En dan is ze daar, zijn biologische zus.

Joshua weet sinds enige tijd dat hij een biologische zus heeft.

Een zus die in Amerika woont.

Een zus die ook nooit bij zijn buikmama heeft gewoond maar zelf nog niet zo lang weet dat ze geadopteerd is.

Een zus die zelf al twee kinderen heeft, waardoor hij al oom blijkt te zijn.

 

Joshua twijfelde of hij wel of niet zijn biologische moeder wou ontmoeten maar over één ding was hij heel zeker, hij wou niets liever dan zijn zus een keer in het echt zien.

 

Via Facebook was er al enige tijd contact maar verder dan elkaar een kort berichtje sturen of een enkele keer een foto kwam het niet.

Er werd niet gesproken over gevoelens, geen ingewikkelde vragen werden er gesteld en over de adoptie werd al helemaal nooit gesproken.

Het bleef heel oppervlakkig en ik vroeg mij dan ook sterk af of ze wel zin zou hebben om hem te ontmoeten.

Misschien zou ik hem zelfs wel teleur moeten stellen doordat ze het niet zou willen.

Als we in Miami aankomen zijn we vlakbij zijn moeder. Ik vraag hem voorzichtig of hij haar wil ontmoeten.

Hij weet het nog niet, zegt hij maar nu in ieder geval niet, misschien als we later deze vakantie weer terug komen in Miami.

 

Heel anders is het als we Kissimmee binnen rijden.

Het eerste wat hij vraagt zodra we het huis binnen gaan, is of ik zijn zus een berichtje kan sturen of ze hem wil ontmoeten.

Uiteraard doe ik dat maar dan blijft het stil.

 

Hij vraagt continue of er al een reactie is en keer op keer moet ik hem teleurstellen.

Het berichtje word niet geopend.

Heel anders is het bij de biologische familie van River en Jeremiah. Er gaan heel wat berichtjes over en weer en er wordt een ontmoeting gepland.

Ik zie hoeveel pijn hem dat doet.

Hij gunt zijn broertje en zusje het zo erg. Hij weet als geen ander hoe dit verlangen kan voelen maar wat breekt het hem op dat zijn wens wellicht niet in vervulling zal gaan.

 

Ik plaats een foto van de ontmoeting tussen oma, River en Jeremiah en enkele ogenblikken later krijg ik een berichtje.

Zijn zus wil hem graag ontmoeten.

De ene ontmoeting laat de andere tot stand komen, hoe bijzonder kan het zijn!

Nadat ze op de foto's van River en Jeremiah ziet hoe het is gegaan durft zij het ook aan.

 

We spreken af om 19.30 uur bij een McDonalds om wat te drinken.

Ik krijg die avond geen hap door mijn keel, als dit maar niet op een teleurstelling uitloopt.

Ruimschoots op tijd parkeer ik de auto op het parkeerterrein ernaast.

Ze had graag af willen spreken met hem en mij alleen maar hij was er heel stellig in "Mijn andere broers en zussen komen ook mee, ik heb hen erbij nodig om mij veilig te voelen".

Het is prachtig om te zien dat het verlangen naar een biologische zus enorm groot is maar dat de basis voor hem ligt bij de broers en zussen die samen met hem opgroeien. 

 

Het wachten duurt lang.

Ze appt veelvuldig, korte berichtjes.

Dan appt ze dat ze bang is.

Daarin is ze niet alleen. Hij is bloednerveus. Iedere auto die de parkeerplaats op komt rijden word gescand.

Het is Kyana die haar denkt gezien te hebben.

Er staat al een tijdje een auto stil een stukje verderop, volgens haar zitten er twee mensen in.

Dan appt zijn zus: Ik ben er maar durf de auto niet uit.

Op hetzelfde moment stapt er een man uit.

We lopen die kant op en dan stapt ze uit.

Wat lijkt ze op haar moeder!

Wat lijkt ze op Joshua!

 

Ze vallen elkaar in de armen en we zijn allemaal getuigen van hoe mooi liefde kan zijn.

Nooit eerder in mijn leven zag ik twee mensen zo intens gelukkig met elkaar.

Bij beide zie je een last van hen afvallen.

Woorden zijn niet nodig, een blik is genoeg.

Dit is wat houden van is, in de puurste vorm.

 

We gaan naar binnen en ze nemen plaats naast elkaar.

Voor hun is er verder niemand op de wereld.

Ze zeggen weinig maar de blikken spreken boekdelen.

Deze twee mensen vullen het gat wat ze beide zo voelen, bij elkaar op.

Ze knuffelen, ze kijken en zorgen voor hun eigen boks.

 

Dan zegt ze tegen mij dat ze hem wat wil vertellen en of ik het wil vertalen voor hem.

Ze zegt hem dat ze zo ontzettend blij is dat hij wel een familie heeft, dat zij helemaal alleen is.

Dat ze zo blij is dat wij wel open zijn over adoptie want dat ze het van binnen altijd wist maar pas enige tijd geleden de bevestiging kreeg en daarmee iedereen kwijt raakten en alleen achter bleef.

Ze zegt hem hoe trots ze op hem is en dat ze hem nooit uit het oog zal verliezen.

Inmiddels huilt ze en ik moet moeite doen om mijn tranen weg te slikken.

Ook ik ben mij inmiddels totaal niet meer bewust van het feit dat we middenin een Mc Donalds zitten.

 

Ik pak haar hand en zeg haar dat ze nooit meer alleen zal zijn. Ze hoort nu bij ons.

 

Ze geven elkaar nog een hele dikke knuffel, een laatste blik en de belofte elkaar zaterdag weer te zien.

 

Ik was altijd ontroerd als ik twee oude mensen zag lopen, hand in hand, duidelijk verliefd en gek op elkaar.

Dan zei ik altijd; moet je eens kijken, zo mooi kan liefde zijn.

Sinds gisteren heb ik een nog veel mooier plaatje op mijn netvlies staan als het om echte liefde gaat.

Een broer en een zus, die elkaar nooit eerder zagen, die twee totaal verschillende levens leiden maar vanaf het allereerste moment een klik hebben zoals enkel broers en zussen dat kunnen hebben.

Twee mensen die een gat bij elkaar hebben opgevuld wat niemand anders voor hun had kunnen opvullen.

Liefde, wat is het toch een mooi iets!