Normaal is hij de tweede die in huis wakker wordt. Hij gaat dan naar de woonkamer waar hij zijn zus aantreft die standaard als eerste wakker is.

Vanuit de keuken waar ik dan vaak bezig ben hoor ik ze dan heerlijk kwebbelend de dag samen beginnen, het is hun momentje.

 

Vandaag zit ze er alleen, ze komt even naar de keuken om te vragen hoe laat het is, waarom hij nog steeds slaapt, was ze dan zo vroeg wakker, het duurt zo lang voordat hij komt.

Normaal is hij al lang uit bed. Als ik hem besluit wakker te maken vind ik hem zittend in bed.

Voor zich uit starend.

Zijn blik is leeg. Hij lijkt niet op te merken dat ik binnen kom.

In zijn armen houd hij de krokodillen-knuffel die hij van zijn biologische familie kreeg, stevig vast.

 

Ik weet wat dit bij hem inhoud.

Zijn hoofd is niet hier maar daar.

Waar River uren kan praten over haar adoptie doet hij dit zelden.

Dat wil zeker niet zeggen dat het hem niet bezig houd. Hij uit dit enkel op een andere manier en het komt bij hem met vlagen.

Soms is het er ineens.

Alles omvattend. De drang om dingen te weten, het gemis, het besef.

Meestal is hij daar totaal niet mee bezig maar als het er is dan is er eigenlijk niets anders dan dat voor hem.

 

Zachtjes streel ik hem over zijn hoofdje.

Hij schrikt, hij heeft mij echt niet gehoord of gezien.

Dan kijkt hij mij aan en start de stortvloed aan vragen.

 

Terwijl ik hem aankleed, iets wat hij normaal zelf doet maar waarvan ik weet dat het er nu niet van gaat komen, blijven de vragen komen.

Ze starten altijd hetzelfde. Ik ben in Amerika geboren toch?

Toen kwamen jullie mij ophalen omdat buikmama niet voor mij kon zorgen toch?

Jij kon haar toen niet ook meenemen he, dat kan niet zo maar toch?

 

Dit zijn de standaardvragen, de vragen waar hij altijd mee begint.

De vragen waarop hij tot op het woord nauwkeurig het antwoord weet. Dat antwoord moet ook altijd exact hetzelfde zijn anders wordt hij intens verdrietig, want vorige keer zei je dat het zo ging.

 

Al snel volgen dit keer de andere vragen.

Hij blijft maar dingen vragen, praat non-stop.

Dan is een van de andere kinderen er klaar mee.

"Houd eens even op met vragen, haal gewoon adem en vraag het vanmiddag anders. Het is een korte dag dus daarvoor heb je alle tijd".

Dan begint hij te huilen. "Nee, dat kan niet want dan kan ik op school aan niets anders denken en dan zegt juf dat ik moet opletten en luisteren maar dat kan niet dan, dan zit mijn hoofd vol met vragen. Die vragen kan niemand beantwoorden alleen mama, dus het moet nu!".

 

Uiteindelijk komt hij aan bij waar het hem echt om blijkt te draaien.

"Slaapt buikmama op straat nu? 

Waarom laat buikoma haar een zwerver zijn, buikmama is toch haar kindje? Waarom mag ze dan niet bij haar slapen?

Kan jij dat ook met mij doen?"

Ik leg hem uit dat buikoma heel lang geen huisje had en nu ergens mag slapen maar dat buikoma nog niet sterk genoeg is om mensen die nog wel slechte dingen gebruiken in haar buurt te hebben. Dat ze dan misschien dat zelf ook weer gaat gebruiken. Dat het niet is dat buikoma, buikmama niet wil helpen maar dat ze dat nu niet kan doen door haar in huis te halen maar dat ze haar helpt door te laten zien dat er een uitweg mogelijk is.

Hij knikt, het antwoord is goedgekeurd.

