Het feit dat de kinderen die ik geadopteerd heb contact hebben met hun biologische families en hun biologische moeders zorgt heel vaak voor verwarring.

'Oh dus het is geen echte adoptie'.

'Oh dus het is eigenlijk pleegzorg'

'Dus ze blijven niet altijd bij jou'

'Dus je bent niet echt hun moeder'.

Ik snap de verwarring.

Bij de meeste adopties gaat het ook anders.

 

Mijn kinderen zijn geboren in Amerika. Daar hebben ze alle drie hele lieve moeders, moeders die zielsveel van hun houden maar die door allerlei omstandigheden niet in staat zijn om voor de kinderen te zorgen.

Adoptie is niet iets wat je even tussen 2 kopjes koffie door beslist. Deze vrouwen hebben hier heel veel gesprekken over gevoerd met maatschappelijk werk, artsen en medewerkers van het adoptiebureau. 

Beide moeders wisten wat adoptie in hield. Niet uit een boekje of door een film die ze zagen maar doordat ze al eerder de keuze voor adoptie hadden moeten maken.

Ik schrijf bewust moeten maken omdat ik weet dat zij beide niet anders konden. Het was geen geval van niet houden van de kinderen, het was niet omdat ze geen verantwoordelijkheid wilden nemen, het was ook niet omdat het makkelijker was om voor adoptie te kiezen. Ze konden niet anders. Ze konden hun kinderen niet bieden wat een kind nodig heeft zoals een dak boven het hoofd, eten, medische zorg en veiligheid. Het enige wat ze uit het rijtje noodzakelijke dingen konden bieden was liefde. Die liefde bieden ze tot op de dag van vandaag.

 

De moeder van River en Jeremiah moest al 4 keer eerder een kind overdragen aan andere ouders. De moeder van Joshua moest dat 1 keer eerder. Er zullen altijd mensen zijn die dat veroordelen. Die zullen zeggen 'hebben ze dan niets van hun fouten geleerd'. Er zullen altijd mensen zijn die invullen dat het hun dan wel geen verdriet zou doen anders was het hun niet weer overkomen. Er zullen altijd mensen zijn die denken te weten dat deze moeders niet van hun kinderen houden anders was het wel bij 1 kind gebleven dat ze ter adoptie moesten afstaan. 

Ergens snap ik die gedachtegang. Als je het vanuit hier bekijkt, vanuit je warme huis waar de koelkast gevuld is, de zorg geregeld is, de scholen veilig zijn, we kansen hebben (en nee, ik zeg niet dat alles hier perfect is of dat iedereen gelijke kansen heeft maar het is wel anders als Amerika), dan is het je inderdaad moeilijk voor te stellen. Vanaf de straat, vanuit de goot, zonder dak boven je hoofd, zoekend naar eten, verslaafd, zien keuzes er anders uit. Ja, ze werden zwanger en waren daar zelf bij. Het is te makkelijk om te zeggen dat er voorbehoedsmiddelen bestaan. Als ik moet kiezen tussen eten of een condoom weet ik wel wat ik kies als ik honger heb. Natuurlijk bestaat er zoiets als gehele onthouding en ik zal niet ontkennen dat ik vroeger ook wel eens heb gedacht 'maar dan zorg je er toch voor dat je niet zwanger wordt'. Inmiddels zie ik het anders. Ik zag waarom het anders is. Ik leerde de andere kant van het verhaal kennen. Als alles wegvalt is er een ding dat je overeind houdt. Er is een ding waaraan je sneller overlijd dan een gebrek aan voedsel en dat is liefde. Wij als mens zullen daar altijd naar op zoek gaan zelfs als we weten dat het moment dat we geliefd zullen zijn maar voor even is. Een van de moeders beschreef het mij ooit heel mooi. 'Ik weet op dat moment heus wel waarom hij mij streelt, waarom hij even later op mij ligt en dat het net zo goed dat andere meisje een stuk verderop had kunnen zijn maar als hij mij streelt dan ben ik weer even mens. Dan ben ik even net als iedereen. Niet die verslaafde vrouw van de straat maar iemand om van te houden. Die illusie, hoe kort hij ook maar duurt zorgt ervoor dat ik mij soms mens voel, dat ik soms het gevoel nog even heb dat ik er toe doe'.

