunt toch alleen mensen veroordelen die bestaan?

Het bleek al snel vrijwel onbegonnen werk. Ik zeg bewust vrijwel want er moet toch ergens een mogelijkheid zijn dat ik dit kan regelen. Ik ga echt niet rusten tot ik die mogelijkheid heb gevonden maar tot die tijd moeten we het dus ander oplossen. 

Het moment dat je de dromen van je kind moet breken zal nooit wennen.

Als je kind vraagt om een buiten proportioneel groot cadeau is dat geen probleem maar als het een hartenwens is die je niet in vervulling kunt laten gaan enkel en alleen om wat papieren dan doet dat pijn.

 

Ik ging met haar zitten en legde haar uit dat het heel moeilijk was om voor haar Amerikaanse oma een paspoort te regelen.

Ze keek mij aan met die grote ogen die gevuld waren met tranen "Kan ik die meneer van de paspoorten dan niet zelf bellen om het uit te leggen?".

Helaas schat dat gaat niet.

Dikke tranen rolden over haar wangen. Waar ze eerst nog zonder enig geluid huilde kwam nu opeens een oorverdovende uithaal uit haar mond "Waarom mag ik mij nooit eens compleet voelen zelfs niet op mijn verjaardag en dat alleen maar om een paar stomme papiertjes".

Haar uitspraak sneed dwars door mijn ziel. 

We zaten daar een tijd en toen begon ze te vertellen.

 

"Ik wou gewoon aan oma laten zien waar ik woon, waar ik naar school ga, dat ze even kon kijken bij turnen, dat ze mij een keer naar bed kon brengen, dat we samen een ijsje konden kopen, dat we samen op de bank televisie konden kijken, dat ze zag hoe Nederland er uit ziet. Ik wou gewoon hele normale oma-dingen met haar doen. En door een paar papieren mag dat niet. Ik kan toch zeggen dat ze bestaat. Ze zien haar toch ook als ze daar aan die balie staat?".

 

Simpele dingen, mijn meisje wou niets speciaals.

Ze wou gewoon even samen zijn met haar oma, haar oma een kijkje geven in haar leven hier maar helaas behoort dat (nu nog) niet tot de mogelijkheden.

We lossen het op, besluiten we samen, door overal filmpjes van te maken en die naar oma toe te sturen.

"Dat is echt niet hetzelfde hoor mam, maar voor nu wel een goed idee en jij gaat toch wel proberen het voor elkaar te krijgen hé ".

Dat beloof ik je lieve schat, dat beloof ik je!