"Dan kan dat dus niet met ons gebeuren want jij gebruikt geen slechte dingen!".

De opluchting is van zijn gezicht af te lezen.

 

Kinderen van zes zouden nooit zich moeten afvragen of ze op straat kunnen belanden. Toch zijn er duizenden kinderen die met zulke vragen rondlopen. Kinderen waarvoor het zelfs werkelijkheid is om van jongs af aan op straat op te groeien.

Zo was het ook voor zijn biologische moeder. Van pleeggezin naar op de straat, weer terug naar een pleeggezin, door naar een ander pleeggezin, weer de straat op. 

Gek genoeg noemt zij die straat haar thuis. 

Pleeggezinnen kwamen en gingen. Iedere keer kwam daar weer een einde aan maar de straat bleef.

De mensen op straat waren hard maar je was er altijd weer welkom.

Buikoma vertelde laatst nog dat het niet alleen de drugs zijn die je vaarwel moet zeggen maar ook je familie van de straat. De mensen die je wel nog zagen als mens toen niemand anders dat deed.

 

Even denk ik dat zijn vragen op zijn. 

Dat er ruimte is ontstaan in zijn hoofd maar daar is de volgende vraag al!

"Mama, buikmama zat ook in de gevangenis en toen de politie haar ging pakken wat zei ze toen?"

Dit was zo'n vraag waar je je niet op voor kunt bereiden. Waarbij je niet weet met welk antwoord je je kind helpt.

Een vraag waarop je ook simpelweg geen antwoord hebt.

In de loop der jaren heb ik geleerd dat dat erkennen de beste oplossing is.

Ik zeg hem dan ook dat ik dat niet weet.

"Denk je dat ze sorry heeft gezegd?"

Ik zeg hem dat ik dat niet weet.

"Dat moet toch wel, ze deed iets heel fouts en eigenlijk is ze toch wel lief dus dan heeft ze toch wel sorry gezegd!".

De wanhoop klinkt door in zijn stem.

Moeten opgroeien met het feit dat je buikmama in de gevangenis heeft gezeten is niet makkelijk.

Als je zes bent dan zijn het boeven die in de gevangenis zitten en boeven zijn slecht.

Boeven zijn als je zes bent geen buikmama's waar je van houd.

Dan moet het eigenlijk wel een vergissing zijn geweest.

Ik zeg hem dat ik zeker weet dat ze wel spijt had maar dat ik niet weet of ze dat ook heeft gezegd.

"Hoe zeg je sorry politie, ik ga het nooit meer doen, in het Engels?".

Ik zeg het hem. hij herhaalt het een paar keer en pakt dan zijn schooltas.

Huppelend loopt hij naar het tuinhek.

"Ik ga haar dat wel leren te zeggen dan komt het wel goed!".

 

Zo vol als hij zat met vragen en verdriet, zo'n vrolijk kind loopt er nu voor mij uit.

Niemand die hem deze ochtend op school zal zien aankomen zal zich kunnen bedenken wat een verdriet en zware vragen er hem al hebben gekweld deze ochtend.

Zij zien het vrolijke mannetje waarbij het hoofd leeg is, die zin in voetballen met vriendjes heeft. Het mannetje dat vrolijk zwaaiend richting de klas gaat.

Zij zien niet dat mannetje dat nog even snel een extra dikke knuffel aan mij geeft en zachtjes zegt "Samen kunnen we alles hé".

En dat geeft niets. Het is iets wat tussen ons is.

Maar het doet mij weer even beseffen dat we allemaal niet weten wat er in een ander zijn leven speelt. 

Dat we misschien enkel de leuke, vrolijke kanten van de ander zijn leven zien. Dat iedereen zijn moeilijke momenten heeft en dat we daar met zijn allen best wat meer oog voor mogen hebben.

 

Dus vandaag van mij voor jou, een hele dikke knuffel gewoon omdat je die verdient, om welke reden dan ook!