 

Dat ik moeder zou worden door adoptie was iets wat ik al als klein meisje wist. Geboren met een spina-bifida was adoptie vanzelfsprekender als zelf zwanger worden. Ik had er een heel duidelijk beeld bij. Het mocht nooit zo zijn dat er ergens anders ter wereld een moeder naar een kindertehuis zou terugkeren om haar kind weer op te halen en dat haar kind daar niet meer bleek te zijn. Geen Spoorloos-verhalen. Ik wou dat de kinderen zouden weten wie hun buikmama was. Niet uit een dossier of een verhaal van een advocaat maar doordat ze hun moeder zouden leren kennen. Dat ze de vragen die ze zouden krijgen zelf konden stellen. De antwoorden uit eerste hand zouden horen.

Met een open adoptie bleek dat mogelijk.

 

Er bestaan open adopties in allerlei variaties. Van dichtbij elkaar in de buurt wonen tot schriftelijk contact. Wij wonen niet vlakbij elkaar in de buurt, er zit een complete oceaan tussen maar we hebben wel intensief contact. Meerdere keren gingen we al naar Amerika terug en dan ontmoeten wij ze, brengen we tijd samen door zoals je dat doet met familie. Het meeste contact vindt plaats via social media. Als je kind niet bij je op kan groeien doet dat pijn. Dat is niet iets waar je overheen groeit. De pijn is er altijd, voor altijd, maar de ene keer doet die wond meer pijn als de andere keer. Ik kan vanaf hier niet zien of inschatten wanneer die pijn het ergste is, door contact te hebben via social media is het voor de ander altijd mogelijk om wel te kijken maar niet te reageren en kan de ander er voor kiezen om wel of niet in te gaan op een privé-bericht. Daarnaast is het als je op straat woont een van de makkelijkste manieren van contact. Ook zonder telefoon kan je bijv. bij veel Mc Donalds-filialen in Amerika op een tablet inloggen op social media. Zo kwam het dat River een tijdlang heeft gedacht dat haar buikmama in de Mc Donalds woonde.

 

Het kan nu allemaal heel mooi en liefdevol klinken maar dat is het zeker niet altijd. Adoptie is geen sprookje. Het is geen en ze leefde nog lang en gelukkig. Gelukkig zijn we zeker en we hopen ook allemaal lang te leven maar een open adoptie kan keihard werken zijn. Je zult je moeten aanpassen aan de ander, leren inleven in de ander en leren loslaten.

Opvoeden doe je nooit alleen, dat is een illusie. Je kinderen worden de hele dag door opgevoed, op school, de sportclub, op straat. 

Als je kiest voor open adoptie dan komt daar nog een partij bij in de opvoeding. Die partij is er ook als je niet kiest voor een open adoptie maar dan maak je die partij monddood. Dan zal het enkel DNA zijn dat van invloed is op je opvoeding en de gevolgen van de adoptie. Ik koos ervoor om die andere buikmama's maar ook hun families een rol te laten spelen. Een rol die enorm belangrijk is omdat zij een onderdeel zijn wat ik nooit zal zijn. Zij zijn hun vlees en bloed, zij zijn hun roots.

Het is wel zo dat hun ideeën soms anders zijn als die van mij. Daar is niets verkeerds aan, daar leren we beide van. Soms kan het gaan om te schaars gekleed zijn, het vergeten van een belangrijke dag of een vergrijp waarbij de politie betrokken is. Het zijn dingen waarbij ik soms moet slikken. Niet dat het mij uitmaakt hoe ze zich kleed maar ik weet dat de kinderen dat raar en ongemakkelijk vinden. Ik zie en voel het verdriet als er een verjaardag vergeten wordt. Ik kan boos zijn als ze vast komt te zitten en ik de kinderen moet vertellen dat mama in de gevangenis zit maar ze leerde mij ook heel veel dingen zoals hoe het is om een donkere huidskleur te hebben en dat ik hem niet help door te doen alsof dat geen verschil maakt. Dat ik dingen zoals verslaving bij naam moet noemen omdat ik er daarmee voor kan zorgen dat er openheid is voor het verslavingsgevaar dat ook de kinderen treft. 

