Ik ben er altijd heel duidelijk over geweest, dat als ik ging adopteren ik het liefste een open adoptie zou willen.

Ik wou niet dat er spoorloos-verhalen zouden kunnen ontstaan waarbij het niet duidelijk was of de adoptie daadwerkelijk de wens van de biologische moeder was.

 

Ik had het geluk dat bij alle drie de adopties, het gaat om een open adoptie.

 

Een open adoptie waarbij we elkaar zien, met elkaar over alles kunnen praten, foto's over en weer sturen, vragen aan elkaar kunnen stellen, eigenlijk is vrijwel alles mogelijk.

 

"Zijn ze dan wel écht van jou?", is denk ik de meest gestelde vraag zodra mensen in de gaten krijgen dat het om open adopties gaat.

 

Die vraag is heel makkelijk te beantwoorden.

Ja, het zijn mijn kinderen.

Op papier ben ik hun moeder.

Ik heb ze niet gedragen, dat deed een andere vrouw, die net zo goed hun moeder is.

Zij voert die taak van moeder zijn enkel op een andere manier uit, als dat ik die uit mag voeren.

 

Doordat mijn kinderen contact met hun biologische moeder hebben maakt dat mij niet minder moeder.

Het zorgt er niet voor dat ze mij als slechts een opvangadres zien. Het zorgt er niet voor dat ik mij minder moeder voel.

Het zorgt er enkel voor dat beide moeders actief in hun leven aanwezig kunnen zijn.

 

Dat beide moeders weten hoe het met de kinderen gaat.

Dat de kinderen weten hoe beide moeders over hun denken en wat beide moeders voor hun voelen.

Mijn kinderen hoeven nooit te denken dat ze weggegeven zijn. Ze hoeven nooit te denken dat er door hun biologische familie niet van hun gehouden wordt. Ze hoeven nooit te denken dat ze er niet toe deden.

Ze weten dat ze zijn overgedragen uit liefde. 

Dat weten ze niet alleen via mij.

Dat weten ze ook uit eerste hand, van de moeder die hun droeg.

Het is op sommige momenten zelfs van levensbelang geweest dat we een open adoptie hadden.

Zonder dat contact was Jeremiah er niet meer geweest.

Dat klinkt hard maar is de bittere waarheid.

 

Zonder haar verhalen, zonder haar antwoorden hadden de artsen nooit in de hoek gezocht waar ze moesten zoeken.

Zonder haar harde waarheid, zonder haar lef om dingen op tafel te leggen hadden de artsen hem niet kunnen helpen.

 

Ik ben haar daar dankbaar voor. Het is onmogelijk om dat onder woorden te brengen. Gelukkig is het ook niet altijd nodig om dingen uit te spreken, soms weten mensen, na één blik (ook al zit er een oceaan tussen) wat je voelt, wat je wilt zeggen maar niet kunt.

 

Het zijn niet alleen die ingewikkelde vragen waarom het zo mooi is dat er contact is.

Het zijn ook die kleine dingen. Als ze bijvoorbeeld willen weten wat haar lievelingskleur is, is die vraag zo gesteld en volgt het antwoord 9 van de 10 keer snel.

 

Ze beseffen ook heel goed dat ze niet bij hun biologische moeders kunnen wonen. 

Zo klein als ze zijn weten ze waarom dit geen optie is. Het verhaal wordt iedere keer iets gedetailleerder, dat sluipt er vanzelf in. De ene keer door een vraag van hun, de andere keer door een situatie die zich voor doet en de volgende keer omdat ze verbanden gaan leggen.

Mijn kinderen nemen hun biologische moeders niets kwalijk. Daar is ook geen reden toe.

Het zijn dappere, krachtige, liefdevolle vrouwen die vanuit liefde tot deze keuze kwamen.

 

Daarnaast zijn kinderen van nature loyaal naar hun ouders toe en leer ik hen ook trots te zijn op hun biologische moeders en families.

 

Ik leer mijn kinderen ook dat een achtergrond iets is waar je, je nooit voor hoeft te schamen.

Ongeacht wat je achtergrond is.

Zij hebben niet voor die achtergrond gekozen, hun moeders evenmin. Hun achtergrond is niet wie ze zijn of wat hun biologische moeders zijn.

Ik leer ze verder te kijken dan dat en hoop dat ze dat later ook kunnen uitdragen.

Niet de problemen waar je in zit, zeggen iets over je. Het is hoe je met die problemen omgaat. Welke keuzes je maakt en waarom. 

 

Als er niemand langs de zijlijn staat te klappen of voor je staat te juichen, dan is de hoop al opgegeven.

Als degene die jij zo veel vertrouwen schenkt niet staat te juichen, niet bij iedere stap voorwaarts de vlag uithangt, wie dan wel.

