Het is de meest gestelde vraag als mensen horen dat we terug gaan naar Florida 'Ben je niet bang dat ze daar willen blijven?'.

Nee, daar ben ik niet bang voor.

Ik weet zelfs dat het voor een van de kinderen zo is dat ze liever daar zou opgroeien. Dat zegt niets over ons, over de band die we hebben. Het zegt enkel iets over het gemis dat ze voelt.

Ze weet verstandelijk dat het onmogelijk is. Dat je als kind niet op straat kunt wonen. Dat iemand die verslaafd is niet voor een kind kan zorgen maar iedere vezel in haar lichaam schreeuwt 'Je bent thuis' zodra zij voet op Amerikaanse bodem zet.

Het zou haar intens gelukkig maken als ik al mijn spullen op zou pakken en daar ging wonen, zodat alles wat bij haar hoort bij elkaar is. Wij, haar familie daar en haar geboortegrond.

De andere vinden het fijn om terug te gaan maar zullen als ze moeten kiezen tussen je Nederlander of Amerikaan voelen, altijd kiezen voor Nederlander. 

Zij niet. Zij is een Amerikaan die in Nederland woont.

 

De dagen worden afgeteld. De streepjes waarmee we de dag doorstrepen voor het naar bed gaan laten zien dat we steeds dichter bij vertrek komen.

Er is iedere week een nieuwe stortvloed aan vragen. 

'Gaan we kijken bij het ziekenhuis waar ik geboren ben?'.

'Zullen we naar de Starbucks gaan waar je mijn adoptiepapieren getekend hebt?'.

'Zullen we mijn zus ontmoeten?'.

'Kunnen we naar het kindertehuis waar ik gewoond hebt?'.

We gaan zoveel mogelijk dingen doen. Totaal andere dingen als dat de meeste mensen zullen doen die naar Florida op vakantie gaan.

De meeste dingen kan ik beloven. We zijn meer dan welkom in het kindertehuis, uiteraard drinken we iets bij de Starbucks waar ik de papieren heb getekend, het liefste zelfs aan het tafeltje waar ik toen ook zat. We zullen herinneringen ophalen en nieuwe herinneringen maken maar ik kan niet beloven dat ze hun buikmama's zullen zien ook al is dat de belangrijkste reden waarom we gaan.

 

Want ook al is het de grootste wens van hun om hun kinderen te zien. Is het voor een van de moeders zelfs al 9 jaar geleden dat ze ze voor het laatst in haar armen sloot en vertelt ze iedereen die het horen wil dat haar kinderen eraan komen, blijft het de vraag of ze ook daadwerkelijk op komen dagen op het moment dat wij er zijn.

Ik vertel de kinderen eerlijk dat ik niet zeker weet of ze komen opdagen. 

Het is iets wat we erbij in moeten calculeren. Niet dat het iets nieuws is voor ze. Met regelmaat zaten ze klaar achter de computer, wachtend tot hun buikmama op het scherm zou verschijnen omdat ze een berichtje had gestuurd dat ze wou videobellen.

Met zichtbaar verlangen turen ze naar het scherm, de tekening die ze maakte voor haar in hun hand, om straks voor het scherm omhoog te houden zodat ze hem kan zien. Ze drukken op de knop en het bellen begint maar ze neemt niet op. Het eerste excuus rolt over hun lippen, ze hoort het vast niet. Weer drukken ze op de knop met een nog grotere glimlach op hun gezicht want nu gaat ze opnemen. Maar het blijft weer stil, de verbinding wordt verbroken voordat er is opgenomen. Het tweede excuus rolt moeiteloos over hun lippen. 

Ik zit er naast met een brok in mijn keel. Geef ze een kus op hun hoofd, knuffel ze even en stel voor iets te drinken maar voor drinken is geen tijd. Stel je voor dat ze dan net wel zou opnemen. Ze moeten blijven proberen.

Dat proberen doen ze een half uur zonder resultaat. 'Ze gaat echt wel opnemen, het is mijn verjaardag. Ze had zelf gezegd dat ze zou opnemen'.

De wanhoop trilt door zijn stem. 

Hij is er klaar mee, de drugs hebben weer gewonnen van hun. Hij weet het, hij voelt het en fluistert in mijn oor  'Ze gaat niet komen dat weet ik, ze is met andere dingen bezig maar dat zeggen we niet tegen River".

Hij staat op en gaat naar de wc. Zij drukt weer op de knop, het geluid van overgaan gaat weer over, zonder dat er is opgenomen. 

Er zullen mensen zijn die zeggen dat je een kind hiervoor moet behoeden, er zullen mensen zijn die zeggen dan kap je het toch na 2 keer proberen af maar zo werkt het niet. Het is hun buikmama. Ik kan er voor ze zijn. Naast ze zitten, ze opvangen nadat het niet is doorgegaan en haar later een berichtje sturen over de impact van het niet opnemen maar ik kan niet bepalen wanneer het klaar is. Dat moeten ze zelf voelen. Het is hun rouwproces. 