 

We zijn totaal anders, door de omstandigheden waarin we leven, door onze start in het leven maar we zijn in zoveel dingen ook hetzelfde. We hebben dezelfde dromen. 

Nooit zou ik deze vrouwen gesproken hebben als ik niet hun kinderen op zou voeden. Ik zou ze niet gekend hebben.

Ik zou langs ze gelopen kunnen hebben en misschien wel hetzelfde gedacht hebben wat veel mensen denken die hun passeren. Voor mij zijn het geen gewone vrouwen, geen verslaafde vrouw of een vrouw met een enorme hechtingsproblematiek. Het zijn vrouwen die in staat waren om een daad uit liefde te doen voor hun kinderen. Moeder zijn is jezelf regelmatig wegcijferen, het geluk van je kind bovenaan zetten, doorgaan als het moeilijk is, sterk zijn, het beste voor je kind willen. Hun konden al die dingen maar op een manier, door hun kind over te dragen. Door een andere moeder het vertrouwen te schenken om voor hun kinderen te zorgen. Niet wetend of ze ooit nog iets van hun zouden horen, of ze ze ooit nog zouden zien. Dat is niet opgeven. Dat is geen gemakkelijke weg kiezen. Dat is loslaten uit liefde, moederliefde in de grootste zin van het woord.

Dat zij een rol spelen in het leven van hun kinderen is iets wat ik ze verplicht ben. Dat staat nergens op papier, dat zullen zij nooit van mij verwachten maar voel ik wel zo. Hoe zou ik ooit moeder kunnen zijn van deze kinderen door te doen alsof er geen andere vrouw was die op mijn plek had willen zetten? Een vrouw die bij geboorte al 10-0 achterstond vergeleken bij mij. Een vrouw die overleeft terwijl ik leef. Een vrouw die durfde te vertrouwen op een wildvreemde vrouw aan de andere kant van de wereld, puur en alleen omdat ze beter wou voor haar kind. Omdat ze een cirkel wou doorbreken. Een cirkel die al generaties lang duurt. 

Die vrouwen die verdienen het meer dan wat dan ook om ook een rol als moeder te mogen vervullen. Een rol zoals zij het wel kunnen. Een rol die bijdraagt aan datgene wat die vrouwen en ik allebei willen, de kinderen een gelukkige jeugd geven.

Deze kinderen begonnen hun leven ook met 10-0 achterstand, ze begonnen het leven al met een flink gevulde rugzak, hoe fijn is het dan als je samen met de moeders in je leven die rugzak stukje voor beetje kunt uitpakken. Sommige dingen uit die rugzak kan ik beter met ze uitpakken, puur om hoe mijn levensomstandigheden zijn ten opzichte van de moeders, puur omdat ik er fysiek voor ze kan zijn maar sommige dingen zullen ze toch echt moeten uitpakken met hun buikmama omdat die de antwoorden heeft die dan nodig zijn. Soms is dat met een lach en soms met een traan. 

Wij zijn geen concurrenten van elkaar, de een is niet meer moeder dan de ander. De een niet meer nodig dan de ander. 

We hebben hetzelfde doel, dezelfde liefde voor de kinderen en we kunnen inmiddels ook zeggen voor elkaar. 

We doen het samen, als een team. Zij en ik. 

 

Hoe de band is ontstaan, de valkuilen, de hoogtepunten er komen ontelbaar veel vragen binnen via social media en die zal ik de komende tijd zeker beantwoorden. Zowel via social media als op het blog. Schroom niet om je vraag te stellen ik beantwoord ze met liefde.