Hey Charlot!
Alles goed met je?
Hier alles prima.
Afgelopen week zag ik in de Facebook herinneringen (ik hou er van!) berichten voorbij komen, van mijn voor Bram-tijdperk.
Grappig dat ik precies het gevoel nog weet en voel, bij het zien van oude foto's.
En wat kan er veel veranderen in een paar jaar.
Tijd is relatief, besefte ik me weer, want die tijd voor Bram, die laatste jaren, daar leek geen einde aan te komen. Het bestond voornamelijk uit testen, hopen, janken, overleven, prikken en weer overnieuw.
Daarna kwam er een hele lange tijd van wachten.
En nu knipper je twee keer met je ogen en is er 3 jaar voorbij gevlogen.
Ongelooflijk.
Ik weet dat ik vroeger vaak dacht "Als ik straks moeder ben, dan ga ik dat nooit doen!
Little did we know.
Ik had het helemaal bedacht. Voor mijn 30e wil ik 2 kinderen. Misschien 3.
Ik zou consequent zijn.
Geen zinloze discussies aan tafel met een peuter, duidelijkheid is fijn voor iedereen.
En zo zit ik jaren later een discussie te voeren met mijn zoon van 3.
Mijn enige zoon, het blijft bij 1.
En voor de 30, dat streven is ook niet behaald.
"Nee Bram, helemaal opeten, je pasta"
"Okay dan Bram. De helft dan. Dan krijg je straks een koekje bij je melk".
Om vervolgens af te sluiten met "Weet je wat Bram, als je aan de kip likt, dan krijg je de hele rol koekjes, alsjeblieft".
Grapje natuurlijk.
Maar zo is het wel ongeveer hoe het is gegaan met mijn ideeën over kinderen en opvoeden.
Afgelopen weekend was ik op een verjaardag waarbij ik een mede-moeder treffend hoorde zeggen "Ik dacht dat ik het druk had, voordat ik kinderen kreeg, maar waarmee dan?!"
We moesten allemaal lachen, want inderdaad.
Wat deed ik de hele dag?
Ik was ervan overtuigd dat ik zo'n gemak moeder zou worden, die een potje open zou draaien, lekker makkelijk, geen gehannes.
Maar tot ieders verbazing (mijn eigen verbazing was het grootst), vond ik het heerlijk om alle hapjes zelf te maken en stond ik elke week in de keuken om een biologische, verse en zelf vegetarische voorraad aan te leggen.
Nou, als je me dat 5 jaar geleden had verteld , had ik waarschijnlijk gevraagd of ik dan nog wel mijn oksels zou scheren, want dat zou ik echt hipstergezeik vinden.
"Mijn huis ligt later echt niet vol met bergen speelgoed", ik moet er nog om lachen, als ik mezelf afvraag of ik een stofzuiger of een sneeuwschuiver nodig heb, om een looppad vrij te maken in de woonkamer.
Ook over adoptie had ik heel andere opvattingen.
Open adoptie zag ik als iets engs.
"Verwarrend, beangstigend en ook ongemakkelijk".
Mooi niet, dat ik met mijn kind op schoot straks met andere mensen aan de andere kant van de wereld ga zitten skypen. Dat leek me mega verwarrend voor een kind.
"Als hij of zij oud genoeg is, en er behoefte aan heeft, dan kan dat altijd nog".
En nu zit ik dan videoboodschappen op te nemen met mijn telefoon, voor zijn USA Family en hebben we zelfs een reis naar Florida geboekt om terug te gaan naar waar het begon.
Het kan raar lopen.
Het grootste verschil is echter het gemak en het geluk waarmee het moederschap gepaard gaat.
Ik kreeg al zweetplekken bij de gedachte aan een ziek kind. Ik zou vast en zeker zo"n mega paniekerige en onzekere moeder worden.
Klungelig, onhandig en over-beschermend.
Dat viel mee gelukkig.
Het bleek dat het moederinstinct ook bij adoptie meteen aanwezig is. Ik zag al snel dat Bram een vechtertje is, die komt er wel.
Die gaat heus niet stuk als ik een keer shampoo in zijn ogen laat lopen, of als ik hem aan een niet biologisch kaakje laat knagen, boordevol gluten en suikers.
De bezorgdheid knop kon ik dan ook makkelijker dan gedacht omzetten, want naast eng, nieuw en onzeker was het vooral ook wel heel erg leuk allemaal.
Dat is ook een beetje hoe ik in het moederschap sta.
Ik ben niet de beste moeder.
Ik ben niet de meest verantwoorde moeder.
Ik ben niet de meest gestructureerde moeder.
En zeker niet de meest georganiseerde.
Maar man, wat hebben we een lol.
Want laten we eerlijk zijn, die andere moeders die doen ook echt maar wat.
Liefs,
Natas.
Lieve Natas,
Je hebt helemaal gelijk als je zegt dat die andere moeders ook maar wat doen.
Ik in ieder geval wel!
