Haar verjaardag vier ik niet zo maar, zij zal altijd hun moeder zijn.

Ieder jaar vieren wij de verjaardagen van de biologische moeders.

Een dag waarop we taart eten, contact hebben en veel over haar praten.

 

31 oktober was het de verjaardag van een van de moeders.

Ik plaatste een foto op Instagram van de kinderen die aan de taart zaten. De verjaardagstaart van hun moeder.

Ik werd overladen met lieve berichtjes. Enkele vragen en twee mensen die het ziek vonden.

De kinderen hadden inderdaad de griep, maar dat was dan ook het enige wat er ziek aan was.

 

Er waren twee vragen die zeer veelvuldig werden gesteld. Oprechte vragen, vragen van mensen die soms zelf ook geadopteerd hebben, dat van plan zijn, pleegkinderen hebben of gewoon meer willen weten over mijn achterliggende reden, dit zo te vieren.

 

Dat mensen een haat-bericht gaan sturen daar ga ik geen aandacht aan besteden maar oprechte vragen beantwoord ik graag.

 

De twee vragen die veelvuldig werden gesteld, zijn "Vind je het niet moeilijk om dit te doen?" en "Wat is de reden dat je dit zo viert?".

 

Ik zal nooit hun eerste moeder zijn.

Ik ben niet de vrouw die hun gedragen heeft.

Als hun biologische moeder niet zoveel problemen had gehad, dan had ik deze kinderen, de kinderen die mij mama noemen, nooit gekend.

 

Er is geen concurrentiestrijd of iets dergelijks tussen de biologische moeders van de kinderen en mij.

Het zou toch ook heel vreemd zijn, dat je de strijd aan gaat met iemand die zoveel verloren is.

Iemand die zoveel vertrouwen in jou heeft dat ze haar kinderen door je op laat voeden.

Dat ik iemand die alle momenten van haar kinderen slechts door een foto of een kort filmpje kan meebeleven, het niet gun dat ze onderdeel is van haar kinderen hun leven.

Ik ben het die de knutselwerkjes krijgt, die, die warme armpjes om mijn nek voelt als ik een knuffel krijg na een schooldag.

Die de beslissingen maakt, naar welke school ze gaan, wat ze eten enz.

Ik ben het die naast het ziekenhuisbed zit en alle vragen stelt aan de arts.

Zij is dan de vrouw die maar moet afwachten wat ik haar vertel, wat ik met haar deel en welke vragen ik stel.

 

Dat zij dat vertrouwen aan mij schenkt, zal ik nooit en te nimmer beschamen.

Het voelt voor mij niet als iets wat ik moet doen.

Het is voor mij net zo normaal als dat ik mijn tandenpoets.

 

Al is dat tandenpoetsen nooit moeilijk geweest en was het dit jaar wel moeilijk om haar verjaardag te vieren.

Niet omdat ik mij dan minder moeder voel maar omdat het dit jaar anders was.

Altijd is er contact op haar verjaardag, de kinderen weten niet beter.

Halloween staat gelijk aan de verjaardag van buikmama en op die dag videobellen we.

Maar dit jaar niet.....

 

De kinderen weten dat het niet goed met haar gaat.

Mijn angst dat ik ze moet vertellen dat hun biologische moeder er niet meer is, die kennen ze niet.

Ik blijf positief en zeg dat ze al zoveel overwonnen heeft, dat het dit keer ook weer goed komt, maar die positiviteit voel ik niet.

Ik voel een enorme angst om hun te moeten vertellen dat het dit keer niet gelukt is, dat ze de strijd is verloren.

Een angst die mij regelmatig om mijn keel grijpt.

 

We eten taart en maken net als anders een felicitatie-video voor haar. We zetten hem op al haar FB accounts (en dat zijn er nogal wat) maar haar reactie blijft uit.

De biologische familie reageert wel, dat doet de kinderen en mij erg goed maar dat het stil blijft vanuit hun moeder, valt de kinderen zwaar.

Hun te zien worstelen met hun verdriet, met het gemis, het doet mij pijn.

 

Dan volgen de vragen en opmerkingen: "Ligt er ook wel eens taart in een prullenbak? Want dan vind buikmama die misschien en heeft ze toch een feestje",

"Misschien zingen andere mensen op straat wel een verjaardagliedje voor haar"

"Hoe vieren mensen zonder huis, hun verjaardag?"

"Zal ze nog weten dat ze jarig is vandaag?"

"Zou ze weten dat wij haar missen?"

We praten er uitgebreid over en ik laat hun zoveel mogelijk zelf hun antwoorden vinden.

 

Terwijl ik sta te koken klimt River op de aanrecht. Ze zit daar graag terwijl ik kook. Even samen in alle rust kletsen.

