Mom 2 Mom Voor alle Patricks van Nederland

Hi Charlotte!

 

Alles okay in het hoge Noorden?

 

Afgelopen week zat ik te zappen.

En ik zag dat "Patrick" van the Rotterdam Project een eigen programma krijgt.

Ik ben fan van het eerste uur.

Van Beau. Het programma. En van Patrick.

Ben nu ook al benieuwd hoe het hem verder zal gaan.

 

Wat ik wel opvallend vind, is dat mensen die normaal met een grote boog om de Patricks van deze wereld heen lopen, nu nog net geen fanclub oprichten.

T-shirtje erbij "Patrick fot President" en hop- we hebben een nieuwe volksheld.

 

Begrijp me goed.

Ik heb zo ontzettend veel respect voor hem. Niets dan goeds en bergen respect voor deze kanjer.

Ik bedoel het dan ook totáál niet negatief.

 

Tranen met tuiten heb ik zitten janken toen hij ervoor koos om zijn verslaving te lijf te gaan na zoveel jaren drugsverslaafd en dakloos te hebben doorgebracht.

 

Maar er zijn er veel zoals hij.

Ik zag ze elke morgen, als ik van de parkeergarage naar kantoor liep.

 

Ik groet ze. Ik knik of knipoog.

Soms geef ik ze wat te eten.

Soms wat geld. En ja. Ik weet dat ze hier waarschijnlijk geen netje mandarijnen van gaan kopen.

 

Helaas zie ik ook blikken van de omgeving.

De opgetrokken neuzen.

De minachting in de passerende ogen.

 

Vaak voel ik plaatsvervangende schaamte.

 

Ik kan me nog goed herinneren dat er op internet een video rondging van voetbalhooligans die kleingeld gooiden naar zwervers. Die over de grond kropen om de munten bij elkaar te graaien.

Ik werd er misselijk van.

Mensonterend.

 

Wat is het toch raar.

Dat we zo ver zijn gekomen, dat wanneer er een labrador op straat ligt te slapen, alles in rep en roer is.

Dierenambulance. Opvang. Facebook berichten. Oproepen.

Alles wordt uit de kast gehaald. Want een dier eenzaam en alleen op straat, dát is onacceptabel.

 

Als dit echter een man of vrouw is, dan is het walgelijk en gunnen we het geen blik waardig.

 

Die hokjes. Jij bent beter. Jij bent minder.

Het ontgaat me volkomen.

Vroeger was ik al Herman Brood fan. Nederlands knuffeljunk.

 

Kun jij je nog herinneren hoe hij in bad werd gedaan door Majoor Bosshardt in villa Felderhof?

1 van mijn favoriete tv momenten ooit.

 

Zullen we afspreken dat we het ook straks, als de media aandacht weer gezakt is. Als de camera uit is. En als de hype er af is, we lief blijven voor de Patricks van deze wereld?

 

En nee, ik bedoel niet dat we bij ze in de slaapzak kruipen. Of dat we ze een logeerkamer aanbieden.

Je hoeft ook niet hun rug te wassen.

Maar geef ze eens een lach.

Een knipoog.

Een vriendelijke blik.

Kost niks maar is onbetaalbaar.

We zijn tenslotte allemaal mensen.

 

Liefs! Natas

 

Lieve Natas,

 

Ik zag het stukje ook en het eerste wat ik dacht was en al die andere dan?

Begrijp me niet verkeerd, ik vind het een geweldige man en wat een held dat hij zijn leven zo heeft weten op te pakken.

Hij maakt daarnaast ook nog eens prachtige foto's en is HET voorbeeld dat het zelfs na een jarenlange verslaving goed kan komen.

Ik gun deze man de wereld, absoluut!

Maar dat gun ik ze allemaal.

 

Vanaf dat ik een jong meisje was, riepen mensen dat ik aan het zielige vogeltjes-syndroom lijd.

Wat ze daar kort samengevat mee bedoelen is dat de minderbedeelde, de mensen die het moeilijk hebben, de mensen die een steuntje in de rug kunnen gebruiken, mijn aandacht hebben.

Het is nooit anders geweest.

Wel werd het raar gevonden, want was het nou wel slim om zo jong en zo klein als ik ben (1.57 m) te gaan werken op de wallen en in de gevangenis.

