Mijn oma, dat was er een!

Ken je dat, dat je een geur ruikt en dan direct aan iemand, of een plek denkt.

Ik heb dat bij mijn oma.

Stap ik de Kruidvat in dan ruikt het naar haar. Het ruikt als de geur van Karnemelksmeisje, iets wat ze altijd gebruikte.

Op zich is dat grappig, aangezien ze altijd zei dat ze haar hoge leeftijd en vitaliteit, te danken had aan het niet consumeren van melkproducten.

Mocht haar theorie kloppen heb ik ook nog wat jaren in verschiet want ik gruwel van melk, boter, vla, yoghurt enz. maar met oude kaas doe je mij dan wel weer een groot plezier.

Zie ik seringen of ruik ik ze, dan denk ik aan haar tuintje, bij haar aanleunwoning, waarin een enorme seringenboom stond. Klein als ze was, stond ze dan op een keukentrapje bossen af te knippen om in de kamer te zetten. Alles rook ernaar.

Oma was eigenwijs en iedereen liet de kans niet onbenut om er op te wijzen dat ik dat van haar had. 

Zelf zag ze dat totaal anders.

"Wij zijn stieren Charlotte" zei ze dan. "Wij laten ons niet afschepen, maar gaan door, tot we kunnen aantonen dat het wel klopt wat we zeiden of deden".

Helemaal gelijk had ze daar niet in.  Er waren zeker dingen waar ze echt eigenwijs in was. 

Zo woonde ze in een aanleunwoning, in een rijtje van drie. Zij was de oudste en de enige die alleenstaand was maar als de container aan de weg gezet moest worden dan deed zij dat steevast voor alle drie de huizen. Als je haar er op aan sprak dat, dat niet echt een heel slim idee was dan antwoordde ze "die oudjes dat zelf laten doen, dat is toch niets voor hun".

Ik denk ook dat ze zichzelf niet als oud zag en dat hield haar wellicht ook jong. 

Als ze nu nog had geleefd was ik een YouTube kanaal met haar begonnen.

Ze was vast en zeker een regelrechte hit geworden.

Momenten zoals die keer dat we samen in de duinen stonden, had ik graag met jullie gedeeld.

Ze zag een naakte man zich uitschudden, die net in de zee had gezwommen, vervolgens begon ze luidkeels kling klokje klingelingeling te zingen.

De man keek verdwaasd om zich heen, om daar, op die duin, een vrouwtje van ver in de tachtig te zien zingen, terwijl ze naar hem zwaaide. 

Oprechte interesse had ze voor wat de jeugd bezig hield.

Zo hoorde ze over Pinkpop en wilde daar wel eens wat meer over weten. Nadat ik wat van de bands had laten horen, die er kwamen, was ze meer dan gecharmeerd van de Heideroosjes, zoals ze zelf zei.

Toen ze haar eerste spijkerbroek en badkleding aanschafte ze was al echt bejaard.

Het was een verademing, zei ze.

Ik zie haar nog op Ameland staan in het pashokje, het hoofd half uit het gordijn gestoken. "Ik heb nog nooit zoiets aangehad maar ik denk dat een badpak bij oude mensen, zo hoort te zitten". 

Ze was een wijze vrouw en open-minded zoals weinig mensen dat zijn.

Toen een jongen uit haar nabije omgeving haar vertelde "ik moet u iets zeggen, ik val op jongens" sloeg ze haar handen in elkaar en zei "knul wat ben ik blij dat je er nu zelf ook achter bent, heel veel geluk in de liefde".

Ik was jong toen ik in de gevangenis ging stage lopen, ik was jong toen ik de echte verhalen achter de meisjes op de wallen wilde weten en hen dat ging vragen, ik was jong toen ik moeder werd en iedereen had daar een mening over.

Of ik wel in zag, in wat voor problemen ik terecht zou kunnen komen, of ik alsjeblieft niet voor één keer het "gewone" pad kon bewandelen.

Als ik oma dat dan schreef (ja, wij schreven elkaar nog echte brieven) schreef ze altijd terug:

"Charlotte je hoeft niet heel veel te onthouden in je leven maar onthoud dit:  zorg dat je, je eigen leven leeft, dat een ander ook laat doen en vergeet nooit, maar dan ook nooit dat je niet bang moet zijn voor de gevolgen van iets wat je met heel je hart doet, je moet enkel bang zijn voor de gevolgen als je, je hart niet volgt". 

Een advies wat ik altijd probeer toe te passen. Misschien zijn de stappen die ik maak niet altijd voor iedereen logisch maar ze zijn in ieder geval altijd met heel mijn hart gemaakt. 

Oma is er al 19 jaar niet meer.

Ze heeft nog een keer Djimon in haar ziekenhuisbed vastgehouden, eigenlijk was dat pasgeboren jongetje in haar armen al te zwaar voor haar maar ze hield hem vast en keek mij aan, we wisten beide dat dit de laatste keer zou zijn dat we elkaar zagen.

Een geel truitje had ze gebreid voor hem. De ene mouw twee keer zo lang als de ander.

In eerste instantie dacht ik dat ze dat niet meer had gezien maar toen ik haar aankeek en bedankt zei kwam er een klein ondeugend glimlachje om haar mond "wat heb ik je nu geleerd, altijd eerlijk zijn. Het ziet er niet uit toch?"

Ik heb niet veel bewaard van de kinderen hun babyperiode. Met zes kinderen zou mijn huis daarmee dichtgroeien. Ik heb enkel die dingen bewaard waar echt een verhaal aanzit. Het eerste pakje, de kleding die ze aan hadden toen ik ze voor het eerst zag enz.

Het gele truitje is er één van.

Tijdens een van de vele logeerpartijtjes maakten oma mij lid van de Venz fanclub. 

Ze zei er direct bij dat het uitstekend was dat ik fan was van de hagelslag maar dat zij, fan van mij was. Daarmee was de basis gelegd voor al die kaartjes die zij mij stuurde toen ik jaren later, op kamers ging. 

Iedere maand trof ik een envelop aan in mijn brievenbus met daarin een kaartje en tien gulden. Op het kaartje stond steevast "voor een lekker biefstukje, je grootste fan".

Ik ben druk bezig de zolder op te ruimen en daar trof ik van de week de doos aan met alle brieven. Van het opruimen kwam niets meer terecht.

Daar zat ik op de grond, te huilen en te lachen tegelijkertijd. Wat vind ik het jammer dat mijn kinderen haar nooit gekend hebben, wat had ik haar graag nog een keer een brief geschreven om haar mening te horen.

Bij het lezen van al die brieven werd er een vat met herinneringen opengetrokken. Ik schreef het haar nooit maar ik kan vol overtuiging zeggen "oma, ik was en ben absoluut uw grootste fan".