De vorige keer schreef ik al dat de pleegouders van Jeremiah er zeker van waren dat er wat met hem aan de hand was. De volgende dag gingen zij met hem langs bij een arts. In spanning wachten ik thuis af op een berichtje hoe het gegaan was.

Het leek wel uren te duren.

Eindelijk was daar een berichtje. De arts had hem onderzocht en vond hem typisch gedrag vertonen van een baby die verslaafd geboren was maar had daarnaast ook zijn twijfels. Hij vond dat ze het nog een paar dagen aan moesten kijken en adviseerde hen om daarna nog een keer langs te komen.

 

De dagen daarop had ik intensief contact met de pleegouders. Regelmatig zag ik Jeremiah op videobeelden voorbij komen. Ik was verliefd, mijn zoon, op dat moment had ik maar een doel en dat was zo snel mogelijk bij hem zijn.

Het duurde uiteindelijk 15 dagen voordat we toestemming vanuit Den Haag kregen om af te reizen.

 

28 december 2013 was dan eindelijk de dag aangebroken dat we hem in onze armen konden sluiten. De avond ervoor kwamen we aan in Orlando. Zo dichtbij maar opeens voelde de afstand verder weg dan ooit. Het liefste was ik direct doorgereden en had hem eindelijk vastgepakt om hem nooit meer los te laten maar dat mag niet. Er zijn regels waar je je aan te houden hebt en hoe moeilijk dat ook is op zo'n moment, je doet het braaf.

Ik heb die hele nacht niet geslapen. Nog een keer nam ik alle informatie over alles wat hem zou mankeren uitvoerig door zodat ik alles zou herkennen als er iets was. Trisomie 18, antikell, amniotic band syndrom, de lijst was oneindig.

Het waren de kleintjes die als eerste wakker werden maar al snel volgde de rest.

De spanning was voelbaar. De een druk, de ander een spraakwaterval, de volgende compleet in zichzelf gekeerd.

Allemaal waren ze bezig met het feit dat er ieder moment een broertje opgehaald mag worden.

Een kindje dat ze tot dan toe alleen nog maar kennen van een foto en wat vage videobeelden. Een kindje dat aan de andere kant van de wereld geboren is, een kindje waar ze nu vlakbij zijn, een kindje dat voor de rest van hun leven bij hun zal horen.

 

We moesten wachten op een telefoontje van het adoptiebureau. Eigenlijk zouden we de papieren bij hun op kantoor tekenen en daarna zouden we dan mogen doorrijden naar de pleegouders maar de medewerkers van het adoptiebureau zijn op dat moment nog in Miami voor een rush-case. Hoe belangrijk ik het ook vind dat ze snel aanwezig kunnen zijn bij die buikmama die hun daar nodig heeft, het voelt voor mij op dat moment zo zwaar. Nog langer wachten tot ik eindelijk naar mijn mannetje mag.

Dan belt ze op, ze heeft een idee. Het is niet heel gebruikelijk maar de papieren liggen toch bij haar in de auto, als we nu eens afspreken bij de Starbucks die we beide onderweg tegenkomen, dan kunnen we eerder naar hem toe. Ik kan wel een gat in de lucht springen.

Snel iedereen in de auto en onderweg naar de Starbucks. Zodra we binnenkomen zie ik haar zitten aan zo'n klein rond tafeltje, de papieren voor haar.

Ik neem plaats en de kinderen staan als een soort treintje achter mij want erg veel plek is er niet.

Terwijl ze vluchtig de papieren doorneemt, blijft ze herhalen hoe ongelooflijk veel River op haar buikmama lijkt. Dan is het moment van de handtekening zetten daar, terwijl ik de papieren teken begint het tafeltje achter ons te klappen. Een gebaar wat door de hele Starbucks overgenomen wordt. 

Amerikanen je kunt er heel veel over zeggen. Sommige mensen vinden ze nep. Ik koester hele warme herinneringen aan hoe ze bepaalde dingen aanpakken. Terwijl wij op staan en naar buiten lopen, raakt iedereen even onze schouder aan en feliciteert ons, wenst ons veel geluk en veel liefde toe.

De Starbucks zal voor altijd een andere betekenis hebben voor ons.

 

De volgende stop is dan eindelijk het huis waar Jeremiah op dat moment verblijft. De pleegouders waarbij hij verblijft zijn echt schatten van mensen. Ze staan ons buiten al op te wachten. Binnen laten ze ons eerst plaatsnemen op de bank waarna ze naar hun slaapkamer loopt. Het moment dat ze die deur weer door komt met hem in haar handen is onvergetelijk.

Ze legt hem in mijn armen en ik huil en lach tegelijk. Dit kleine mannetje, perfect zoals hij is. 

Mijn zoon, hun broertje, onze trots!

 

De volgende dag staat er een spannend bezoek op het programma. De biologische familie heeft aangegeven ons dit keer wel echt te willen ontmoeten. Bang dat van uitstel afstel komt, gaan we direct op de eerste de beste uitnodiging in ook al is Jeremiah dan nog maar 1 dag bij ons.

