We zijn terecht gekomen in een luxe hotel. Zo'n hotel dat een aanslag doet op je rekening, zo'n hotel waar mensen eigenlijk niet zitten te wachten op kinderen. Het soort hotel waar iedereen strak in pak of lange jurk met pumps aan het diner verschijnt.

Wij moesten ook eten en er was niet iets in de omgeving waar gegeten kon worden dus verschenen wij in het restaurant in ons reisoutfit (lees joggingpakken en legging met sweaters), geen make-up of borstel oid maar rood omrande ogen van het huilen bij sommige.

Het kon mij op dat moment allemaal niets schelen, pas toen het eten op was viel het mij echt op. Wat vielen we uit de toom bij de rest van de hotelgasten, zowel qua samenstelling als qua kleding. 

Blij dat we gegeten hadden want dat was al heel wat uren geleden gingen we vermoeid richting de kamer waar we met zijn alle een lachbui kregen toen de pyjama's aan werden gedaan. De wekker werd gezet want we zouden vroeg weer richting de luchthaven gaan met de bus. 

Ik deed alsof ik er alle vertrouwen in had dat we nu moeiteloos het vliegtuig in zouden komen en daadwerkelijk zouden gaan vliegen maar van binnen stond ik stijf van de stress.

Voor sommige is hoe ik de situatie aanvaar de wijze waarop zij zullen reageren. Doe ik alsof het een groot avontuur is dat eigenlijk best leuk is om mee te maken dan zal dat de sfeer ten goede komen maar zo zag ik dit hele gebeuren niet echt.

Soms is een beetje toneelspelen nodig om de sfeer erin te houden zodat deze niet keldert tot een dieptepunt.

 

We stonden al vroeg in de foyer met onze kleren van de dag ervoor. De pyjama's lieten we achter in de hotelkamer. 

In de hal kon niemand ons vertellen hoe laat de bus kwam, enkel een ongeveer tijd. Gelukkig bleek die te kloppen maar de tijd die ze hadden aangegeven tot de luchthaven bleek niet te kloppen. In plaats van de 10 minuten die het hotel aangaf bleek het 40 minuten te duren voordat we er waren. We hadden tijd zat maar je zult maar op tijd staan dan is zo'n verkeerde reisindicatie niet echt handig.

De sfeer zat er bij iedereen goed in, het eten en slapen had iedereen goed gedaan.

Bij de incheckbalie bleek dat ze geen plek hadden in het vliegtuig. Dat was iets waar ik geen rekening mee had gehouden. Hoe kon ik tickets boeken als er geen plek was?

De manager werd gehaald en het probleem bleek te zijn dat de 3jongste kinderen allemaal bij elkaar moesten zitten omdat er een volwassene bij ze moet zitten. Ze hadden alleen losse stoelen over. Er werd gebeld, gemaild en druk heen en weer gelopen. De spanning steeg bij mij inmiddels flink. De kinderen 1 keer moeten vertellen dat we niet vlogen was nou eenmaal gebeurt maar een tweede keer dat nieuws brengen ging ik niet doen.

 

De manager verscheen met iemand aan de balie, er werd druk op het computerscherm gekeken en toen kwam het verlossende woord dat we mee konden. We zouden reizen op de stoelen van het cabinepersoneel.

Ze hadden mij inmiddels overal neer mogen zetten in het vliegtuig, al had ik op de wc moeten zitten de hele vlucht zolang we maar mee mochten.

Ik vroeg of ze voor de zekerheid nog een keer de ESTA wilde checken want dat ik niet nog een keer van het vliegtuig zou gaan. De man was uiterst begripvol en scande ieder paspoort nog een keer voor een extra check.

'U heeft alles voor elkaar, een groter pak aan papieren over toestemmingen enz. dan ik ooit iemand mee zag dragen voor een vlucht. We hebben echt geen idee wat er zich gisteren heeft afgespeeld'.

Gerustgesteld maar toch ook wel met enige verontwaardiging dat zoiets blijkbaar zo maar kan gebeuren gingen we richting de douane.

 

De douane bekeek alle papieren en ook hier liepen we weer tegen de andere naam aan en moest ik beloven er bij thuiskomst in Nederland iets aan te doen. Ik beloofde dat en we konden door. 

Wat een last viel er van mijn schouders.

Die hand die op mijn arm kwam en die vragende ogen "Mama, betekent dit dat we dit keer wel mee mogen".

We aten wat en het wachten kon beginnen.

Na enkele uren begon dan het boarden. Weer was er die spanning of er niet toch weer iets zou zijn waardoor we niet verder konden reizen.

De crew was op de hoogte van onze komst doordat we hun stoelen in beslag zouden nemen. Wat een lieve mensen die heel begripvol waren en zelfs hun excuses maakte dat wij daar moesten zitten. 'Ik antwoordde dat ik enkel wou vliegen dat het mij niet uit maakte waar we moesten zitten zolang wij maar aan boord waren als de wielen de grond verlieten'.

 

Het moment dat het vliegtuig vaart begon te maken en van de baan los kwam zag je iedereen opgelucht ademhalen. We waren echt onderweg.

Zouden de dromen die we hadden uitkomen?

Zouden we puzzelstukjes gaan vinden?

Hoe zou de impact zijn van alles zien?

1000-en vragen gingen er door mijn hoofd. Maandenlang was ik bezig met de voorbereidingen. Ik had in mapjes uitgeprint complete plannen mee. Een plan A, een plan B en een plan C.

Het lijkt voor een buitenstaander zo logisch, zo makkelijk. Als je kind, kleinkind, broer of zus dan eindelijk naar je toe komt dan sta je klaar op de luchthaven klaar met een spandoek. Dan ga je iedere minuut die je hebt samen doorbrengen.

Zo zie je het in films inderdaad. De werkelijkheid is heel anders.

Er speelt zoveel meer mee dan de behoefte, de wens om elkaar te zien.

De liefde is er. Daar ligt het niet aan.

Er is ook de angst, het totaal andere leven en nog veel meer (maar daar kom ik nog uitgebreid op terug)

Voor nu kon ik alleen maar hopen dat er dromen zouden uitkomen (en dat onze bagage ergens boven water zou komen als we geland waren, dat zou ook wel prettig zijn).

 

Na een goede vlucht begon het vliegtuig de daling in te zetten. Onder ons verscheen Orlando.

Ze waren bijna thuis.

 

Hoe het verder ging lees je in het volgende blog.