Ik ben ruim twintig jaar ondernemer. Ik zou niet anders willen, een ondernemer in hart en nieren zoals ze dat zo mooi zeggen.

Ondernemer is niet achterover leunen, het zijn niet die lokkende oproepjes van "Ik zit op een tropisch eiland een cocktail te drinken en toch werd er deze maand €10.000 euro op mijn rekening geschreven".

Nee, het is keihard werken.

Ik werk meer dan fulltime maar heb wel neergezet wat ik wou neerzetten.

Dat kan ik niet alleen. Ik heb daar mijn personeel voor nodig en juist in zulke tijden als dit voel je je verantwoordelijk als werkgever.

Je wilt het beste doen voor iedereen.

Woorden als ondernemersrisico klinken nu vaak en het klopt, ondernemen is risico's durven nemen, buffers opbouwen, vooruitkijken, leren en nog eens leren.

Maar hier was geen enkele ondernemer op voorbereid. Ja, er ligt een draaiboek klaar voor het Coronavirus sinds enkele weken maar dat de impact ook zo groot zou zijn op de economie dat hadden maar weinig mensen voorzien.

 

Zaterdag vroeg ontving ik een telefoontje. Het telefoontje dat er in een gebouw waar ik ook gevestigd ben hoogstwaarschijnlijk (want testen doen ze niet meer) iemand besmet is met het Coronavirus. Er volgde overleg, ik pleegde heel veel telefoontjes, mailde over en weer, sprak met de GGD en uiteindelijk viel de beslissing. Een wel overwogen beslissing. We zouden dicht moeten voor een week.

 

Veiligheid voor alles! 

Voor de kinderen, voor de werknemers maar ook voor de mensen waar zij wellicht mee in aanraking zouden komen voor wie het virus heel gevaarlijk zou kunnen zijn.

Voor het eerst in twintig jaar gaan we dicht.

Nog nooit waren we dicht.

 

En toen was daar gisteren het wel overwogen besluit dat alle scholen en kinderopvangcentra's ook dicht gaan en enkel nog de kinderen van mensen met vitale beroepen opvangen. 

Mijn gedachten zijn bij degene die besmet zijn, mijn gedachten zijn bij de kinderen waarvan ik hoop dat niemand het zal krijgen en dat ze geen naasten hieraan zullen verliezen, mijn gedachten zijn bij mijn medewerkers, mijn gedachten maken overuren.

 

Ik ben niet het type dat uit angst bevriest, ik schiet in de regelmodus.

Niemand had zich deze situatie een jaar geleden kunnen voorstellen.

En we zien de beelden van mensen die elkaar de hersens inslaan voor een rol wc-papier, mensen die vechten voor het laatste mondkapje, mensen die inbreken bij getroffen mensen maar ik weiger te zien dat het enkel kommer en kwel is.

 

Waar eerst heel veel mensen riepen dat het "slechts" een griepje is, zien nu steeds meer mensen in dat we een serieus probleem hebben.

 

Iedereen kent wel iemand in zijn of haar nabije omgeving die een verhoogd risico heeft. Ik heb een dochter en zoon met zware astmaproblemen, een zoon met een zwakke gezondheid en een dochter met epilepsie waarbij haar zuurstofgehalte daalt in het bloed tijdens een aanval, zelf slik ik medicijnen voor mijn hart.

Genoeg reden dus voor zorg.

 

Ik omring mijn kinderen niet met een grote angst maar ben wel extra alert. Ik had dan ook al besloten dat ze de komende weken sowieso niet naar school zouden gaan.

Na het besluit van de overheid zijn nu alle kinderen 3 weken thuis, terwijl werk bij veel mensen thuis wel doorgaat.

Mijn drie jongste hebben het erg moeilijk als vastigheid wegvalt. Er ontstaat zeker bij twee van hen dan complete chaos in het hoofd en wij zullen daar de ongewenste vruchten van kunnen plukken.

"Nou, daar ben je lekker klaar mee" zei iemand mij, maar ik ben alleen maar blij dat ik de mogelijkheid heb om dit te doen.

 

Ik heb een dagritme voor de komende weken gemaakt. Iets waar we ons aan vast gaan houden zodat de onrust bij hun enigszins beperkt wordt en ik nog aan werken toe kom.

Jij blijft zo positief ondanks alles wat er nu gebeurt, schreef iemand mij.

Het is niet zo dat ik een roze bril op heb, ik zie wel degelijk het gevaar, de problemen en maak mij naast gezondheid ook zorgen over de economische gevolgen, zowel voor mijn bedrijf als voor de gehele ecomie maar ik zie ook wat er daarnaast gebeurt.

 

Die zingende mensen op die balkons in Italië ontroeren mij, dat applaus op die balkons voor de hulpverlening in Spanje geeft mij een warm gevoel. Die #coroanahulp laat mij zien hoeveel lieve medemensen er zijn. 

Ik zie verbroedering ontstaan. Ik zie begrip ontstaan. Ik zie medeleven en hulp.

Het is een tijd van nood en er is verschrikkelijk veel verdriet en angst maar ik zie nog iets wat blijkbaar net zo besmettelijk is als het coronavirus; naastenliefde.

Ik kan enkel hopen dat het coronavirus snel verdwijnt, dat we er een vaccin tegen vinden of dat er een andere oplossing voor besmetting komt maar als we dan definitief afscheid hebben genomen van het virus hoop ik dat die ene bijwerking, dat stukje naastenliefde achterblijft.

 

We moeten het met elkaar doen, niet alleen nu maar altijd!

 

Update: een dag later zag hier thuis er totaal anders uit. Kyana werd ziek, hoogstwaarschijnlijk het coronavirus.

Ze wil graag iedereen laten beseffen wat dit inhoud, dat het geen simpel griepje is en hoe het is om afgescheiden van je familie ziek te zijn.

Je leest hier de blogs over haar ziek zijn:

update 1

update 2

update 3

update 4

update 5