Het is 40 minuten rijden naar de woonplaats van de familie. Dit is tevens de geboorteplaats van zowel River als Jeremiah. Ieder stukje probeer ik in mij op te nemen.

Nooit eerder zag ik zo duidelijk het verschil tussen arm en rijk. Het ene moment zie je een enorme villa, het volgende moment zie je een trailer waarbij je je afvraagt of het wel verantwoord is om daar nog in te slapen. 

We komen aan bij een onverhard pad waar vijf gebouwen bij elkaar op een grasveld staan. 

Ik heb zolang naar dit moment uitgekeken maar nu het moment daar is, gieren de zenuwen door mijn keel.

 

De dag ervoor heb ik nog aan de medewerkster van het adoptiebureau nagevraagd of het veilig is om hier te komen. Haar antwoord was duidelijk "Jij kunt daar met de kinderen zonder wapen wel heen, je bent nu familie. Ga niet ongewapend ergens heen zonder de kinderen". 

Ik geloof ook echt dat ik daar veilig ben maar toch op dat moment dat je daar zo voor het eerst komt vraag je je af waar je goed aan doet.

Ik besluit uit te stappen en alleen River op mijn arm mee te nemen terwijl ik naar de deur loop.

Het verst weg gelegen huis moet het huis van haar tante zijn. Het huis waar ook haar twee biologische broertjes wonen.

Ik klop aan en dan vliegt de deur open.

Een vrouw die ik nooit eerder zag maar die zo vertrouwd voelt door alles wat we online gedeeld hebben, staat in de deuropening en valt gillend op haar knieën. Dan krabbelt ze op en pakt mij beet. Het enige wat ze uit kan brengen is hoe dankbaar ze is. Dan verschijnen er kinderen in de deuropening, het zijn overduidelijk de broertjes van River en Jeremiah.

Ik vertel dat ik de andere kinderen ook mee heb en dat ik ze uit de auto ga halen. Terwijl ik dat vertel lijkt het wel alsof er een toverdoos is opengetrokken. Er komen steeds meer mensen uit het huis naar buiten gelopen. 

 

Er volgt een onvergetelijke dag. Deze mensen houden zo enorm veel van de kinderen die ik mijn zoon en dochter mag noemen. Het voelt direct vertrouwd. Voor een buitenstaander zal het misschien moeilijk te begrijpen zijn als hij of zij probeert te achterhalen wie, wat van elkaar is maar dit is familie.

Dit is hoe het voelt als je weet dat je bij elkaar hoort. Er zijn geen labeltjes, er zijn geen termen nodig als jij bent halfbroer, jij bent wel zus van die maar geen familie van ons, dit is zoals het bij familie is, iedereen hoort erbij.

Dan komt de ex-man van de tante met een grote doos. In die doos blijken foto's te zitten. Ook foto's van de jeugd van de biologische moeder van River en Jeremiah. River lijkt inderdaad sprekend op haar.

Aan het einde van de dag krijg ik 4 foto's mee, wat een waardevol cadeau.

 

De dagen daarop zijn gevuld met regelwerk van o.a. het paspoort en bezoekjes aan een dokter. Ik had mij van tevoren niet echt gerealiseerd dat ik naar een totaal ander soort dokter zou gaan als dat wij thuis dat zouden gaan. Doordat de verzekering moeilijk deed toen wij nog in Nederland waren zijn de pleegouders met Jeremiah naar een free clinic gegaan. Ik had daar zelf toch een beetje zo'n beeld bij als uit zo'n ziekenhuisserie waar een nobele arts er voor kiest om de minderbedeelde te helpen. Je kent het wel zo'n zoetsappige serie waarbij je het verschil tussen rijk en arm ziet maar dat we wel allemaal dezelfde ziektes kunnen krijgen.

Aangekomen bij de kliniek is in een oogopslag duidelijk dat dit niet de plek was waar ze zo'n serie hebben opgenomen. De kogelgaten zitten in de muren en ramen. Binnengekomen zie ik mensen met allerlei huidaandoeningen die duidelijk veel te laat of nooit behandeld zijn, mensen die hun hele huisraad meeslepen en overduidelijk op straat wonen, mensen die vel over been zijn maar het beeld dat mij het meest bijgebleven is, is dat van die vrouw met een baby op haar buik geknoopt en een kindje op haar rug. Ze zit zijdelings op een stoel die in de ruimte staat. Terwijl ik langs haar loop om ergens een plekje te vinden waar ik kan staan met de kinderen (een beetje van iedereen vandaan omdat ik eerlijk gezegd toch bang ben om iets op te lopen) staat zij op en wenkt mij. "Ga jij maar hier zitten, jij hebt er het meeste recht op van iedereen hier".

Ik heb mij in mijn leven niet zo ongemakkelijk gevoeld. Ik, de rijke witte vrouw. De vrouw die nooit stil stond bij het voorrecht van goede zorg, die altijd goede zorg voor handen heeft gehad, de vrouw die totaal uit de toom valt binnen deze setting, die heeft totaal geen recht op die stoel. Dit is een reality-check. 