"Mam, ik vind het zo fijn dat we haar verjaardag vieren, want dit is echt haar dag. Ze is ver weg maar voelt zo dichtbij als we taart eten en over haar praten".

De twijfels die ik net nog had, want dat het ze verdrietig maakt is gewoon ook feit, verdwijnen als sneeuw voor de zon. 

Inderdaad schat, dit is haar dag en die zullen wij altijd vieren!

Terwijl ze van de aanrecht klimt roept ze nog even "Niet teveel courgette erin doen hé".

Ik blijf mij er iedere keer weer over verbazen hoe krachtig en flexibel kinderen zijn.

 

Wat is de reden dat je dit zo viert?

Eigenlijk staat het antwoord hier boven al beschreven.

Het doet mijn kinderen goed.

Hun biologische moeder is een enorm groot onderdeel van hun leven maar wel een onderdeel dat vaak onzichtbaar is.

Een moeder die je vriendjes en vriendinnetjes niet kennen, een moeder die je niet even een knuffel kunt geven of die er voor je is als je valt.

Maar die moeder is wel degene die hun, hun uiterlijk gaf, die hun een deel van hun karakter gaf, de enige die weet hoe de zwangerschap was, degene die onbeantwoorde vragen kan beantwoorden en bovenal degene waar ze zielsveel van houden.

Zij schonk hun het leven.

 

Ondanks dat hun biologische moeder heel veel problemen heeft, wil ik dat de kinderen trots zijn op hun achtergrond, op hun biologische moeder, op hun biologische familie.

Want als je langs en door de problemen heen kijkt dan is ze de meest krachtige vrouw die ik ken. Die oerkracht van door gaan, nooit je kop laten hangen maar zorgen dat je verder komt, je niet laten tekenen door verdriet maar je er door laten motiveren, dat hebben ze van haar.

Ze houd van de kinderen, zoveel als een moeder van haar kind kan houden. Ze heeft ze uit liefde overgedragen. Ze wist dat ze niet voor ze kon zorgen, dat ze hen niet zou kunnen bieden wat ze nodig hadden, naast liefde. 

Er zullen mensen zijn die zeggen, dan moet je zorgen dat je niet zwanger kan worden maar zo simpel liggen de dingen niet. Die zwangerschappen waren er en hoe ze daarna handelde kan ik alleen met een groot respect bekijken vanaf de zijlijn. 

Niet alleen tijdens de zwangerschappen maar ook daarna, zonder haar antwoorden op vragen van artsen, was Jeremiah er niet meer geweest. 

Ze is er dan misschien niet fysiek en op dit moment is er geen contact maar ik heb nooit maar dan ook nooit één seconde aan haar moedergevoel en liefde voor de kinderen getwijfeld.

 

Ze verdient het aan alle kanten dat wij aan haar denken. Dat doen we in principe iedere dag maar die ene dag in het jaar, is het haar dag.

Moederdag, is een dag die we samen delen maar haar verjaardag is echt van haar alleen.

De kinderen moesten voor een opdracht de belangrijkste momenten opnoemen van het jaar. Met stip op nummer 1 stond haar verjaardag. Niet Kerst, Sinterklaas, hun eigen verjaardag, vakantie of wat dan ook.

Nee, haar dag is voor hun de belangrijkste dag van het jaar.

 

Bij het naar bed brengen zegt Jeremiah "Mama's weten als je aan ze denkt ook als ze je niet kunnen zien en horen, dat zei oma Amerika".

River veert op en zegt dan "We weten nooit of we de kans krijgen haar ooit nog eens te zien, maar ze weet dan in ieder geval dat we haar nooit vergeten zijn. Dat kan ook nooit want ze is een stuk van mij".

Jeremiah gaat liggen, nestelt zich tussen zijn knuffels en zegt dan de woorden die de rest van de avond in mijn hoofd blijven ronddwalen  "Ze moet gewoon niet dood gaan voor ik haar weer gezien heb, dat is alles".

 

Lief, klein mannetje ik duim voor je dat die droom uitkomt en ooit zal je beseffen hoeveel mensen met je mee duimen.

Hoeveel mensen dit met je mee hopen en van hoeveel mensen dit een wens is, want je biologische moeder is een bijzondere vrouw die met andere kansen in het leven zoveel kan betekenen en bereiken voor en in de wereld.

Maar bovenal kan ze niet gemist als moeder.

Ik kan niet wachten op het moment dat ik zeker weet dat we volgend jaar weer een extra kaarsje op haar taart kunnen plaatsen.

Want ze kan niet nog harder gemist worden, dan jullie haar nu al missen.

Lieve buikmama, stay strong.