We zijn terug daar waar het gruwelijk mis ging.

Het is voorjaarsvakantie en door het heerlijke weer voelt het ook echt als lente.

We waren allemaal echt toe aan een break van het werken, school en de sleur die ziek zijn inmiddels is geworden.

Doordat ik nog steeds niet weet wat ik heb en de artsen ook nog in het duister tasten wou ik wel in Nederland blijven.

 

Nederland is ook prachtig en er is meer dan genoeg te doen.

De keuze in bungalowparken is enorm en toch koos ik voor het park waar het vorig jaar gruwelijk mis ging.

Vorig jaar was het totaal ander weer dan dat het nu is.

Die dag het gruwelijk mis ging, had het flink gesneeuwd.

De wind was ijzig koud.

Geen weer om je lang buiten te vermaken en dus ging ik met de kinderen naar een museum. 

Ze waren er al eens eerder geweest en hadden er allemaal enorm veel zin in. 

 

We kwamen binnen, lieten onze museumkaarten zien en liepen naar de trap waarmee je het museum betreed.

Tot daar was het een heerlijke dag.

Een dag waar je later op terug kijkt en denkt wat hebben we genoten maar dit keer liep het anders.

Totaal anders!

 

De sneeuw uit de schoenzolen was gesmolten op de trap en had de trap glad gemaakt.

Doordat de betonnen design-trap donkergrijs was, was het niet goed te zien. Terwijl River een stap omhoog wilde maken gleed ze uit en alles ging zo snel dat ze totaal niet de val brak maar recht voor over viel met de punt van de tree, recht in haar hoofd.

 

Het was direct duidelijk, dit was foute boel.

Het gat was zo diep, je zag alles zitten.

Ik bleef ogenschijnlijk kalm maar was in totale paniek.

Ik kon alleen maar gillen; "Bel 112, help mijn meisje!!".

Omstanders moesten overgeven door de aanblik. Andere mensen ontfermde zich over de andere kinderen en ik kon alleen maar denken, dat ik niet zonder haar zou kunnen. Het voltrok zich allemaal in een waas. Op dat moment was ik enkel gefocust op haar. Het mocht niet mis gaan!

 

De ambulance was er snel, al leek het op dat moment voor mij eeuwig te duren.

De andere kinderen werden in een aparte auto ook naar het ziekenhuis gebracht. Als je dan later hoort dat de reden daarvoor was, dat de ambulancebroeders wilden dat de kinderen afscheid konden nemen als dat nodig was, breekt je hart.

Geen enkele ouder wil een arts horen zeggen "Bereid u op het ergste voor". 

Het is niet uit te leggen wat dat met je doet.

Er komt een oerkracht over je, er is geen tijdsbesef meer, je bent niet meer voor rede vatbaar. Je hebt maar één doel, je kind moet beter worden. De rest van de wereld is dan totaal onbelangrijk. 

Ik voelde mij ook vreselijk schuldig, hoe moest ik dit ooit aan haar biologische moeder gaan vertellen.

Ik had toch beloofd goed voor haar te zorgen?

River herstelde enorm goed en snel.

Ze kon wekenlang niet naar school en het rustig aan doen werd na enkele weken pittig voor haar maar haar herstel was ongelooflijk.

 

Ze zou diverse cosmetische ingrepen nodig hebben maar zelfs dat blijkt tot op heden niet nodig. Het smeren met de zalf (die wij nu thuis wonderzalf noemen) deed zelfs de artsen versteld staan.

 

In het begin sprak ze een stuk langzamer maar ook dat keerde bijna volledig terug.

Haar karakter is er wel anders door geworden.

Ik schreef er eerder een blog over dat je leest via deze link.

Het heeft dus ook mooie dingen gebracht, al had ik het natuurlijk liever nooit meegemaakt.

 

Na het ongeluk was ze bang voor ambulances, het geluid, ze zien (of dat nu in het echt of op televisie was), ze kroop in elkaar en vroeg angstig of ze nooit meer mee zou hoeven.

Zodra ze mensen met een Belgisch of Limburgs accent hoorde praten was het ook mis. Die klanken stonden voor wat er allemaal had plaatsgevonden. Studio 100 films zorgde op eens voor paniek, vragen of die mensen ook in het ziekenhuis werkten enz.

 

Hier moest wat aan gebeuren, dat was wel duidelijk!

Ik bezocht al vrij snel, na het hele gebeuren met haar een 112-dag waarbij ze op een rustige manier de ambulance van binnen en buiten kon bekijken. Ze kreeg alle tijd en mocht al haar vragen stellen.

Ze lieten haar zelf de sirene aan en uit zetten en de tweede keer dat ze dat deed zag je echt een last van haar schouders vallen.

 

Als je zoals ons in het noorden van Nederland woont tref je niet zo vaak mensen aan, die met een zachte g praten.

Die angst bleef dan ook bestaan.

Het stond gelijk voor haar aan de mensen om haar heen tijdens het ongeluk.

Aangezien ik had gezien hoe veel baat ze had gehad met het bekijken van de ambulance besloot ik dat we terug zouden gaan naar daar waar het mis was gegaan. Niet voor iedereen een logische keuze maar ik was er van overtuigd dat het goed voor ons allemaal zou zijn.

Want ook de andere kinderen hadden bij Limburg direct het beeld van ellende, angst en groot verdriet.

Ik zal niet ontkennen dat ik kriebels in mijn buik voelde op het moment dat ik het park op reed.

De beelden van het jaar ervoor schoten voor mijn ogen langs. 

Ergens voelde ik ook een bepaalde druk dat het écht een leuke week moest gaan worden want anders zou mijn plan niet slagen. Een druk die ik uiteraard mezelf op legde.

 

Het is gelukt!

We hebben een geweldige week gehad.

Gewoon simpelweg genoten van elkaar.

Gezwommen, gewandeld, geshopt, taart gegeten, een huifkartocht gemaakt enz.

We deden geen hele bijzondere dingen maar doordat het allemaal kon, terwijl het vorig jaar ook zo anders had kunnen aflopen, voelde het allemaal enorm speciaal.

 

Alles wat we deden had een gouden randje.

Alles wat we deden was bedekt met een laagje "Het had zo anders kunnen zijn".

We zijn nu net thuis aangekomen en haar angst is weg. Op de plek waar angst zat, zitten nu mooie herinneringen. Onze missie is dus geslaagd!

 

Gezondheid is zo'n kwetsbaar gegeven, iets wat we als alles goed gaat, als vanzelfsprekend zien maar waar we niet zonder kunnen.

Gezondheid is iets wat je niet kunt kopen.

Gezondheid is iets dat je in een seconde kunt verliezen.

Het terug zijn op de plek waar ik het allemaal had kunnen kwijtraken, deed mij weer enorm beseffen wat er echt toe doet. 

Geef elkaar een extra knuffel, spreek uit hoe blij je met elkaar bent en geniet van het moment!