Ik geef jou niets voor moederdag

Moederdag komt weer dichterbij.

Bij heel veel mensen ligt deze dag gevoelig.

Bij de een omdat ze ongewenst kinderloos is, de ander omdat ze bewust geen kinderen wil en iedereen het in deze periode nodig vind om te vragen of dit echt is wat ze wil.

Weer een ander is net zijn moeder verloren of zoals bij ons zijn er meerdere moeders in het spel.

 

Hun biologische moeders zitten altijd in mijn hoofd en hart maar rond Moederdag nog meer als anders.

Het is een mengeling van dankbaarheid, schaamte, liefde en verdriet.

Daar waar ik zo veel van geniet vind enkel plaats doordat hun dit grote offer uit moederliefde deden.

 

Ik ben het die s'morgens het geklets hoor in de keuken terwijl er broodjes klaargemaakt worden.

Ik ben het die al dagen lang die stemmetjes samen hoor fluisteren over waar ze het cadeautje moeten verstoppen zodat ik het echt niet tegen ga komen.

Dit alles mag ik mee maken omdat hun niet voor ze konden zorgen. Niet omdat ze niet wilden maar omdat de omstandigheden er niet naar zijn.

 

Door intens verdriet heb ik intens geluk en op zulke dagen voelt dat extra wrang.

Terwijl de een voetbaltraining heeft ga ik met de ander snel even naar de supermarkt.

Ze staat in het karretje en heeft het over van alles en nog wat.

 

Van Maileg-muizen tot aan springen op de trampoline en of ik nog een salto kan.

"Nee, schat dat kan mama niet maar heeft ze ook nooit gekund".

 

Het is er druk.

Ik ben blijkbaar niet de enige die dacht even snel eten voor vanavond in huis te halen.

We staan in de rij te wachten en kletsen vrolijk verder of eigenlijk luister ik want ze kletst aan een stuk door.

 

Dan zegt ze opeens "We mogen één ding maken voor Moederdag en die geef ik niet aan jou!".

Ik ken de mensen naast mij in de rij en zie ze kijken.

Zacht maar hard genoeg dat ik het horen kan zegt de dame tegen haar man "Zie je, uiteindelijk kiezen ze nooit voor je. Lekker ondankbaar. Ik zei het toch toen we Spoorloos keken".

 

Ik wil en kan op dat moment niet uitleggen wat ik voel, aan deze mensen.

Mijn meisje heeft mijn aandacht nodig, want die hoort dit ook.

 

Ik sla mijn armen om haar heen en vraag haar op neutrale toon hoe ze dat zo bedacht heeft.

"Kijk mam, ik weet dat jij van mij houd en jij weet dat van mij, dat zal altijd zo blijven ook zonder Moederdagcadeautje. Bij buikmama weet ik dat niet. Zij weet dat misschien ook niet zeker van mij. Misschien denkt ze wel dat ik heel boos ben of haar zelfs haat. Het Moederdagcadeautje moet naar haar zodat ze eraan herinnert wordt dat we van elkaar houden".

 

Ik geef haar een dikke knuffel. 

Kijk omhoog en knipper mijn tranen weg.

 

Lieve mevrouw,

 

Ik kan u verzekeren dat het feit dat mijn dochter zich beseft en nog veel belangrijker voelt dat er voor onze liefde geen Moederdagcadeau nodig is, is het allermooiste geschenk dat ik als moeder ooit kon krijgen.

 

U mag denken en voelen wat u wilt maar zou u dat de volgende keer niet willen zeggen, in het bijzijn van mijn dochter.

Al had ze gezegd dat ik het niet kreeg omdat ik haar échte moeder niet ben, dan is dat oké.

Ik leer mijn kind graag dat ze open mag zijn over haar gevoelens en emoties.

Die zijn namelijk al ongelofelijk ingewikkeld in haar geval en ik wil niet dat ze ooit zal denken dat ze bepaalde gevoelens niet mag hebben of dat ze, ze niet hoort te hebben.

 

Ik zal nooit haar eerste moeder, haar biologische moeder worden of zijn.

Ik zal nooit in haar leven zijn geweest als het leven van haar biologische moeder niet zo was geweest als het is.

Ik kwam "slechts" in beeld doordat de situatie daarom vroeg.

Ik ben degene die dankbaar moet zijn en dat ook is, meer dan ik ooit onder woorden zal kunnen brengen.

Dankbaar voor het vertrouwen.

Dankbaar voor de liefde.

 

Ik voel mij niet gekwetst, het doet geen pijn als ze zegt dat ik haar echte moeder niet ben want dat ben ik ook niet.

Ze zei laatst nog "Je bent mijn echte moeder niet maar wel mijn echte mama".

Zo is het!

Ik droeg haar niet in mijn buik, dat deed haar moeder.

Ik draag haar als ze verdrietig of moe is.

Ik deel niet haar bloed, dat doet haar moeder.

Ik deel haar gezinsleven.

Ik deel niet haar achtergrond, dat doet haar moeder.

Ik deel haar dagelijks leven.

 

Dat maakt haar buikmama of mij geen van beide minder.

Er is plaats genoeg voor ons alle twee.

 

Ik ben er van overtuigd dat zolang wij beide haar de ruimte geven om voor beide gemeenschappelijke maar ook zeker unieke gevoelens te hebben, ze er wel komt.

Haar buikmama en ik zitten namelijk niet in een wedstrijd voor de leukste moeder.

Nee, wij zijn een team!