Toch nog een ontmoeting met zijn biologische moeder.

Wat heeft hij lopen wikken en wegen.

Wel of niet zijn biologische moeder ontmoeten.

Joshua heeft goed contact met haar via Facebook maar wist niet zeker of hij het daar gewoon bij wou laten of dat hij haar toch wou ontmoeten.

Hij had haar al eerder gezien toen we enkele jaren geleden in Amerika waren en hoe gek hij ook op haar is, het zien trekt een wond open.

 

"Mam, als je iets even bij je in de buurt hebt gehad, voelt de afstand zoveel groter. Dan doet het missen zoveel meer pijn".

 

Ik begreep dat volkomen maar begreep ook haar wens om hem te zien. Hoeveel ik ook om haar geef en hoe graag ik ook aan haar wensen voldoe mijn zoon zijn wensen staan boven alle andere wensen. Zijn gevoel is het belangrijkste.

 

Speciaal daarvoor had ik de reis zo ingedeeld dat we twee keer, enkele dagen, bij haar in de buurt zouden zijn.

Mocht hij het willen, dan kon het maar hij wist heel goed dat daarin de keuze compleet bij hem lag.

Wat genoot hij van het bezoek aan zijn zus. 
Hij begon daardoor ook meer en meer te twijfelen of hij toch niet zijn biologische moeder wou gaan ontmoeten.

Zoals zijn biologische zus zei "Jij hebt de kans nu, wie weet wanneer die weer komt. Het gemis is erg toch".

 

Ik drukte hem op het hart dat het zijn beslissing was. Dat hij het niet zo hoefde te voelen als dat zijn zus dat deed. Hij moest geen druk voelen omdat zij niet de kans had.

Het ging enkel en alleen om zijn gevoel hierbij.

 

Het moment dat we Hollywood binnenreden zat hij aan het autoraam geplakt.

De ene na de andere vraag werd afgevuurd.

Terwijl we stonden te wachten bij de incheckbalie van het hotel, zei hij opeens heel resoluut "Ik wil haar zien en ik wil ook naar het kindertehuis en het ziekenhuis waar ik geboren ben. Ik wil haar vragen wie mijn vader is, wat zijn naam is en of het klopt wat ik tot nu toe heb ontdekt. Ik wil haar ook foto's van mijn zus en mij laten zien. Kan je een afspraak maken?".

Daarmee was direct het plan voor de volgende dagen duidelijk. Zodra we op de hotelkamer waren, begon ik met het versturen van berichtjes naar zowel zijn biologische moeder, het ziekenhuis als het kindertehuis.

 

Ik kreeg direct allerlei berichtjes terug en iedereen was blij hem weer te kunnen zien.

Er werden afspraken gemaakt en we zouden de volgende dag zijn biologische moeder in het begin van de middag ontmoeten.

Gek genoeg was ik meer zenuwachtig dan Joshua, de volgende dag.

Wat zou ik aan doen?

Wat moest hij aan?

Duizenden dingen schoten door mijn hoofd.

 

Hij was vrij nuchter. Ze ziet mij toch veel vaker op foto's enz. dus wat maakt het uit wat ik aan doe.

Ze staat nooit heel vroeg op, dus toen ik om 11 uur nog geen appje had, was ik nog niet echt ongerust.

We besloten alvast naar de mall te gaan waar ze wou afspreken.

 

Ik kreeg weinig mee van de winkels. Mijn hoofd was ergens anders en ik deed allerlei pogingen om over Wifi te beschikken maar uitgerekend nu, kreeg ik bijna nergens verbinding.

Het bleek niet alleen aan de verbinding te liggen, er kwam gewoon geen berichtje binnen van haar.

 

Hij bleef mij maar aankijken met die grote ogen, met een blik van "ze komt toch nog wel, ze is mij toch niet vergeten?".

Ik kan niet uitleggen wat dit met je doet.

Je wilt je kind die ontmoeting zo graag geven maar op welk moment trek je de streep en zeg je "we hebben lang genoeg gewacht".

