Moederdag, vanaf eind april kan je geen folder openslaan of wordt ermee geconfronteerd.

Een dag waarop je als moeder in de watten wordt gelegd, de knutselwerkjes die verstopt waren tevoorschijn komen en de kinderen een ontbijtje voor je klaarmaken. 

Op de radio klonk dit jaar een reclame waarin ze het hadden over een leuke cadeau tip voor Moederdag. Het bleek te gaan om een IPhone. Voor mij horen zulke cadeaus niet bij Moederdag, welk kind kan zoiets betalen. Het is lief als je een partner hebt die jou in je rol als moeder waardeert maar voor mij gaat deze dag toch vooral om het extra genieten van de kleine dingen.

Het zijn die kleine dingen die het leven juist zo groots maken.

Nooit was het een cadeautje dat mij liet slikken of waarover ik mij toch enigszins schuldig voelde. Nee, het waren die kleine voetjes die ik hoorde trippelen op de gang, het net iets te harde fluisteren over hoe het croissantje gerold moest worden om er een hartje van te maken, de kleffe kus en die armpjes om mij heen. Dat zijn de dingen die zoveel warmte brengen maar waarvan ik ook direct het bitterzoete proef. Dit is wat hun mama's moeten missen.

Dit is iets wat ze nooit mee zullen maken. 

Ik kan ze ieder cadeau sturen dat ik wil en daar zouden ze blij mee zijn maar ik kan ze de nooit een ervaring sturen als deze. Ik geniet ervan maar ondertussen is er ook een soort gevoel van schaamte. 

De plaats waar mijn wiegje stond is onder andere het resultaat dat ik die voetjes over de gang hoor trippelen. De plaats waar hun wiegje stond zorgt er mede voor dat zij die voetjes niet horen gaan. 

Ik heb regelmatig met ze gedeeld dat ik het vaak lastig vind dat ik mee maak wat zij eigenlijk hadden mee moeten maken. Dat het wel of niet sturen van een filmpje of foto op zo'n moment een dilemma is.

Sluit je ze buiten door het niet te delen of steek je iemand de ogen uit door het wel te doen?

Een van de buikmama's was daar heel stellig in, 'ik wil juist zien dat je geniet, dat hun genieten. Als jullie het niet voor mij doen, wie dan wel?'.

Een andere buikmama ziet het altijd eerst via social media, ze kan dan zelf bepalen of ze het wil zien of ze zich op dat moment goed genoeg ervoor voelt. Het is voor handen maar het hoeft niet en wil ze meer zien dan stuurt ze een dm.

 

Ik vind het fijn om de momenten te delen, om het met de andere buikmama's te hebben over onze kinderen. Er is niemand die ze net zo ziet als dat ik ze zie. 

Inmiddels is het traditie om de avond voor Moederdag het te hebben over hoe we het vinden als team. We spreken waardering naar elkaar uit maar kunnen ook kritisch zijn. Tradities horen eeuwig door te gaan, daar hoort geen einde aan te komen. De voorspelbaarheid ervan maakt ze zo fijn maar dit jaar is de traditie verbroken.

Een van de buikmama's is zoek. Al een hele lange tijd weet niemand waar ze is.

Juist op deze dagen is het gemis nog groter. 

Er wordt heel vaak gevraagd of de kinderen geen loyaliteitsproblemen hebben omdat ze beide mama's in hun leven hebben. Die hadden ze nooit, ze konden bijvoorbeeld zonder enig schuldgevoel (wat ze natuurlijk ook niet hoeven of horen te hebben) zeggen dat buikmama de liefste is of dat ik het beste kan zorgen maar nu ze er niet is, is dat moeilijker voor ze. Want als ze 'gewoon' niet vindbaar wil zijn dan vind River haar helemaal niet meer lief of wat als ze heel verdrietig is omdat ze geen zorgende mama kan zijn dan is het veel lastiger om te zeggen dat ik degene ben die het beste kan zorgen.

 

Ze zeggen dat je pas weet wat je mist als het er niet meer is. Het klopt.

Ik ben altijd blij en trots geweest op het team dat ik met de buikmama's ben maar ik heb mij nooit gerealiseerd hoe erg ik het zou missen als het er niet meer was doordat er geen contact is met een van de buikmama's.

Het overlijden van de mama van de peuter heeft daar weer een hele andere dimensie aan gegeven. Nooit meer, is iets wat nog niet te bevatten is.

Wat was ik graag een team met haar geweest. Wat hoop ik dat ze wist hoeveel ik hem over haar vertelde. Dat ze voelde hoe belangrijk ze voor ons was.

Wat heb ik de afgelopen tijd vaak gedacht bij een foto 'die zal ze geweldig vinden'. 

Nooit meer vertellen over hoe het met hem gaat, nooit meer vragen kunnen stellen, nooit samen lachen om een opmerking van hem en nee, het was zeker niet alleen maar rozengeur en maneschijn maar ze zat en zit in mijn hart.

Het is de eerste Moederdag dat hij bij ons is maar ik krijg geen kans om een Moederdagtraditie met haar te creëren. Moederdag is een dag waarop zijn moeder er niet meer is.

Toch creëren we een nieuwe traditie, iedere speciale gelegenheid zullen we een lintje in haar boom hangen. Het eerste lintje met Moederdag.

Moeders, bij ons gezin horen er meer bij dan bij standaard gezinnen. Al zijn ze niet hier, hun rol is enorm, hun liefde voor hun kinderen gigantisch, de verbondenheid is groot, het gemis onbeschrijfelijk en ik ben het hun verplicht om optimaal te genieten van hun en mijn kinderen, niet omdat ik ze dat niet gun maar juist omdat ik ze dat zo gun.