Kon de champagne worden ontkurkt?

De weken tussen het derde en vierde raadsgesprek vond ik best spannend.

Vooral omdat de raadsonderzoeker aan het einde van het derde raadsonderzoeker aan het einde van het derde raadsgesprek aangaf, dat ze uitging van een positief advies maar dat het nog wel de vraag was of we ook toestemming zouden krijgen voor opname van een sibling.

De gedragsdeskundige, die aan ons gekoppeld was en de verslagen mee las, zou misschien nog aanvullende vragen hebben. 

Wanneer dat het geval was, dan zouden we dat voorafgaand aan het vierde gesprek horen. Dan zou er telefonisch contact met ons worden opgenomen om nog wat vragen te stellen.

Eventueel zou er zelfs nog een extra gesprek met de gedragsdeskundige komen, over opname van een sibling.

 

Voorafgaand aan het vierde gesprek, zouden we dus gebeld kunnen worden. Dat deed toch wel iets met me, merkte ik.

Het gaf een bepaalde spanning, dat je elk moment gebeld kon worden maar dat het ook zo kon zijn dat je helemaal niet gebeld werd.

Nou, dat werd nog wat straks, als we in de fase zitten van wachten op hét telefoontje.

Dit was nog peanuts, vergeleken met straks. En zelfs nu voelde ik al spanning.

Uiteindelijk verstreken de 4 weken tussen het derde en vierde raadsgesprek, zonder dat we gebeld werden. 

De dag van het vierde gesprek brak aan en deze keer verliep het vertrek eens een keer helemaal vlekkeloos. We waren op tijd thuis uit werk, er waren geen dieren die onverwachts gevangen moesten worden en er stond zelfs geen file.

Precies op tijd kwamen we aan in Rotterdam.

 

Ik was benieuwd hoe het zou gaan. Zou het feit dat we niet gebeld waren, betekenen dat we toestemming hadden voor een sibling?

Ik hoopte het maar, want het leek ons heel mooi om een broertje en zusje (of twee broertjes, of twee zusjes) tegelijk te adopteren.

 

We werden opgehaald door onze raadsonderzoeker en liepen achter haar aan naar een spreekkamer.

Daar aangekomen, ging het heel snel.

De raadsonderzoeker overhandigde ons allebei een kopie van het raadrapport en gaf aan dat alles besproken.

En we hadden toestemming voor een sibling. Ze vertelde er meteen achteraan dat we het rapport nu mochten doorlezen.

De eventuele aanpassingen die we er in wilden hebben, mochten we er met pen bij zetten.

We mochten haar bellen als we klaar waren.

Oh ja, of we iets wilden drinken.

Koffie?

Lekker.

En weg was ze.

 

Jack en ik bleven samen achter, nog geen 5 minuten nadat we de kamer waren binnengegaan.

Met voor ons het raadsrapport. We keken elkaar aan.

Zei ze nou...Zei ze nou dat we toestemming hadden voor een sibling?

Ja toch, dat zei ze toch!?

 

Snel bladerden we door het verslag, op zoek naar de informatie die we zochten. En daar stond het, een beetje aan het einde van het rapport. Daar stond dat we toestemming kregen voor opname van zowel 1 als 2 kindjes!

Ondanks dat we niet allebei werkervaring hadden met kinderen, achtte de Raad ons toch in staat om de zorg van twee kindjes tegelijkertijd aan te kunnen. Wat mooi!

Ik voelde emoties opkomen. Ik keek naar Jack en zag een twinkeling in zijn ogen. 

Blijdschap, opluchting, euforie.

We zijn geslaagd voor de test!

Zo voelde het. Dit was toch waar we naartoe hadden gewerkt, de afgelopen 1,5 jaar. Van aanmelding tot VIA-cursus tot medische keuring...Alles om dit positieve advies in handen te krijgen. 

En nu was het zover!

We feliciteerden elkaar en grapten daarbij nog even over of we misschien in de gaten werden gehouden via camera's. We waren net op tijd klaar toen de koffie voor onze neus  werd gezet.

 

Snel lazen we ook de rest van het rapport door. Het was een goede weergave van alles wat besproken was in de afgelopen 3 gesprekken. 

Stukken van ons levensverhaal kwamen terug in het rapport, evenals een globale omschrijving van de special needs waar we voor open stonden.

Er werd een analyse gegeven van Jack en mij als persoon en van onze relatie. 

Van ons netwerk en van onze werksituatie.

 

Het klopte was we lazen, dit waren wij.

Het ontroerde me, sommige stukjes uit het rapport.

Met name de omschrijving van de relatie tussen Jack en mij en de potentie die de Raad voor de Kinderbescherming in ons zag.

Helaas mochten we geen kopie van het rapport meenemen. Waarom niet bleef onduidelijk, zo waren de regels nu eenmaal. Jammer, maar zoals we intussen gewend waren in adoptieland: gewoon netjes meelopen op de route die voor je is uitgestippeld.