Deze vrouwen schonken mij alle vertrouwen, zoveel vertrouwen dat ze mij hun vlees en bloed laten opvoeden, mij de moeder van hun kinderen laten zijn, ik kan dan ook niet anders dan ze op een voetstuk plaatsen en het volste vertrouwen hebben in het feit dat ze er gaan komen.

Misschien met 1000 x vallen, misschien niet morgen of volgend jaar maar ooit.

 

En al die keren ben ik er voor ze.

Simpelweg omdat ik van ze houd.

Bij iedere stap die zij nemen ben ik degene die luid klappend langs de kant sta.

Niet omdat het moet maar omdat ze dat verdienen.

Is een open adoptie dan altijd alleen maar leuk en gezellig?

Ook hier kan ik heel kort en bondig op antwoord op geven.

Nee, absoluut niet.

 

Het is soms vreselijk.

Ik lig er soms nachten wakker van.

Kan bozer dan boos zijn.

Compleet gefrustreerd zijn door bepaalde acties.

Ik kan intens verdrietig zijn en in blinde paniek.

 

Nooit zal ik het moment vergeten dat ze dagenlang vermist was, hoogzwanger van Jeremiah.

Compleet van de radar, voor iedereen.

Het laatste appje was heel verontrustend en in mijn hoofd was ik niet meer bezig met een geboorte maar met een begrafenis.

Ik was al aan het bedenken hoe ik dat River ooit zou moeten gaan vertellen.

Zo zijn er diverse momenten geweest dat ik voor haar leven vreesde. Mijn grootste angst is dan ook dat ik de kinderen moet vertellen dat ze er niet meer is. 

 

Bij de andere moeder heb ik dat niet.

Maar bij haar zijn weer andere dingen. Dingen die ze doet en waar ze niets aan kan doen maar waar ze hem wel mee kwetst.

Het breekt mijn hart.

Twee keer.

De ene keer als ik zie wat het hem doet, de volgende keer als ik het haar uitleg en het kwartje valt.

Moet je dat dan wel doen?

Ja, ik vind van wel.

Mijn zoon vind het, ondanks het verdriet dat het hem doet, fijn te zien dat ze echt niet voor hem kan zorgen.

Zij vind het fijn dat ik haar er op wijs waar het mis gaat.

 

Mensen vragen wel eens wat voel je dan voor hun biologische moeders?

Een vraag waar ik voordat ik ging adopteren eigenlijk niet zo heel erg bij stil gestaan had.

Uiteraard zou ik dankbaar zijn en ja, ik zou graag contact met ze willen en waarderen als ze dit ook konden opbrengen maar wat ik voor ze zou voelen, ik stond er niet echt bij stil.

 

Nu bijna 15 jaar verder kan ik zeggen dat het liefde is wat ik voor ze voel.

Houden van in de puurste vorm.

 

Als ik niet zoveel van ze zou houden, zouden er momenten geweest zijn dat ik het contact niet had kunnen opbrengen.

Er zijn dingen voorgevallen die ik nooit verwacht had mee te maken.

Soms waren het dingen waar ik echt grote moeite mee had.

Maar altijd bleef dat gevoel van houden van voorop staan.

Niet enkel in het belang van de kinderen.

Deze vrouwen hebben een plek in mijn hart.

 

Zelf vergelijk ik het wel eens met de onvoorwaardelijke liefde die je voelt voor je kind.

Hoe bont ze het ook kunnen maken, als ze aankloppen voor hulp dan ben je er voor ze.

Wat ze ook doen, hoe boos je ook op ze kunt zijn, je blijft je altijd realiseren wie ze in de kern zijn.

Ik praat zeker niet alles goed en ben het niet met alles eens.

Maar door de kinderen zijn wij verbonden en voel ik mij ook gedeeltelijk verantwoordelijk voor hun.

Naar de kinderen toe maar ook omdat het gewoon zo voelt.

 

Bij beide moeders totaal anders.

Bij de een niet meer als bij de ander.

Het is echt als een relatie. Het is soms keihard werken maar zolang de liefde er is dan overkom je heel veel problemen.

We spreken de dingen uit.

Ik verpak het niet in een zijdezacht papiertje als mijn boodschap niet leuk is.

Dat waarderen ze ook.

Zoals laatst toen ze schreef "Je hebt gelijk, soms lijk je wel een vreselijk irritante moeder of schooljuf als je het zo zegt maar nu ik er over nadenk heb je gelijk. Dit kan niet. Bedankt dat je niet alleen mijn kind opvoed maar mij ook helpt om toch zijn moeder te kunnen zijn".

 

Samen komen we er wel.

Met vallen en opstaan.

 

Open adoptie is niet altijd makkelijk en leuk maar het is het voor ons allemaal meer dan waard.