Het is weer zover.

Adoptie in de media. En dan niet de glansrijke kant.

Het is de schaduwkant.

Helaas.

Het raakt ons. Het raakt ons moederhart. Het raakt onze kinderen. En nee, Bram is 5. Die krijgt er niet veel van mee. Maar wel die "andere" jonge prachtmensen die weer woorden als corruptie en mensenhandel en schandalen op zich afgevuurd krijgen als het over het onderwerp adoptie gaat.

 

Waarom voel je je dan meteen aangesproken?

 

Ik probeer het uit te leggen. Adoptie is geen handelsterm. Geen benaming voor een papieren procedure. Het is de kern, de procedure en de liefde die ons heeft samengebracht. Als gezin.

Mijn gezin.

Ons gezin.

Onze gezinnen.

 

Langzaamaan druppelen de berichten in mijn mailbox of instabox.

 

Verdrietige familieleden. Vragende kinderen.

Pijn in de buik. Zo veel vragen. Gemengde gevoelens.

Vooropgesteld wil ik je laten weten dat wij geen ridders zijn, die strijden voor adoptie.

Wel zijn we voorstander van het enorm goed onderzoek doen. Dat kan niet intensief en uitvoerig genoeg.

Want ieder kind, heeft recht om te weten, waar hij of zij vandaan komt. De hoe en waarom. De wie en de wat. En ieder kind zou - ongeacht waar zijn wiegje heeft gestaan (figuurlijk) - op moeten kunnen groeien in een veilige en liefdevolle, beschermende omgeving.

Helaas loopt het vaak anders.

 

Hoewel ik niet wil ingaan op privé onderwerpen, want zoals ik al vaker heb uitgelegd, mag Bram later weten wat hij daar mee doet.

Dat is niet mijn verhaal. Ik wil je wel een klein inkijkje geven achter de schermen.

 

Ik hoor vaak dat er naar Adoptieouders wordt gekeken, als 'schuldigen'.

Als wanhopige mensen die kosten wat kost, met alle geweld een kind willen. No matter what.

Er komt misschien een beeld bij je op, van rijke mensen, die zwaaiend met een stapel bankbiljetten naar een corrupte directeur van een schimmig weeshuis rennen, met een zak geld.

Die misschien even denken 'toch wel zuur, voor die familieleden', maar dan schouderophalend en dolgelukkig op het vliegtuig stappen met het kindje naar keuze.

 

Nou lieve mensen.

Think again.

 

Er is zoiets als het Haags adoptieverdrag (Google even, ik ben geen jurist, en daarbij wordt dit verhaal dan een boek ipv een blog).

Kort samengevat: niet kinderwens, niet wens van ouders, biologische of adoptieve, niet financieel belang maar het belang van het kind staat ALTIJD voorop.

En zo hoort het.

Jarenlange voorlichting, training, verdiepen in gevolgen, verdiepen in afkomst, verdiepen in alert zijn op medische achtergronden, verdiepen in gevolgen op de lange termijn.

Heel veel geduld. Het onderzoeken van ALLE mogelijkheden in het land van herkomst door alle betrokken instanties, heel veel gesprekken met de biologische familie.

Een onderzoek door de Raad van de Kinderbescherming die moeten aantonen dat we geschikt zijn om ouders te MOGEN worden, heel veel papierwerk, om te zorgen dat alles eerlijk, goed en helder/ transparant verloopt.

Heel veel liefde, bloed, zweet en tranen. En had ik al geduld gezegd?

Dat is een klein onderdeel van alle zaken die komen kijken bij je adoptie. En dat houdt niet op, wanneer je een kindje in je armen sluit.

Dan begint het pas.

 

Altijd extra zorg. Om de gevolgen op lange termijn van de procedure.

Slapeloze nachten om zorgen om de geboortefamilie. Gesprekken. Tranen. Bergen liefde. Heel veel incasseringsvermogen.

Rouw, verdriet, verlies, verplaatsen in gevoelens van anderen, geduld en een lange adem zijn enkele ingrediënten die de fundering leggen voor een glansrijke toekomst als ouder.

Niet een kinderwens. Niet een zak geld.

En dat is de essentie van de adoptie die ons (kan ik gelukkig met hand op mijn hart, in alle eerlijkheid zeggen) heeft samengebracht.

Want de essentie van adoptie, zoals wij hem hebben ervaren, is het vinden van de best passende ouders voor het kind. In het belang van het kind. Voor ieder kind.

 

Want helaas is adoptie, geen oorzaak maar een gevolg.

Er wordt geen kindje gemaakt, afgenomen of meegenomen die een kans had in het land of de wieg van herkomst.

Er is een kindje geboren, waarvan de geboorteouders niet die veilige, liefdevolle en stabiele basis kunnen bieden, die het kindje zo verdient.

Dat is niet corrupt. Dat is gewoon heel shit.

 

Dan kan adoptie, volgens alle regels en met alle overwegingen, testen, toetsingen en wetten van dien, een prachtige weg zijn.

 

Zo zou het moeten zijn. Als er enige reden van twijfel is, moet deze tot op de bodem toe worden uitgezocht, daar ben ik echt enorme voorstander van. Maar dat raakt ons als adoptieouders, geen corrupte babypikkers.

Zoals het soms kan voelen door de media. En onze kinderen zijn niet illegaal verkregen. Die zijn hier terecht gekomen, omdat het zo moest zijn. Daar geloof ik in.

 

Adoptie start niet bij het samenkomen, dan begint het pas. Een leven lang. Voor alle partijen.

 

Mocht je de discussie met me willen voeren, of adoptie wel zou mogen, dan sta ik daar echt voor open. Ik ben niet perse pro adoptie. 

Wel pro transparantie. En heel erg pro onderzoek.

 

Maar bedenk, even waarom je de discussie wilt voeren. Wat is de basis van het standpunt dat je inneemt? Stel jezelf dan even de vraag 'mag ik twijfelen of zij de beste moeder is voor haar kind, en mag ik dat ongevraagd in haar gezicht vertellen?'

En hoe zou dit voor jou voelen?

 

Even voor de goede orde, het is afschuwelijk wat er is gebeurd in het verleden. Dat is onze ergste nachtmerrie dat mag nooit meer gebeuren.

Daarom zijn we dankbaar dat het bij ons anders is gelopen. Maar alsjeblieft, kijk verder dan de koppen in de krant.

Want onze gezinnen zijn meer dan een procedure.

 

Stopzetten van adoptie is naar mijn mening stopzetten van toekomstmogelijkheden. Er zijn namelijk honderdduizenden kinderen, wereldwijd die niet opgroeien in een veilig thuis, maar op straat of in weeshuizen. Door de optie adoptie uit te sluiten, wordt dit probleem niet opgelost.

 

Liefs,

Natasja.