Er gingen uren en uren voorbij, zonder dat er een berichtje kwam.

 

Het was inmiddels tijd geworden voor het avondeten.

Hoe leuk het RainForest-cafe ook is, nu was er niets aan. De stemming was somber. De andere kinderen probeerde de sfeer te breken door grapjes te maken.

Ze probeerde hem een hart onder de riem te steken door te zeggen hoe gek ze op hem zijn. Hoe blij ze zijn dat hij hun broertje is maar hij zat daar maar. Compleet verslagen.

"Ze heeft mij weer in de steek gelaten".

Die zeven woorden waren de moeilijkste die ik ooit heb gehoord. Nooit hoorde ik eerder een zin die zoveel verdriet bevatten. Een zin die alles zei, over hoe kapot dit jongetje was.

 

Ik kon mezelf wel voor mijn kop slaan.

Had ik niet veel eerder in moeten grijpen en een smoes moeten verzinnen, zodat hij dit gevoel niet zou hebben?

Ik heb een hekel aan leugens, ben open en eerlijk naar de kinderen maar dit verdriet had ik hem willen besparen.

Dat had ik hem zo gegund.

 

Op dat moment begon mijn telefoon te piepen.

Zijn gezicht brak open en ik wist niet hoe snel ik mijn berichten moest bekijken.

Ze was in slaap gevallen, had het druk gehad maar was hem en de afspraak zeker niet vergeten. Ze wilden zelfs nog heel graag afspreken maar moest nog even zien waar, want ze moest iemand regelen die haar kon brengen.

Met zijn allen hingen we wachtend boven de telefoon.

Er ging een half uur voorbij, een uur en net toen ik dacht dit gaat hem niet meer worden, kwam er een berichtje binnen.

Ze wou graag afspreken maar dan bij een andere mall. 

Uiteraard ging ik akkoord maar terwijl ik het adres opzocht kwam ik tot de ontdekking dat die over 40 minuten dicht ging en we er een half uur over zouden doen om er te komen.

We renden dwars door de mensenmassa in de mall, richting de parkeerplaats.

Ondertussen riep ik wat er van iedereen verwacht werd zodra we de auto zouden parkeren bij de andere mall.

Iedereen kreeg een taak, er mocht nu niets meer mis gaan.

 

Iedereen was in opperste staat van concentratie. Ik vloog als eerste de auto uit met Joshua en Djimon.

Direct bij binnenkomst kwam er een bewaker op mij af dat ik niet meer naar binnen kon want ze gingen sluiten.

Nou, ik kan je vertellen dat hij daar met een heel leger aan bewakers had kunnen staan maar niemand ging mij tegenhouden.

 

Deze meneer was niet echt gevoelig voor het verhaal dat mijn zoon zijn biologische moeder ging zien dus dat ik er door moest.

In mijn ooghoek zag ik staan dat er een bioscoop in de mall moest zitten, die zou toch wel langer open zijn?

Ik zei de man dat ik daar heen moest maar wachten zijn antwoord niet af en stoof de roltrap op.

Djimon was ondertussen nog in gesprek met de man die absoluut gedacht moet hebben dat ik niet helemaal goed geworden was.

 

We kwamen boven aan en ik zag dat de restaurantjes al hun terrasjes aan het afbreken waren, op eentje na.

Ik keek naar beneden en kon daarmee een groot gedeelte van de mall overzien maar die was compleet uitgestorven.

Nergens was een spoor van haar te bekennen.

Ik bleef berichtjes sturen.

De andere kinderen werden door Djimon opgehaald via een andere ingang.

Daar stonden we weer. 

Kyana maakten zonder dat ik het wist een foto van Joshua en mij. Voor mij zegt die foto alles. Hij is niet mooi, niet instawaardig maar wel compleet puur ons gevoel. Je ziet twee mensen waarvoor de wereld even stil staat. Twee mensen die steun zoeken bij elkaar en de hoop op een ontmoeting niet willen verliezen.

Toen opeens zag ik haar op de roltrap.

Ik liet hem los, ze liepen op elkaar af en al die uren wachten deden er niet meer toe.

