Mama is er nog even niet aan toe

Daar liepen we dan. Hij voorop. Bijna rennend de hal in, hij kan niet wachten.

Nu is hij echt een grote jongen. Vindt hij zelf ook.

 

Zijn jasje mag aan de kapstok. Met de sticker van de helikopter.

 

We lopen samen naar zijn klasje.

Ik houd zijn hand stevig vast, maar dat is meer voor mij dan voor hem.

 

We zijn iets vroeger, omdat ik eerst de juf even wil spreken, voordat ik mijn kind aan haar toevertrouw voor de komende uren.

 

Als het een naar mens is , zo'n autoritaire tang of zo'n niets wetende huppelkut, dan gaat ie mooi mee terug naar huis, besloot ik al voor we in de auto stapten. 

Maar het valt mee.

De juf is vriendelijk en hartelijk. Ze geeft Bram enthousiast een hand en stelt zich voor. Bram loopt meteen het lokaal in en gaat op zoek naar zijn stoel. Gevonden!

Hij gaat meteen trots in de kring zitten en kijkt me met zijn grote trotse ogen aan. Hij heeft zijn eerste oefendag op de basisschool.

Nu denk je waarschijnlijk, dat ik hem trots en vol goede moed, met een goed gevoel en een brede lach achterlaat.

Heerlijk! Het gaat beginnen.

Hij is er aan toe. Hij vindt het leuk, kijkt er naar uit.

En ik heb straks meer me-time. Een ochtend voor mezelf, als hij op school is.

Lekker dingen alleen doen. Tijd voor een koffiedate met een vriendin. Even stiekem terug naar bed. Of even boodschappen doen zonder hem.

 

De waarheid is anders.

 

Ik vind het ronduit verschrikkelijk. En terwijl ik hem zo vrolijk mogelijk uitzwaai en naar de auto loop, voel ik de tranen al over mijn wangen stromen.

Natuurlijk mag Bram hier niets van zien. Evenals de schoolpleinmoeders die nog even nakakelen op het schoolplein en dus haast ik mij naar huis.

Man, wat heb ik genoten van die bijna 4 jaar.

En wat is het omgevlogen.

Die kleine prul die zo heerlijk hele dagen kroelend in mijn nek kon liggen, met zijn mini-kledingmaatje, is allang geen baby meer.

 

Het is flauwekul, dat ik hier zo zwaar aan til.

Hij gaat immers al naar het kinderdagverblijf sinds hij 4 maanden oud is. Dat gaat ook supergoed.

Daar sta ik ook niet met een snotlip aan het hek, als ik hem wegbreng.

 

Maar het besef dat ik straks moeder ben van een schoolgaande jongen, dat raakt me toch.

 

Nooit meer een baby in huis. Het einde van een fase die nooit meer terugkomt.

Nooit meer hele dagen kroelen zonder verplichtingen. Nooit meer onbekommerd op vakantie zonder rekening te houden met schoolvakanties.

En onze vrijdagjes samen, zullen zich beperken tot de vrijdagen in de schoolvakanties.

 

Geen standaard vrijdag uitslaap-dag meer. Niet meer elke vrijdag ontbijten in de stad met taart. Er komt een nieuwe fase aan. 1 met hele leuke nieuwe mijlpalen en met nieuwe uitdagingen. Die uitdagingen kwamen tijdens de kennismaking op dag 1 al mooi keihard binnen.

Ik vertelde de juf dat Bram na onze vakantie zal starten op school. 'Heerlijk, waar gaat de reis naartoe?'

Naar Amerika, vertel ik de juf, zonder erbij na te denken.

 

Het onderwerp is zo normaal en zo vaak besproken, dat ik er eigenlijk vanuit ga, dat iedereen het weet. Ik vertel dat we terug gaan naar de streek waar Bram is geboren.

"Oh ja, misschien moeten we daar wat mee".

Bedenk ik me. Als ik Bram zie zitten in de kring, tussen overwegend blanke kindjes.

Ik besluit het maar meteen aan de juf te vragen. "Zijn er meerdere geadopteerde kindjes in de klas?

"Eigenlijk niet" antwoordt ze. Ze heeft er geen ervaring mee.

 

Ik denk aan alle mooie artikelen die ik voorbij heb zien komen hierover.

De kinderboeken, de brochures. De boekjes, de voorlichtingen, de teksten en de uitleg. Over kangoeroes. Over uiltjes, over smaken en kleuren. Maar het gaat hier niet om ijsjes, om beestjes of om theorieën.

Het gaat om een kind. Mijn kind.

En ineens weet ik het niet meer.

De twijfel slaat toe.

Waar doe ik goed aan?

Bram is net zo gewoon - of net zo bijzonder, zoals je wilt, als ieder ander kindje in de kring.

Toch is hij anders.

