Mom 2 Mom Niets liever dan een kind.

Hi Charlotte!

Hoe is het met je?

Alles weer in het gareel en op school?

Gisteren zat ik te zappen en kwam ik toevallig langs een nieuw programma "Niets liever dan een kind". Met veel interesse zag ik dat koppels gevolgd werden met een onvervulde secundaire kinderwens, een stel met fertiliteitsproblemen en een alleenstaande dame die met behulp van een spermadonor zwanger wilde raken.

Super fijn dat hier zoveel meer aandacht voor is, de laatste jaren.

Ook in het nieuwste programma van Lauren Verster worden er stellen gevolgd (ook homoseksuele koppels trouwens) die dolgraag een kind willen en waarbij het niet "volgens het boekje" gaat.

 

Ik weet uit mijn eigen ervaring na Met Open Armen hoe onwijs spannend het is om je zo kwetsbaar op te stellen. En daarom ook niets dan respect voor stellen die het lef hebben om zich te laten volgen in deze rollercoaster.

Hoewel ik bij het zien van sommige stukken zelf bijna weer tranen voelde branden, ben ik heel blij dat ongewenste kinderloosheid en fertiliteitsissues eindelijk uit de luwte getrokken worden.

Dat er te zien is wat een struggle het is.

Het laat ook zien dat behandelingen als ivf en icsi geen kwestie zijn van een injectie, terugplaatsing en testen maar.

 

Het is leven tussen hoop en wanhoop. Kapot gaan van verdriet en al je moed weer bij elkaar moeten rapen om door te kunnen gaan. Het is niet iets dat je er ecen "bij" doet. Of iet wat je gewoon "even los moet laten".

 

Hopelijk zorgt het er ook voordat er meer maatschappelijk begrip en minder domme vragen en opmerkingen komen over deze onderwerpen.

 

Laten we hopen dat we vaker horen "Wat ontzettend rot voor je" in plaats van "oh kinderen hebben is óók niet zaligmakend hoor" als we te maken hebben met ongewenste kinderloosheid.

 

Enkele jaren terug waren fertiliteitsproblemen echt nog iets waar haast niet openlijk over gesproken werd. Het was iets waar je je toch wel voor schaamde en wat je voor jezelf hield.

En nu: programma's, Instagram profielen, forum, stichtingen: het is fijn om te zien dat meiden steun vinden en krijgen bij elkaar. Daar kan de moedermaffia nog een flink voorbeeld aan nemen!

 

Diep respect voor deze stoere stellen en alle geluk op hun pad gewenst.

 

Heb jij de programma's gezien? Ben benieuwd wat jij ervan vond!

Ik wens je een fijn weekend en veel liefs!

Hi Natas,

Ja, iedereen is weer naar school. De laatste is deze week gestart.

Het geren en gevlieg naar sporten, voorlichtingsavonden, school, kinderfeestjes en afspraakjes, is weer begonnen.

Ondanks dat ik er echt niet naar uit keek moet ik ook bekennen dat het ook wel weer lekker is om ongestoord aan de slag te kunnen zijn.

 

Ik heb de programma's om eerlijk te zijn niet gezien. De afgelopen twee weken heb ik eigenlijk helemaal geen televisie gezien. (Daar gaat dit weekend wel verandering in komen want ik heb net de app voor Disney+ gedownload, dus dat wordt languit op de bank met de kleintjes).

Ik vind het oprecht super knap dat iemand zich zo kwetsbaar durft op te stellen op televisie. Ik vermoed dat ik het niet zou kunnen.

Nu moet ik daarbij ook de kanttekening maken dat ik van hormonen spuiten verander in een soort monster-vorm van mezelf. Het zou veel mensen afschrikken om überhaupt het medisch traject in te gaan.

Ik heb het wel gemist dat er geen openheid over was, toen ik in het traject zat.

Mensen wisten, doordat er niet veel over gesproken werd, niet wat ze moesten zeggen en zwegen het onderwerp dood of probeerde het verdriet er van af te zwakken door opmerkingen te plaatsen die juist uiterst pijnlijk waren.

 

Een ander onderwerp dat steeds meer uit de taboe-sfeer komt is het verlies van kinderen. Een verlies waarvan je hoopt dat het je nooit zal overkomen en wat je niemand toewenst maar wat helaas toch nog steeds gezinnen treft.

Tijdens de zwangerschap, tijdens de geboorte, vlak na de geboorte, in de basisschoolleeftijd of als ze al 40 zijn. Het verliezen van een kind tekent je voor de rest van je leven.

Je wilt dan niet dat, dat verhaal doodgezwegen wordt, je wilt juist dat zijn of haar naam genoemd blijft worden. Herinneringen ophalen, dagdromen over hoe het had kunnen zijn. 

Mensen vinden van nature het moeilijk om met verlies om te gaan. Als iemand zijn of haar kind verliest, denk je automatisch aan wat het voor jou zal betekenen als je een kind verliest.

Ik vind het mooi en krachtig om te zien dat er bij zulke gevoelige onderwerpen een verschuiving gaande is. Dat we openheid creëren waardoor er steun kan komen uit onverwachte hoeken.

Je kunt het verdriet van een ander niet overnemen, niet oplossen en slechts een beetje verzachten of het nu gaat om een onvervulde kinderwens of het verlies van een dierbare maar we kunnen wel oprechte aandacht geven aan elkaars verdriet en laten weten dat we er voor de ander zijn.

Elkaar zien, elkaar echt zien, dat is zo belangrijk.

 

Lieve Natas,

een heerlijk weekend met je mannen gewenst. Als het goed is gaat de zon schijnen, dus ik ga een terrasje pakken!

Tot snel