Als loslaten net wat meer vraagt.

Het moment van naar de middelbare school gaan kwam steeds dichterbij voor Zinsy.

Ze had zich inmiddels neergelegd bij het feit dat ze niet mocht fietsen. (De reden waarom lees je hier)

Niet dat, dat van harte ging. Nee, absoluut niet.

Ze voelde zich door het feit dat ze niet mag fietsen, anders.

En anders zijn, is wel het laatste wat je wilt als brugpieper.

 

"Als je maar niet denkt dat ik geen oplossing ga bedenken. Dat ik niet meer ga zeuren over fietsen wil niet zeggen dat ik gebracht wil worden door jou of iets dergelijks. Ik ben gewoon nog bezig met het bedenken van een oplossing".

 

Ze was heel helder en duidelijk. Wij hoefde met zijn allen niets aan te dragen. Ze zou zelf komen met een oplossing.

Er ging een tijd voorbij en in Amerika sprak ze er eigenlijk vrijwel niet over.

Ik had vooral medelijden met haar, want het moet vooral leuk zijn om het nieuwe hoofdstuk "Middelbare school" te beginnen. En dat hoofdstuk is al spannend genoeg zonder dat je, je zorgen hoeft te maken over "anders" zijn.

 

"Ik heb een plan"

Op eens wist ze hoe ze het ging doen.

Ze zou zelf gaan reizen met het openbaar vervoer. De eerste schoolweek zou ze Kyana vragen om met haar mee te reizen (want die hoefde toch nog niet naar school) en daarna zou ze het best zelf kunnen.

Ook aan de momenten dat het mis zou kunnen gaan had ze gedacht.

"Verder is er een app die bij houd waar je bent en die speciaal is ingesteld voor mensen met epilepsie. Ik stuur een bericht als ik bij de bus ben, als hij rijden gaat, als ik uitstap en als ik er ben. Dat doe ik ook zodra de school uit is en ik weer richting huis kom".

 

Het was absoluut goed doordacht en zou best wel veel kans van slagen kunnen hebben maar al snel bleek dat de schooltijden niet echt aansloten bij de bustijden en dat ze dus s'middags naar de trein zou moeten lopen vanuit school.

Ook dit ging ze oefenen en ze zou het aangeven als ze dacht dat het mis ging.

 

En wat ging ze dapper op pad. 

De eerste appjes kwamen binnen en ik zat aan de telefoon gekluisterd en ik niet alleen.

Haar grote broer en zus stuurde haar in de familie-app het ene na het andere bericht hoe goed ze het deed. Waar ze op moest letten en dat het niets gaf als het niet ging. 

Ook het lopen naar de trein ging goed.

Daar liep ze, mijn meisje met een tas op de rug. 

Voor zoveel moeders en kinderen een doodnormaal plaatje.

Gewoon een brugpieper die naar school gaat maar voor ons was dit zoveel meer.

Mijn meisje voelde zich vogelvrij, had een oplossing voor zichzelf gevonden waar ze zich goed bij voelt.

Niemand ziet dat ze reist met de bus omdat ze epilepsie heeft. Ze voelt zich "normaal".

Het ging super goed. 

Ze appte netjes zoals afgesproken en het grote loslaten was gestart.

Het begon eigenlijk al weer een beetje normaal te worden en toen ging het mis.

 

Waar ik altijd een appje kreeg, bleef het stil.

Eerst dacht ik nog, de bus doet er wat langer over.

Maar nadat er al een kwartier verstrekken was besloot ik een appje te sturen. Dit had ik ook direct kunnen doen maar ik wil haar ook het vertrouwen geven en niet als een hysterische moeder langs de lijn staan omdat ze "toevallig' epilepsie heeft.

Er kwam geen reactie terug.

Ook bij het bellen kwam er geen reactie.

Ik kan je niet uitleggen wat er dan in je lijf plaatsvind. Er is maar een ding dat je wilt en dat is weten hoe het met haar gaat. 

Zou ze een absence hebben gehad en niet zijn uitgestapt?

Was ze nu ergens maar wist ze niet wat ze moest doen?

De kortste klap was naar school rijden en daar navraag te doen. Ik zou haar dan hoogstwaarschijnlijk tegen komen onderweg mocht ze eerder zijn uitgestapt.

Een eersteklasser zijn is spannend. Op eens ben je de kleinste van de school en dan wil je niet dat je moeder binnen komt stormen.

Ik voelde ergens in mijn lijf dat het goed zat. Dat er een verklaring voor was. Dat ze niet ergens lag met een aanval maar ik moest dit uitsluiten, want wat als....

Onderweg kwam ik haar niet tegen. 

Bij binnenkomst liep ik direct door naar de conciërge, was er een meisje uit de eerste absent?

"Daar hebben we nog geen zicht op mevrouw, we moeten de namen nog leren enz".

Okay, hier had ik dus niet op gerekend. Het zou dus kunnen dat ze, bijna een uur inmiddels, afwezig was zonder dat iemand haar gemist had. Dit terwijl ik school nadrukkelijk over de manier en de zorgen van het alleen reizen had vertelt.

De conciërge was allervriendelijkst en besloot de klas binnen te lopen. Ik zou op de gang blijven zodat ze niet voor "gek" zou staan mocht ze er gewoon zitten.

Hij vroeg het aan de docent en die bleek inderdaad de namen nog niet te kennen en wist dan ook niet met zekerheid of ze er wel of niet was. De conciërge, gelukkig een man die van aanpakken weet, besloot daarop haar naam te roepen door het lokaal. Ze stond direct op. 

"Oh, er is niets" zei hij vervolgens "we deden even een testje".

 

Ik kon daarna opgelucht naar huis.

's Middags legde ze uit wat er was gebeurd. Haar internet had niet gewerkt en dan werkt zo'n app dus ook niet.

Samen hebben we nu de afspraak gemaakt dat ze in zulke gevallen een sms stuurt.

 

Loslaten het is niet makkelijk maar absoluut noodzakelijk.

Wat geniet ze van haar "vrijheid" en ik, ik krijg nu misschien wel mijn eerste grijze haren maar die neem ik graag op de koop toe.

 

Van de week hadden jongens uit de klas aan haar gevraagd of ze lui was, omdat ze met de bus en de trein reist.

"Nee, ik heb epilepsie", had ze geantwoord.

Toen ik haar vroeg hoe de jongens hadden gereageerd zei ze "Oh, die begrepen het en vonden het knap van mij dat ik toch alles zelf doe".

 

Mijn meisje, een eersteklas kanjer die er zeker weten komt!