Binnen 1 seconde veranderde een museumbezoek in een nachtmerrie.

 

 

Het is al weer 5 jaar geleden dat ik samen met mijn vijf jongste kinderen een midweek op vakantie in Limburg was.

We hadden allerlei leuke uitjes gepland.

 Zo ook die donderdag.

 

We waren al eens eerder in dit museum geweest wat we die dag zouden bezoeken en dat was de kinderen toen meer dan goed bevallen. Ze hadden er dan ook allemaal zin in.

Het was enorm koud en had een klein beetje gesneeuwd.

Van die sneeuw die vast blijft zitten in het profiel van schoenzolen om daarna binnen te smelten.

Dat smeltwater was ook beland op de betonnen trap binnen in het museum.

 

Met dat River een tree omhoog wilde stappen, gleed ze uit.

Dit had ze echter totaal niet in de gaten, waardoor ze de val helemaal niet brak, door bijvoorbeeld haar armen, voor zich uit te steken.

Ze viel loodrecht naar voren en toen ze neerkwam was het direct duidelijk dat het foute boel was.

 

Boven haar wenkbrauw zat een groot gapend gat. Je kon van alles in haar hoofd zien wat je niet hoort te kunnen zien.  Ik weet alleen nog dat ik gilde uit het puntje van mijn tenen 'Blijf bij mij meisje, ik kan niet zonder je'. Die blik in haar ogen, die zal ik nooit vergeten.

Overal zat bloed. Het gutste eruit.

Een medewerker van het museum belde direct 112. De bhv-er kwam aanrennen en andere museumbezoekers schoten te hulp. Iedereen schreeuwde door elkaar heen. Voor iedereen was het duidelijk dat iedere seconde telde.

Nooit vind ik het hebben van zes kinderen zwaar of veel maar nu was er wel een probleem.

 

Er was een noodsituatie en de aandacht ging volledig naar River uit maar er waren er nog vier bij, die enorm geschrokken waren en niet wisten wat ze moesten doen en wat er ging gebeuren.

Gelukkig zag het museum dat ook en ontfermde zich over de andere kinderen.

Binnen twee minuten was de ambulance er. Terwijl zij direct zeiden dat er haast was, dat we snel naar het ziekenhuis toe moesten, kwam er een oerkracht in River los. Later zou blijken dat zij gedacht had dat ze alleen meegenomen zou worden. Dat ze bang was geweest om ons nooit meer te zien maar dat wist op dat moment niemand. Ze sloeg, trapte, krabde en beet met alle kracht die ze nog in zich had. Het was hartverscheurend om te zien.

Er was haast, ze moest kalmeren en dus kreeg ze iets om rustig te worden maar niets hielp. Pas toen ik naast haar mocht liggen op de brancard werd ze rustig.

De situaties was ernstig en de ambulancemedewerkers vonden het dan ook geen goed idee om de andere kinderen nu lang van mij te scheiden.

Daarom besloten ze een auto van de ambulancedienst te laten komen waarmee de andere kinderen, ook naar het ziekenhuis gebracht zouden worden.

Het moment dat de ambulance met mij en River vertrok en ik hun moest achterlaten was moeilijk maar noodzakelijk.

 

Aangekomen in het ziekenhuis moest er uiteraard van alles gecheckt worden, iets wat wel even duurde maar uiteindelijk was daar het moment dat de andere kinderen de kamer binnen kwamen. Die koppies vergeet ik nooit meer. Ze straalde zoveel angst uit.

Het enige dat ze konden uitbrengen was "komt het wel goed mama?". Een vraag die ik met ja beantwoordde zonder te weten of het ook echt ja zou zijn.

 

De arts liet ze daarna in de wachtkamer van de spoedeisende hulp plaatsnemen omdat ze de aanblik van River, te traumatisch vond. Achteraf denk ik dat ze er beter bij hadden kunnen blijven.

Ze zaten nu met zijn viertjes onwetend en alleen in een wachtkamer.

 

Er moest gehandeld worden en dus was er geen ruimte voor mijn paniek en angst.

Terwijl zij daar in het ziekenhuisbed lag bleef er maar een ding door mijn hoofd gaan.

"Hoe ga ik dit ooit vertellen aan haar biologische moeder".

 

Nog nooit heb het gevoel van falen zo sterk gevoeld als op dat moment.

Iemand die jou het vertrouwen schenkt om zorg te dragen voor haar kind, kan je toch nooit, op wat voor een manier dan ook, vertellen dat, dat kind er niet meer is.

Dat het simpelweg voorover gevallen is, terwijl jij er naast stond.

Schaamte, gevoel van falen hadden de boventoon in plaats van angst.

Ik weet dat dit iedereen had kunnen overkomen en dat mij niets te verwijten valt maar wat voelde ik mij schuldig naar haar toe.

 

River bleek een flinke scheur in haar schedel te hebben opgelopen.

 

De arts die haar als eerste zag in het ziekenhuis zei 'mevrouw bereid u op het ergste voor'. Daar kun je je simpelweg niet op voorbereiden. Gelukkig bleek dat ook niet nodig maar ik ben wel even weer met mijn beide benen flink op de grond gezet. Gezondheid is het allerbelangrijkste in je leven en dat kan echt in een seconde veranderen. Genieten van alle momenten die je hebt, het klinkt zo simpel en eigenlijk is het dat ook maar in de race van het leven vergeten we het ook vaak weer.