Zo ziet de wereld voor de biologische familie van mijn kinderen eruit.

Ik zeg de vrouw vriendelijk dat ze vooral moet blijven zitten, dat ik absoluut geen recht heb op de stoel.

Ze staat op en loopt naar mij toe. Ik zie dat ze met haar been sleept en zie dan pas de grote open wonden.

Mijn hart breekt. 

Ze strompelt naar mij toe en zegt dan "Ik zie toch dat jij er recht op hent. Je moet een engel zijn als je een kind dat hier thuis hoort een plekje wilt geven, als je die een kans wilt geven op een beter leven dan verdien je iedere stoel die er is".

De kinderen kijken mij vragend aan. Ze hebben het verhaal niet helemaal meegekregen. Tijd om te vertalen is er nu ook niet. Ik wil eerst die vrouw duidelijk maken dat ik juist de gelukkige ben, dat ik dankbaar ben dat ik voor deze kinderen mag zorgen. Dat ik geen held of engel ben maar gewoon een vrouw die dankbaar is dat ze de rol van moeder mag vervullen.

Ze kijkt mij aan en dan wenkt ze een andere vrouw. Ze smoezen wat samen. Het geeft mij een ongemakkelijk gevoel.

Had ik toch naar een andere kliniek moeten gaan. Hier ligt het medisch dossier van Jeremiah, een dossier wat van grote waarde is en wat ik toch wel mee naar Nederland wil nemen. Daarnaast is hier de arts die hem eerder zag werkzaam maar dit voelt echt niet fijn.

Net op het moment dat ik mij echt begin af te vragen in wat voor situatie ik ben beland roept de andere vrouw "Jij ziet niet in wat je hebt gedaan, je ziet niet in wat voor hoop je geeft. Jij ziet niet in hoe belangrijk het is dat je je niet te goed voelt om hier te komen. Wij gaan bidden voor hem".

Een zaal, een ruimte vol kogelgaten, zieke mensen, een paar stoelen en wat vergeelde posters is opeens veranderd in een ruimte vol hoop. Hoop het blijkt de leidraad te blijven in deze reis.

 

Als we bij de arts naar binnen mogen komen, ligt er op de tafel tussen hem en ons in een enorm dik dossier.

Met grote zwarte letters staat er op geschreven "MEDICAL MIRACLE".

De man kijkt mij aan, wijst naar de letters en dan naar Jeremiah.

"Dit kleine mannetje het is een wonder dat hij is zoals hij is maar ik heb het idee dat er andere dingen aan de hand zijn. Ik adviseer u zo snel als u in Nederland bent om hem heel uitgebreid te laten checken. Zeg de artsen daar dat ze zijn hoofdje en zijn buik goed moeten controleren.  Ik ga hier nog verder dingen proberen uit te zoeken. Ik vermoed dat er iets is gebeurd en daar gaan Nederlandse artsen niet achter komen. Ik moet daarvoor nog wat bloed bij hem afnemen".

Ik heb geen idee waar de man het over heeft. 

Voor mijn gevoel ben ik in een soort film beland. 

Waarom gaat deze arts hem niet verder bekijken?

Wat is er met zijn hoofd en/of buik dan aan de hand?

Wat wil hij verder nog uitzoeken?

Waarom kan hij dat wel en een Nederlandse arts niet?

Het zijn allemaal vragen in mijn hoofd maar ik stel ze niet.

Ik vraag alleen of dat bloed afnemen wel goed hygiënisch zal gebeuren. Hij lacht en knikt.

Na het bloed afnemen, drukt de man mij het dossier in de hand. 

Samen met de kinderen verlaat ik zijn kamer. Hij loopt mee naar de uitgang en zegt dan "Als ik niet zo zeker was van het feit dat jullie bij elkaar horen had ik misschien anders gehandeld maar ik weet dit komt goed. Wonderen bestaan en soms moeten die een handje worden geholpen. Jij hebt het aangedurfd om hoop te blijven houden, geniet van ieder moment dat jullie samen zijn. Hij zal het niet makkelijk krijgen, jij daardoor ook niet maar samen gaat het lukken. Ik kan hier maar weinig recepten voorschrijven. Ik schrijf hier liefde en hoop voor. In de juiste dosering kunnen die heel veel doen. Succes".

 

We stappen in de auto en ik noteer eerst alles in het notitieboekje wat ik de hele tijd met mij mee sleep om niets te vergeten van wat er allemaal gebeurt en gezegd wordt.

Wat ben ik blij dat ik dat toen deed. Het is echt de tip die ik iedere pleeg- of adoptieouder mee wil geven. Noteer alles, je weet niet wanneer je het nodig zult hebben.

Ik dacht op dat moment dat het de laatste keer zou zijn dat ik die arts sprak maar dat bleek niet het geval. Maanden later, toen we allang in Nederland waren, sprak ik de arts en vielen zijn woorden op zijn plek.

 

Daarover lees je binnenkort meer.