Ik ben nooit in de problemen gekomen. Toch doe ik nu totaal ander werk. Waarom, ik nam iedereen zijn probleem mee naar huis. 

Wou het liefste iedereen zijn problemen oplossen en dat kan simpelweg niet. Hoe graag je ook wilt.

 

Ik vergeet nooit meer die docent die toen we in de tram s'nachts stapten in Amsterdam, na een werkbezoek aan de wallen, mij met minachting in zijn stem vroeg "Trek je altijd "zulke" mensen aan?!".

Alleen al het woord "zulke" slaat nergens op. 

Ik kan je vertellen dat daar alle soorten dames werken. 

Ze doen niet het werk wat ik ooit zou kunnen en willen doen maar dat geeft mij niet het recht hun in een hokje te zetten met een stempel erop, "afgekeurd voor de gewone burgermaatschappij".

 

Ik heb ook in de gevangenis gewerkt. Nee, die mensen zaten niet voor het meenemen van een pakje kauwgom.

Maar het waren wel mensen. Ieder met hun eigen verhaal.

Ik keur niet goed wat ze hebben gedaan, zeker niet!

Ze verdienen hun straf en soms vind ik die zelfs veel te laag maar we mogen niet uit het oog verliezen dat het mensen blijven. 

 

Ik heb ook genoeg ervaring met verslaafde en helaas zit er achter bijna iedere verslaafde een vreselijk verhaal.

Een verhaal dat ze anders hadden moeten verwerken dan een snuif of een shot te nemen maar het is zo gelopen.

Deze mensen verdienen nog steeds hulp.

Hulp die we allemaal kunnen bieden door gewoon deze mensen te zien, door ze te begroeten, al is het maar even oogcontact.

Het is niet die bak centen die je kan helpen met je verslaving. Je moet het zelf willen. Er klaar voor zijn om het gevecht aan te gaan.

Het is een luisterend oor die je daar toe brengt, het gevoel dat je mens bent en beter verdient dan het leven dat je nu lijd.

Als je al opgegeven bent door iedereen waarom zal je dan dat immense gevecht aan gaan.

 

Want dat is het.

Eens verslaafd is altijd verslaafd, ex-verslaafde bestaat niet.

Dat klink hard maar zo is het. Je kunt om leren gaan met je verslaving.

Je kunt een verslaafde zijn die niet meer toegeeft aan zijn of haar verslaving.

Je kunt leren om iedere dag weer de juiste keuze te maken maar dat moet je iedere dag opnieuw doen voor de rest van je leven.

Daar is moed voor nodig, doorzettingsvermogen en hulp.

 

Ik denk dat we massaal onze afkeer hebben van junkies en daklozen doordat het ons een spiegel voorhoud hoe snel je leven kan veranderen.

Voor een groot deel wordt je leven al bepaald door de plek waar je wiegje stond maar ik zag mensen die net als jij en ik een huis hadden, een gezin, een goede baan en waar het toch mis ging.

Een tragisch ongeluk waarbij hij zijn vrouw en kinderen verloor, de drank bood hulp, het werk nam afscheid, de schulden stapelde zich op en daar ligt hij nu in de goot. Het duurde minder dan 9 maanden.

 

Ik geef nooit geld, maar wel een broodje oid.

Maak een praatje, groet, geef een lach.

Want weet je als ik daar zou zitten dan zou ik dat ook willen.

Dat mensen mij nog zagen als mens.

Niet als een parasiet waar we vanaf moeten.

Ja, degene die daar zit moet van iets af en nee, dat kunnen we niet voor hem of haar doen maar we kunnen wel altijd de mens die in de verslaafde zit, blijven zien.

 

Want net als jij vind ik dat fragment prachtig.

Net als het moment dat hij haar uit het zwembad helpt.

Ze laten zien dat hoe ver je wereld ook uit elkaar kan staan, je elkaar kan blijven zien.

En dat is inderdaad onbetaalbaar!

Dus zullen we afspreken dat we gewoon allemaal wat vaker naar elkaar lachen, elkaar een liefdevolle blik gunnen, want is dat niet wat we allemaal nodig hebben, gewoon een beetje aardig zijn, kost niets en levert zo veel op.

 

Geniet van je weekend!

 

Liefs,

Charlotte