Ik doe het met liefde en ondanks dat ik heus wel eens mijn onzekere momenten heb, denk ik dat het daar uiteindelijk om draait.
Liefde en een beetje opvoeding moeten er voor zorgen dat ik, straks als oud gerimpeld vrouwtje kan zeggen dat er zes leuke volwassenen rondlopen, waarbij ik iets aan de opvoeding heb bijgedragen.
Toen ik mijn eerste kreeg, was ik jong en had ik niet hele vast omlijnde ideeën over opvoeden.
Ja, ik kon mij irriteren aan gillende kinderen in een restaurant en zo'n kind dat op de grond lag te spartelen in de supermarkt dat ging mij niet gebeuren.
Maar wat wist ik nu eigenlijk!
Ik was zelf amper de Happy Meal ontgroeit.
Toch kan ik zeggen dat het redelijk lukt dat opvoeden.
Ik ben negen van de tien keer consequent.
Iedereen eet hier zonder problemen groente.
Ik kan ze overal mee naar toe nemen zonder dat het op een drama uitloopt en dat spartelen in de supermarkt is mij in totaal slechts 4 keer overkomen. Wat toch best een redelijke score is met zes kinderen.
Gaat het dan allemaal zoals ik in mijn hoofd heb?
Nee, daar zit een heel groot verschil in.
Sta ik heel verantwoord biologische spelt-pannenkoeken te kleuren met bietensap, zeggen mijn kinderen doodleuk "die uit een pakje zijn echt veel lekkerder".
Ben ik uren bezig met het maken van pizzabodems bestaande uit allerhande groentes, zeggen mijn kinderen "Domino's smaakt beter hoor".
En ik snap ze, (nou dat van die pannenkoeken niet, uit een pakje smaakt echt chemisch), dus zwicht ik toch echt soms voor een ongezonde maaltijd.
Ik denk niet dat dit nadelige gevolgen zal hebben voor hun maar anders dan dat ik het in mijn hoofd had is het wel.
Schermtijd is net zoiets.
In mijn hoofd zit een prachtig plaatje waarbij mijn kinderen totaal niet geïnteresseerd zijn in televisie, computers en telefoons.
Ik kan je vertellen dat de werkelijkheid totaal anders is.
Gelukkig heb ik er niet al te grote discussies over.
Waar ik wel discussies over heb, zijn zaken als "die mag dat" of "iedereen mag zo laat thuis komen".
Ook ik deed dat als puber want je wilt niet de eerste zijn die het feest moet verlaten.
En ik begrijp dat helemaal.
Maar mijn moedergevoel zegt iets totaal anders.
Ik heb bepaalde ideeën over hoe oud je moet zijn als je een telefoon krijgt of tot hoe laat je op stap kunt als je 15 jaar bent.
Ideeën over welke playstation-spelletjes wel kunnen als je 9 bent en welke niet.
Ideeën over bed-tijden enz.
Dat vind ik echt het moeilijkste.
Want op welk moment laat je, je eigen ideeën varen omdat de rest het anders mag.
Je wilt van je kind geen outcast maken maar ik wil ook niet dat ze denken dat je, je eigen mening moet laten varen onder groepsdruk. Want waar sta ik dan met mijn verhaal over alcohol, drugs en roken?!
Wanneer ik niet consequent ben is dat vaak omdat ik geen zin heb in discussies, moe ben of omdat mijn kinderen exact weten wanneer ze dingen moeten vragen waar ik eigenlijk nee op zou zeggen.
Zit ik in een belangrijk telefoongesprek staan ze met iets uit mijn kast te zwaaien omdat ze dat aan willen. Sat ik met jas aan bij de deur om naar een afspraak te gaan moet er nog snel gevraagd worden of ik ze weg kan brengen s'avonds want het waait zo hard en de fietsband is lek enz.
In mijn hoofd hoor ik de tijd doortikken en stem dus toe,
Fout natuurlijk en ja, daar maken ze misbruik van maar deden we dat zelf ook niet vroeger?
Ach lieve Natas, dat opvoeden blijft een dingetje.
Of ik het goed gedaan heb, zal blijken als ik oud en gerimpeld ben.
Nu vervloeken ze mij af en toe omdat iets niet mag. Kunnen we mooi wegstrepen tegen de keren dat ik hun achter het behang wil plakken.
Mijn ideeën over opvoeden stel ik iedere keer bij, want alles verandert, niets blijft gelijk.
Op een ding na en dat is dat ik zielsveel van die kanjers houd en die beslissingen waar ze zich niet in kunnen vinden maak omdat ik (op dit moment) er van overtuigd ben dat, dat het beste is.
Ik wens je een heerlijk weekend met je mannen!
Laten we er weer een heerlijk chaotisch en ongestructureerd maar vol lol en liefde gevuld weekend van maken.
Liefs,
Charlotte
We zijn benieuwd, voeden jullie zo op zoals je in je hoofd had of zijn er dingen die je nu toch doet waarvan je riep; dat nooit!