Mijn vader kan zijn hele ziel en zaligheid kwijt in de tuin. Ik weet nog goed het moment als kind dat het voorjaar inluiden dan werd er een enorme vracht vlijtig liesjes thuisbezorgd en werden deze om en om qua kleur door mijn vader langs de hele rand van de tuin geplant.

Zijn tuin zag en ziet er altijd perfect uit.

Geen mos, geen onkruid, geen uitgebloeide bloemen, geen takjes op de grond, geen bladeren op het terras. Zijn tuin ziet er altijd uit alsof er net een tuinman langs is geweest. Die tuinman heeft hij niet, hij doet alles zelf.

 

Toen ik de oude boerderij kocht waar ik nu woon zag mijn vader het dan ook al helemaal voor zich, een geweldig aangelegde tuin. Voor alles was ruimte genoeg.

Waar ik in een lelijk huis de potentie kan zien, ziet hij dat in een grasveld. Hij kan de bloemen bijna ruiken terwijl hij zich het verbeeld.

 

Ik vind in de tuin bezig zijn ook heerlijk maar ik ben niet van de nette perkjes, bij mijn geen bloembedden, takjes liggen hier altijd wel op de grond en onkruid vind je er ook absoluut.

Waarom wil je in huis alles netjes en buiten mag het allemaal wat losser vroeg iemand mij laatst. Ik had daar geen antwoord op tot afgelopen week.

Nu moet je ook niet denken dat bij mij het gras meters hoog staat en je je een weg moet banen tussen de brandnetels door maar ik vind het niet erg dat er paardenbloemen en madeliefjes groeien tussen het gras. 

 

Ik keek wel even moeilijk toen de kinderen een gigantisch gat in de tuin hadden gegraven maar toen ik zag met wat voor enthousiasme de scherven van kopjes enz. uit de bodem werden gevist als grote schatten en er hele geschiedenisverhalen werden bedacht over vorige bewoners, kon ik er alleen maar om lachen.

Natuurlijk kan ik dat ook omdat ik ruimte genoeg heb. Ik hoef niet met mijn tuinstoel half over het gegraven gat te zitten, dat besef ik mij wel degelijk.

Nu hadden wij vroeger thuis ook geen kleine tuin maar mijn vader houd van strak, keurig en vooral geen onkruid. Graven in de tuin zou een doodszonde zijn geweest. Op de schommel kon je spelen van de rest bleef je af.

Tegenover ons huis vroeger stond een lage flat waar voornamelijk oudere mensen in woonden. Op dat gras groeide madeliefjes. Ik zag daar als kind geen onkruid maar een veld vol bloemen en om eerlijk te zijn vind ik het nog steeds gezellig staan. Soms mocht ik daar aan de overkant madeliefjes plukken en dan zat ik daar bloemenkransen te maken. De herinneringen daaraan zijn enorm levendig.

 

River is het liefst buiten. Of het nu mooi of slecht weer is, ze is graag buiten. Niet alleen om te spelen, ze vind het ook heerlijk om te helpen in de moestuin en te helpen met de beesten.

Zo liep ze van de week ook door de tuin in haar Belle jurk op hakjes rustig het onkruid tussen de courgetteplanten en de goudsbloemen uit te halen toen ze een klavertje vier vond. Vol trots liet ze hem zien. Plukken deed ze hem niet want misschien zou hij nog groeien en dan zou haar geluk nog groter worden.

 

Terwijl ik bezig ging met het verven van tuinstoelen in het weiland zit zij op de grond bloemenkransen te maken van madeliefjes. "Mooi he mam dat je dat gewoon zo maar krijgt van de natuur". "Ja schat absoluut".

Na krans nummer zoveel is ze er klaar mee. Ik ben inmiddels onkruid aan het wieden. Iedere dag haal ik een grote emmer onkruid uit de tuin, op die manier blijft alles enigszins binnen de perken.

Ik wil er een paardenbloem uittrekken als ze begint te gillen alsof haar leven er vanaf hangt.

"Niet doen!!!! Je gooit toch geen wensen weg! Misschien hebben we ze nog nodig!!".

Met volle overtuiging begint ze te vertellen.

"Iedereen zegt dat Disney niet echt is maar hoe kan het dan dat het dicht moet nu er Corona in de wereld is. Als het een sprookje was dan kwam Corona daar niet. Het is dus wel echt. Wat die prinses zei is dus ook echt. Als je maar vaak genoeg wenst en hard genoeg hoopt dan komen wensen vanzelf een keer uit. Je moet dus die wensbloemen niet weg halen, dat zijn kansen geen onkruid". 

Joshua die op het gegil is afgekomen heeft staan luisteren. "Nou dat van Disney zit een beetje anders River maar die bloemen enzo moet je laten staan hoor mam, juist door al die plekjes in de tuin kan je hier altijd op avontuur en wat meemaken dat is juist de reden dat ik zo graag buiten ben".

 

En opeens wist ik waarom ik de tuin graag een ontdekplek laat zijn voor de kleinste, een hangplek voor de pubers en een sleutel en klusplek voor de oudste. Ze genieten, kunnen hun talenten ontwikkelen, kunnen fantaseren, dromen en vooral kind zijn. Een handige bijkomstigheid is dat ze dat allemaal buiten doen en ik mijn huis daardoor opgeruimd kan houden ; )