Jeremiah is inmiddels terug en ploft naast haar neer. 'Ze komt niet vandaag maar het geeft niets want ze heeft aan mijn verjaardag gedacht dus dat is al heel bijzonder'.

De woorden raken mij recht in mijn hart.

Hij wil voor zijn zus zijn buikmama niet afvallen, het positief houden maar in de woorden zit zoveel verdriet verpakt, want hoe vaak was er geen berichtje op zijn verjaardag omdat ze vast zat, omdat ze zich een andere dag herinnerde als zijn geboortedag, omdat ze vermist was enz enz. Voor dit kind, dat jongetje dat ik mijn zoon mag noemen is het al bijzonder als zijn buikmama aan zijn verjaardag denkt. 

Altijd laat ik ze zelf de computer uit doen op zo'n moment. Zelf bepalen, beseffen dat het vandaag niet de dag is dat ze haar zullen spreken. Hun eigen woorden geven aan het verdriet, de teleurstelling.

Ze weten waarom ze niet opnam, ze weten dat ze weer verloren van de drugs. De drugs die hun moeder alles af nam.

Maar zoals hun oma altijd zegt "De drugs namen je moeder iedere keuze af, de drugs beslissen voor haar maar er zijn 2 momenten dat ze sterker was, dat de drugs niet konden winnen en dat was toen ze besloot wie jullie mama moest worden. De drugs kunnen niet winnen van haar liefde voor jullie en haar wil om jullie een goed leven te geven".

 

Ze weten ook dat iemand om andere redenen niet kan komen opdagen. Ze hebben het de afgelopen weken regelmatig gehad over de uren die we gewacht hebben op de buikmama van Joshua. Dat heeft nooit iets met drugs te maken, dat gebruikt ze niet maar ze kan het simpelweg niet. 

Ze had er zin in, ze wist dat we speciaal voor haar vanuit Orlando naar Miami kwamen rijden. Meer dan 10 keer namen we door waar we zouden afspreken en hoe laat. Zij koos de locatie zodat ik zeker wist dat het goed zou komen maar daar stonden we urenlang in een mall, belde ik haar onophoudelijk zonder resultaat, probeerde ik de sfeer en hoop erin te houden maar voelde ik de wanhoop van mijn kind, ons kind. Het kind dat de halve wereld over vloog en waarvan de moeder nu om onverklaarbare redenen niet kwam opdagen. De andere kinderen waren er inmiddels wel klaar mee maar hij bleef hoop houden en wat was ik trots dat zij daar gewoon met hem bleven zitten wachten op dat bankje in die mall. Die hand van een grote broer op zijn schouder. Die grote zus die de situatie probeert te redden door te zeggen dat mensen kijken altijd wel leuk is. De ander die een kneepje in zijn been geeft. Ze zijn er voor elkaar.

Dan is daar het berichtje, ze komt er aan maar heeft het opeens over een andere locatie. We rennen naar de auto, springen erin en rijden naar de andere mall die bijna gaat sluiten. De portier houdt ons tegen, ze gaan dicht. Alle oerkracht komt in mij naar boven en ik zeg hem dat ik erin moet, ik moet mijn kind de kans geven om zijn moeder te ontmoeten. Het is een kwestie van nu of nooit zeg ik en smekend kijk ik de man aan. Het moet een wonderlijk beeld zijn geweest, een vrouw met 6 kinderen die perse een mall in wil die gaat sluiten. Dan bedenk ik mij wat moet ze in een sluitende mall. Ik vraag de man of er soms een stuk is dat open blijft. Dat blijkt er te zijn op de bovenste verdieping daar is een bioscoop. Ze is gek van films dus dat moet de plek zijn waar ze heen gaat.

De man legt kalm uit dat je bij het bovenste dek via een andere parkeerplaats komt en dat dat ongeveer 20 minuten duurt op dit moment van de dag om daar te komen.

'Die tijd heb ik niet', breng ik uit. Als ze ons niet ziet gaat ze weg en is alles voor niets geweest. Ik moet nu naar boven.

De enorm grote man kijkt mij aan, legt een hand op Joshua zijn schouder en zegt dan "Jongen deze moeder houdt heel veel van je, vergeet dat nooit".

Dan doet hij een stap opzij en zegt 'De liften werken niet meer, de roltrappen nog wel, ik kijk even niet maar ren".

Ik bedenk mij geen moment en roep naar de kinderen dat we moeten rennen. Daar door een lege mall rennen wij op weg naar de hoogste verdieping. Inmiddels zijn we uren en uren aan het wachten op deze ontmoeting en de spanning is sky high, gaan we haar dan toch nog zien.