 

We gingen zitten aan een van de weinige tafeltjes die er nog stond. 

Er werd gekletst, geknuffeld en hij kreeg de kans zijn vragen te stellen.

Het klopte wat we te weten waren gekomen.

Zijn vader woont sinds enkele jaren in Canada met een vrouw waarmee hij nog twee dochters kreeg.

In een klap had Joshua er dus twee zusjes bij.

Ze legde ook uit waarom ze er nooit veel over had verteld en zei daarbij dat het een enorm goede man was. Wat zijn naam was en dat hij als de tijd het toestaat vast en zeker ooit eens contact op zal zoeken met Joshua.

 

We werden vriendelijk maar dringend verzocht het terrasje te verlaten aangezien ze echt moesten opruimen. Terwijl ik aanstalten maakten om weg te gaan en vroeg of we ergens anders heen konden, stond ze op en sprak luid en duidelijk "Ik zie mijn zoon nu en als ik zelf dat tafeltje straks moet opruimen is dat prima maar ik ga nu nog niet weg".

De vrouw droop af en terwijl ik mij enigszins geneerde was dit juist voor Joshua fantastisch. Ze koos ervoor om dit te doen voor hem. Ze wou tijd doorbrengen met hem.

We maakten foto's en ze belden haar moeder. 

Haar hadden we nog nooit gesproken en het was dan ook, een enorm bijzonder moment toen eerst Joshua en daarna ik haar aan de lijn kregen.

Zijn oma vertelde enkele dingen die zo belangrijk zijn om te weten en die zoveel dingen verklaren. Wat ben ik dankbaar dat ik haar heb mogen spreken.

 

Het was inmiddels bijna 23.30 uur. De kinderen waren echt moe en het werd tijd om afscheid te nemen.

Op dat moment sprak ze de woorden "Eigenlijk denk ik bijna nooit aan je, ik weet dat je het goed hebt en gelukkig bent dus ik kan je loslaten".

Het was alsof ik een klap in mijn gezicht kreeg.

Hoe kon ze dit nu tegen hem zeggen!

Terwijl ik dacht hoeveel pijn dit hem moest doen keek hij haar liefdevol aan. Zou hij het niet begrepen hebben?

De oudste drie keken mij ook verwonderd aan. Ik legde ze met één blik het zwijgen op.

Er werd geknuffeld, er werd nog een laatste foto gemaakt, er werd afgesproken contact te houden en elkaar weer te bezoeken zodra we in Amerika waren, daarna liep ik hand in hand met Joshua naar buiten.

Hij keek nog een keer achterom.

"Wat een goede en lieve buikmama heb ik he mama. Ik ben blij dat mensen zagen dat ze geen mama kon zijn want dat had ze nooit gekund. Gelukkig koos ze jou en fijn he dat ze niet zo vaak aan mij denkt. Dat ze weet dat ik het goed heb. Nu kan ik haar ook meer loslaten, dan komt er ook meer plaats in mijn hoofd. Ze zit in mijn hart en vanaf nu soms in mijn hoofd, dat kan want dat doet zij ook met mij".

 

Dank je lieve buikmama, wat ik zag als een afschuwelijke boodschap was juist een teken van liefde.

Jij gaf hem door die opmerking, de ruimte om verder te kunnen zonder schuldgevoel.

Dagelijks mama zijn lukt je niet, zoals je zelf ook zegt maar ik weet wel dat mijn zoon, onze zoon, een buikmama heeft die gigantisch veel van hem houd en waarop ik super trots ben dat ik samen met haar een team mag zijn. Een team wat samen het beste voor heeft voor hun zoon. Een zoon met twee mama's. Een hier en een daar. Een die heb droeg en een die hem draagt. 

Twee mama's die samen leren, samen vallen en altijd weer samen opstaan. Beide totaal verschillend maar beide heeft hij keihard nodig in zijn leven.

Bedankt lieve buikmama dat je kwam maar bovenal bedankt voor al het vertrouwen dat je mij geeft.