 

Aansluitend op het doorlezen van het rapport, volgde de intake voor Nederlandse adoptie. Dit werd gedaan door dezelfde raadsonderzoeker. 

Ze liep een lijst met vragen af, eigenlijk een beetje zoals bij het allereerste raadsgesprek. Dit keer gingen de vragen vooral over open adoptie. En dan met name over hoe open wij daar dan precies voor stonden.

 

Zagen we face-to-face contact met de biologische familie zitten, of alleen contact via mail of skype?

En frequent mocht dat contact dan zijn?

En wat vonden we ervan als de geboortemoeder zelf geen contact wilde, maar oma wel graag af en toe langs zou willen komen of wilde skypen?

En vonden we het oké als de geboortemoeder vlakbij zou wonen, dus in dezelfde stad?

Wat zouden we doen als bleek dat de geboortemoeder zich uiteindelijk niet aan de afspraken zou houden?

Zouden we bereid zijn om wensen van de geboortefamilie mee te nemen in onze opvoeding?

En zouden we de naam willen overnemen die bij de geboorte was gegeven?

De ene vraag volgde de andere in rap tempo op.

 

Verder legde de raadsonderzoeker uit dat Nederlandse adoptie regionaal geregeld wordt. Dat wil zeggen, dat wij onder de wachtlijst van de Raad Rotterdam vallen. Dus als er een moeder bevalt in de provincie Zuid-Holland, Zeeland of (een gedeelte van) Noord-Brabant en deze moeder wil haar kindje ter adoptie afstaan, dan wordt eerst naar adoptieouders gezocht via de wachtlijst van de Raad Rotterdam.

Pas als daar geen goede match te vinden is, worden via de andere provincies/Raden gezocht naar geschikte adoptieouders.

Dit maakt uiteindelijk de kans dat de geboortemoeder redelijk in de buurt woont, dus best aannemelijk.

Ook komt het voor dat de geboortemoeder terug moet naar haar eigen land en besluit haar kindje hier achter te laten. Dan is er dus niet echt sprake van een heel erg open adoptie.

Zelf staan we open voor alle varianten, alhoewel we wel hopen dat er (in ieder geval op termijn) contact gelegd kan worden met de geboortemoeder.

 

Wanneer de geboortemoeder haar kindje afstaat na de geboorte, komt de baby meteen in een crisispleeggezin terecht.

Daar verblijft het zo'n 3 maanden.

In die 3 maanden wordt gekeken of de geboortemoeder haar kindje echt definitief wil afstaan en zo ja, dan worden er adoptieouders gezocht.

Bij voorstel is het kindje dus vaak tenminste 3 maanden oud (en vaak maximaal 6 maanden oud).

Het eerste jaar dat het kindje bij je is, is er nog sprake van pleegzorg. Er is dus een kans (ook al is deze heel klein) dat het kindje ergens gedurende dat eerste jaar teruggeplaatst wordt bij de geboortefamilie. Pas nadat het kindje een heel jaar bij je is, wordt de officiële adoptieprocedure in gang gezet.

Wanneer je voor Nederlandse adoptie kiest, moet je dus zeker weten dat je openstaat voor open adoptie én dat je om kunt gaan met het feit dat er in het eerste jaar sprake is van pleegzorg.

 

Na een uurtje waren we door de vragen heen en was alle belangrijke informatie verstrekt. De raadsonderzoeker gaf aan met de verzamelde informatie een duidelijk profiel van ons te kunnen maken.

Ze ging nu een rapport schrijven, specifiek voor Nederlandse adoptie. Dat zou ze per mail naar ons toezenden, voor goedkeuring.

Daarna zou het overlegd worden met de gedragsdeskundige en als deze ook akkoord was, werden we op de wachtlijst voor Nederlandse adoptie geplaatst.

Dit zou waarschijnlijk over een aantal weken al geregeld zijn. We hoefden niet op een beginseltoestemming te wachten, we zouden op de dag dat de gedragsdeskundige akkoord ging, meteen op de wachtlijst worden geplaatst.

Wat, zo snel? Dat had ik niet verwacht.

Maar zeker ook wel eens fijn, iets dat lekker vlot gaat, te midden van al dat wachten!

 

Over een paar weekjes stonden we dus al op de wachtlijst voor een kindje uit Nederland. Verder was het vanaf nu wachten tot de raadsonderzoeker ons rapport voor buitenlandse adoptie had aangepast en dit opgestuurd zou worden naar het Ministerie van Justitie.

We zouden een brief thuisgestuurd krijgen als het rapport was verzonden.

En dan was het wachten op de beginseltoestemming (een maand? twee maanden?) voor buitenlandse adoptie, zodat we ons daarna konden aanmelden bij Wereldkinderen!

 

Tot snel!

Liefs, Sophie.