We komen boven aan en ik scan alle mensen maar zie het al aan zijn gezicht. Zijn buikmama is hier niet. Ik kijk over de railing en zie geen mensen onder ons. Dan hoor ik veel kabaal en zie ik haar aan komen lopen met gespreide armen, gillend en kirrend. De mensen die bij de bioscoop in de rij staan draaien zich massaal om, een film voltrekt zich live voor hun ogen. Door onze huidskleuren is het overduidelijk hoe het zit. Ondanks de starende blikken voel ik ze niet, ik zie ze pas later terug op de foto's. Ik zie op dat moment alleen wat er echt toe doet. Moederliefde, een moeder die na zoveel tijd haar zoon in haar armen sluit. Al die uren wachten zijn verdwenen. Het is gelukt.

 

Of het gaat lukken om hun buikmama's te zien kan ik niet beloven. Ik kan het hopen, mijn uiterste best ervoor doen, de situatie creëren waarin het zou kunnen maar er zijn ook allerlei factoren van invloed waarop ik geen grip heb.

Iemand zei mij van de week 'Maar als het niet lukt is dan niet de hele reis voor niets?'.

Nee, zeker niet. We gaan sowieso puzzelstukjes vinden, antwoord vinden op vragen die ze hebben, familie zien, terug naar plekken die voor hun belangrijk zijn.

Het allermooiste zou zijn als ze hun buikmama's konden zien. Jeremiah heeft zijn moeder voor het laatst gezien toen hij 4 weken oud was. River kan zich haar buikmama ook niet bewust herinneren. Joshua is zich bewust van het feit dat je nooit weet wanneer de laatste keer zal zijn dat je de kans krijgt je buikmama vast te houden.

Ik zal dan ook alles doen wat in mijn vermogen ligt om het te laten slagen en ja, er zal enorm veel verdriet zijn als het niet lukt maar ze zullen weten dat ik er alles aan heb gedaan en zeker niet alleen ik. Ze zullen weten dat hun buikmama's al maanden uit kijken naar dit moment.

Ze weten dat hun moeder al zolang haar best doen om uit de problemen te blijven zodat ze er kan zijn als ze komen. Dat ze al maanden iedere zondag een afspraak heeft om te leren op te komen dagen op tijd en op de juiste plaats.

Ze weten dat het niet vanzelfsprekend is dat ze elkaar zullen zien maar ze weten wel dat ze er vanuit kunnen gaan dat hun buikmama's liefde voor hun er altijd is en dat, weten dat je buikmama altijd van je houdt en zal houden is het belangrijkste wat er is.

Ze weten dat wat hun buikmama's nu doen een ultiem teken van liefde is, je uiterste best doen om er te kunnen zijn.

Het is dan ook extreem pijnlijk als mensen zeggen "Ik snap niet dat je niet komt opdagen als je je kind eindelijk kunt zien".

Want het is voor deze buikmama's niet gewoon even komen, je spullen pakken, de deur uitgaan en je kind in je armen sluiten. Zij doen er van alles aan om nu al de voorwaarden te creëren waardoor ze er straks kunnen staan als de mogelijkheid er is om hun kinderen te zien. Dat doen ze uit liefde, want ook als je niet voor je kind kan of mag zorgen is die liefde er, in overvloed.

Niemand schiet er iets mee op als je dingen niet doet omdat ze misschien niet lukken. Dus gaan wij er heen, hopen we net zolang als nodig dat het moment zal plaatsvinden.

 

De oma van Joshua heeft hem nog nooit gezien. Te bang dat het een te groot verdriet zou zijn om hem weer los te moeten laten als ze hem eindelijk een keer zou vasthouden. Een begrijpelijke angst, een reële angst maar ze zegt dat ze het dit keer gaat doen. Dat ze niet straks op haar sterfbed wil zeggen 'Had ik maar'.

Ze doet het niet alleen voor zichzelf, ze doet het voor hem, voor haar dochter. Ze heeft namelijk besloten er voor te zorgen dat ze haar dochter gaat brengen zodat die op de juiste plek op het juiste moment daar is. Geen besluit wat je zo maar neemt als je vrijwel geen contact hebt. Een besluit dat je neemt uit moederliefde omdat je je kind het gunt om de moeder te kunnen zijn die ze wil zijn, omdat je je kleinkind het moment gunt dat zijn buikmama er staat. 

 

Die ontmoetingen, we weten niet of ze er gaan komen, we kunnen het alleen maar hopen maar of ze er nu komen of niet, wat heeft het nu al veel laten zien.

Een ketting van liefde, liefde voor de kinderen die ik ook mijn kinderen mag noemen.

Liefde die van iedereen een andere inzet vraagt en wat ben ik trots dat dat gebeurt. Wat is dit mooi voor de kinderen om te zien. Ze zijn zo geliefd, hier en daar!

Aan de inzet zal het niet liggen, we kunnen nu alleen maar hopen en stiekem vertrouw ik erop dat het gaat lukken.

Liefde overwint, daar geloof ik in, daar hou ik aan vast.