Moet ik mij schamen dat ik zo van jullie geniet?

Moederdag, het blijft een speciale dag.

Wat ben ik trots en blij om moeder te mogen zijn van 6 kanjers.

Dat ben ik niet alleen op Moederdag, dat ben ik iedere dag van het jaar.

 

Op Moederdag denk ik nog meer als anders aan de  moeders die hun kind overdroegen aan mij, in de hoop en overtuiging dat ze daarmee hun kinderen betere kansen gaven.

 

Rond deze tijd dwalen mijn gedachten vaak naar hen af. Zou het anders gekund hebben?

Zouden ze zelf zorg hebben kunnen dragen voor deze kinderen?

Hoe kun je verder zonder je kind bij je te hebben?

 

Hoe hard ik mij ook probeer te verplaatsen in hun, ik zal nooit kunnen voelen wat zij voelen.

Ik zal nooit weten hoe ze zich voelden toen ze tot de ontdekking kwamen dat er een kindje in hun groeiden.

Een kindje dat ze niet konden bieden, wat een kind naast heel veel liefde nodig heeft.

 

Hoe anders was het bij mij.

Ik liep de deur van het ziekenhuis plat om zwanger te worden.

Toen ik het eindelijk was moest ik er langdurig liggen om het te blijven. En zelfs dat hield ik veel te kort vol.

Ik vergeet nooit meer de woorden van de arts "U bent wel geschikt om moeder te worden, niet om zwanger te zijn".

Het waren precies die woorden die zijn moeder mij omgekeerd zei "Charlotte ik ben geschikt om zwanger te zijn, niet om moeder te zijn".

Jarenlang heb ik mij bij vlagen schuldig gevoeld dat ik puur door de ongelukkige omstandigheden van een ander, kan ik genieten van drie kinderen.

Kinderen die eigenlijk niet bij mij horen maar bij een andere vrouw.

 

Het voelde zo wrang dat ik die armpjes om mee heen kreeg, die dikke natte kus op mijn wang ontving, dat ik meegenomen werd in hun verhalen, in hun angsten en hun dromen.

Eigenlijk was ik niet degene die dat had moeten meemaken...zo voelde dat (en nog steeds met enige regelmaat).

 

Afgelopen week kreeg ik een meer dan ontroerende mail.

Een mail voor moederdag.

Niet van een van mijn kinderen maar van een van de biologische moeders.

 

Ik brak toen ik hem las.

 

Ze eindigde met de woorden dat ze het een eer zou vinden als ik een gedeelte uit de brief deel omdat het zo moeilijk is om als geboortemoeder een stem te krijgen. Te laten horen wat het met je doet om je kind niet bij je te hebben, hoe je verder gaat, wat je voelt. Dat je kind niet meer bij je is en de buitenwereld je niet als moeder ziet maar je dat wel bent. Een moeder blijf je altijd of je kind nu bij je is of niet.

 

Ik zeg eerlijk dat ik even getwijfeld heb of ik het zou delen.

Heb het er nog een keer uitgebreid met haar over gehad en ik heb besloten het te delen omdat juist dit ook gehoord moet worden.

 

Lieve Charlotte,

 

Weer een jaar verder en bijna vier jij weer moederdag.

Ik weet dat je die dag contact zult zoeken, zoals ieder jaar.

Je zult nooit kunnen begrijpen en voelen hoe belangrijk dat is voor mij en wat dat met mij doet.

 

Het zorgt er voor dat ik er toe doe.

Dat je mijn rol erkent.

De rol die de meeste niet meer zien.

Waarvan de buitenwereld zegt dat ik die heb opgegeven.

Ik heb mijn rol als moeder niet opgegeven, dat zal ik ook nooit kunnen.

 

Ik heb er voor gekozen, heel bewust en geheel zelf, om mijn kind niet zelf op te voeden omdat ik weet dat ik dat niet kan zoals het zou moeten.

Op dat moment dat ik de adoptiepapieren tekende had ik nooit bedacht hoe de buitenwereld over mij zou denken en oordelen.

 

Een vreselijk mens of soms vinden ze mij niet eens meer de titel van mens waardig.

Want hoe kan je, je kind weg doen?

Ik deed het niet zo maar.

Ik heb echt wel van alles uitgezocht.

Ik deed het beste, dat vond ik toen en vind ik nu nog veel meer.

Ik kan het niet en koos de beste moeder uit die er is.

Niet alleen voor mijn kind maar ook voor mij.

 

Want al denkt de hele omgeving op een bepaalde manier over adoptie.

Zij denkt er anders over.

Zij zet mij nooit op de tweede plaats.

Zij praat nooit slecht over mij terwijl ik het echt wel eens verdien.

Zij doet er alles aan om een relatie op te bouwen.

Zij zorgt er voor dat ik weet wat er speelt.

Die zij dat ben jij.

 

Rond deze tijd van het jaar besef ik mij dat ik moeder mag zijn doordat jij dat toe laat.

Ik heb genoeg mensen om mij heen die dat niet mogen.

Leven zonder je kind bij je te hebben is moeilijk.

Je hebt gefaald.

Je kan het nooit meer overdoen.

Dat waarvoor je op aarde komt, dat kan ik niet.

Ik hoef geen commentaar van mensen om mij daaraan te herinneren, dat doe ik zelf al iedere dag.

Het is een verlies waarmee je moet leven en ik hoef dat niet met allerlei vragen in mijn hoofd.

Ik kan die stellen aan jou.

 

Lieve Charlotte,

Ik wil je deze Moederdag bedanken dat ik door jou moeder mag zijn.

Jij bedankt mij ieder jaar op Moederdag dat ik je moeder laat zijn.

Maar weet je, het is andersom.

Jij laat mij moeder zijn, doordat je erkent wie en wat ik ben.

Een moeder van een prachtig kind.

Een kind dat heel ver weg is maar door zijn moeder toch dichtbij voelt.

Een kind waarvoor ik de beste moeder koos die ik ooit had kunnen kiezen.

 

Bedankt voor alles, ik houd van je!

 

Jullie zullen vast en zeker begrijpen dat er geen mooier cadeau mogelijk was geweest. Net als het cadeau dat ik van River kreeg doordat ze mij dit jaar niets geeft (zie dit blog)

Voor mij is het vanzelfsprekend dat ik moeite doe voor de relatie tussen haar en mij. Ze schreef nog meer voorbeelden over kennissen die nooit meer iets van hun kind hebben gehoord, van de pesterijen die er zijn als je voor adoptie hebt gekozen.

Wat zou ik daar graag een verschil in maken.

Moeder blijf je, of je kind nu bij je opgroeit of niet. 

 

Ik wens alle mama's, vrouwen die hopen ooit mama te worden, mama's die hun kindjes om wat voor reden niet bij zich hebben en alle andere vrouwen, een prachtige zondag en laten we niet vergeten dat de dag die voor de een zo mooi is, voor de ander zo moeilijk is.

 

Liefs,

Charlotte