 

Ik ga dit niet verdedigen, niet ontkennen en niet verstoppen.

Op die manier gaan we er een "ding" van maken, terwijl het geen ding is, of hoeft te zijn.

Zijn verhaal is veel te mooi om te verstoppen, in mijn ogen.

In Bram zijn ogen, bestaat dit verschil helemaal niet.

 

In de omgeving wordt vaak door mensen die er wat verder vanaf staan, gedacht dat we er teveel over nadenken.

Dat we het te moeilijk maken. Want kindjes van die leeftijd, die zien heus dat verschil niet hoor, die staan daar vast niet bij stil.

 

Bram is "gewoon" geboren in Amerika. Zoals ook zo veel van zijn vriendjes en vriendinnetjes.

Het is voor hem net zo gewoon als elke andere willekeurige geboorteplaats.

Het kent echter niet inhoudelijk alle ins en outs.

Want hoe ga je die uitleggen aan een 3-jarige.

 

We vertellen hem veel, maar het is niet geheel duidelijk hoe het binnenkomt bij hem en wat er blijft hangen bij hem.

Dit kan totaal iets anders zijn, dan wat er bij andere kindjes in zijn combinatieklas blijft hangen, het oudste kindje in zijn klas is bijna 6.

Dat is mentaal een flink verschil. Misschien komen er vragen, waar ik een antwoord op moet geven, waar hij helemaal niet aan toe is.

Mijn maag krimpt nog ineen, als ik terugdenk aan een moment in de speeltuin, enkele jaren geleden.

Een klein schattig meisje, in een lief schattig jurkje stapte nieuwsgierig op me af.

"Hij is toch geadopteerd?" sprak ze wijs, terwijl ze wees naar Bram, die ik toen op de arm had.

Dat klopt! antwoordde ik vrolijk en verbaasd.

 

"Maar waarom kon zijn echte moeder dan niet voor hem zorgen? Waarom wilde zij hem niet? vroeg ze doortastend terwijl ze Bram inspecterend bekeek.

 

Ik begon zo pedagogisch verantwoord mogelijk, maar totaal overrompeld uit te leggen dat soms mensen wel willen, maar niet kunnen.

Zij nam daar duidelijk geen genoegen mee.

"Was ze heel jong nog? Of houdt ze eigenlijk niet van kinderen? Heeft ze geen man? Of is ze heel arm?

Zoveel vragen, waarop ik even geen antwoord wilde geven.

Ik besloot op de pauzeknoop te drukken, door de aandacht af te leiden. Het overviel me. Ik wist gewoon even niet waar ik goed aan deed.

En nu, krijg ik het weer warm van de gedachte aan dit soort vragen en keuzes.

Moeten we hier iets mee?

 

En deze vind ik gewoon even onwijs lastig.

Als we er niets over zeggen, dan lopen we het risico, dat er kindjes (al dan niet ingefluisterd door de ouders) een opmerking zullen maken. Of een vraag stellen, die Bram misschien niet kan beantwoorden. Misschien een vraag die hem in verlegenheid gaat brengen. Misschien een opmerking die hem boos of verdrietig maakt. Dat wil je voorkomen, als moeder. Voor zo ver je dit kunt voorkomen.

 

Als we meteen beginnen met het verhaal; Dit is Bram en Bram is geadopteerd, gaan we misschien een schijnwerper op hem zetten. Maken we een uitzondering van hem.

Wekken we dan niet juist vragen op? Gaan we dan niet juist problemen opzoeken.

Ik sta nog te twijfelen als ik het schoolplein oploop.

Mijn kleine grote man is klaar met zijn wen-ochtend op de grote school.

 

Ik zie de grote bruine ogen verwachtingsvol zoeken naar mijn blik, op het schoolplein. Hij rent op me af, hij heeft het heerlijk gehad en praat honderduit. Hij mocht alleen plassen, op de gang. Er was een groot kindje met hem,meegelopen om de weg te wijzen. En er zaten aardbeien in zijn fruittrommeltje, zijn lievelings!

 

En met zijn hand weer stevig in de mijne (ja, weer voor mama, niet voor Bram), huppelt hij naar de auto.

Ik start de auto en druk weer even op de pauzeknop. Ik schuif het nog even voor me uit.

Grote jongensschool, grote jongens vraagstukken.

 

Deze mama is er nog niet aan toe.

 

Ik ga nog even extra intens genieten van onze vrije dagen samen. We hebben nog even.

Nog 2 maandjes. Voor het echt zo ver is.

En dat is maar goed ook. Mama heeft nog wat extra wendagen nodig.

 

Nog even niet naar zwemmen.

Nog even geen speeldates met kindjes die ik niet ken.

Nog even geen schriftjes en gymspullen.

Nog heel even extra bewust genieten van het nog even niet hoeven.

Daar heb ik mijn handen vol aan.

 

Liefs, Natas