Daarnaast ben ik ervan overtuigd dat als je te vaak om hulp vraagt mensen je hulpvraag minder serieus gaan nemen. Net zoals ik mijn kinderen leer dat liegen ervoor zorgt dat mensen je waarheid ook in twijfel gaan trekken, denk ik dat als je te pas en te onpas overal hulp voor vraagt mensen op een gegeven moment denken 'Doe het maar een keertje zelf'. 

De kans dat ze dat net denken op een moment dat er echt hulp nodig is, is uiteraard niet heel groot maar het zou je maar gebeuren. Dat jij 'Help' roept en de mensen denken, we kijken zo wel even, zo'n vaart zal het niet lopen.

 

Mensen om mij heen weten dat. Ze weten dat ik dolgraag help met alles. Of het nu een groot benefiet organiseren is voor iemand die hulp nodig heeft of simpelweg een cadeautje regelen voor iemand die anders geen cadeautje heeft voor haar kind zijn verjaardag, ik doe het graag. 

Ik haal er voldoening uit, het geeft mij het gevoel dat ik iets doe dat er toe doet.

 

Steeds vaker krijg ik de vraag waarom ik zo koppig blijf weigeren om een tikkie te openen voor de reis naar Amerika. Het is geen kwestie van koppig zijn, het is een kwestie van eergevoel (je eigen zaakjes zelf opknappen) en het ook niet nodig vinden. Hoe graag mijn kinderen er ook heen willen, er is geen noodzaak als in de zin dat het niet nog even kan wachten. Daarmee zeg ik zeer zeker niet dat hun behoefte er niet toe doet maar wel dat ik anders zou gehandeld hebben als we bijvoorbeeld daar acuut heen zouden moeten in verband met wat voor omstandigheden dan ook.

 

Ik had het allemaal uitgerekend. Hoeveel ik ongeveer per maand aan de kant zou kunnen zetten. Wanneer we er heen zouden en ja, in mijn hoofd was er dan ook dat ultieme plaatje van de kinderen die alle drie weer hun moeders in de armen konden sluiten.

Corona en een vermissing kwamen er tussen.

Het is geen geheim dat corona zwaar is geweest voor ondernemers. Ik ben daar geen uitzondering op. Het beeld dat in de media werd geschetst van compensatieregelingen klinkt prachtig, de werkelijkheid ligt een stuk genuanceerder.

Corona kost gewoon heel veel geld, neem alleen maar de ziektekosten van alle personeelsleden.

Klagen doe ik zeker niet maar het waren jaren waarin mijn ideeën voor sparen, ideeën die echt reëel toen ik ze maakten dat opeens niet meer waren. Dat geeft niet, dat is gewoon een feit.

Iets wat ik mijn kinderen ook gewoon uitleg. Ik geloof erin dat je het leven niet mooier hoeft te maken voor kinderen, dat kinderen gebaat zijn bij een eerlijk verhaal. Wel afgestemd op hun leeftijd maar hoe kan je iemand vertrouwen als degene je een verhaal op de mouw spelt over iets wat jij heel graag wilt.

 

Het sparen duurt gewoon langer maar we gaan er zeker heen daar is geen twijfel over. 

Of we dan hun moeder zien is de vraag. Ik blijf hoop houden dat dat moment er wel zal zijn. De een zal het kop in het zand steken noemen, de ander eigenwijsheid of ontkenning en weer een ander zal zeggen dat ik het in de handen van God leg. Hoe je het wilt noemen doet er niet toe, ergens diep van binnen voel ik het gewoon en ik wil daar aan vasthouden. Daar put ik de hoop uit om te blijven zoeken.

Die hoop put ik zeker ook uit al die lieve berichtjes die we ontvangen. Een oprechte vraag, een simpel hartje, een paar bemoedigende woorden ze betekenen vaak meer voor de ontvanger dan de zender beseft.

 

Een paar weken geleden vroeg een groep dames (die ik niet ken in real life maar die ons al wel een tijd volgen) 'We willen ons zeker nergens mee bemoeien en weten dat je niets wilt ontvangen maar mogen we ons verhaal doen'.

Uiteraard antwoordde ik dat dat mocht. 

Het bleek dat zij allemaal in de hulpverlening of in het onderwijs werkzaam zijn, elkaar nog kennen uit hun studietijd en nog regelmatig contact hebben. Zo bleek tijdens een etentje dat ze allemaal in hun werk meerdere keren dingen uit mijn blogs hadden gebruikt of mensen er op gewezen hadden. Ze vonden dat ik dat moest weten. Dat het niet zo maar een stukje tekst is maar dat mensen er ook echt wat aan hebben.

Ik ben niet snel sprakeloos maar nu was ik dat toch wel even. Ze zeiden mij dat ik absoluut een keer een boek moest schrijven en dat ze het geweldig vonden dat ik nu de studie rouwbegeleider doe. Ik kan niet zo goed met complimenten omgaan maar ik moet eerlijk bekennen dat het mij heel veel deed. Je kunt zeggen wat heb je aan een schouderklopje van een wildvreemde maar zo voelde het niet. Ze doelde op een verhaal dat ik schreef over hechten en mijn hoop tijdens het schrijven was destijds dat het ooit makkelijker wordt voor deze kinderen (en volwassenen). Dat mensen gaan zien wat voor een gevecht het is, als vertrouwen soms geen optie meer lijkt te zijn in je systeem. Dat dit verhaal nu verder kwam, op deze manier was zo bijzonder. Dat het echt mensen hielp om meer begrip te krijgen, het maakten mij oprecht gelukkig.

Ik bedankte ze uitvoerig en toen kwam de maar.

De maar die vaak volgt. De maar van we willen je ook nog graag iets anders zeggen.

En dan gaan die radars in mijn hoofd draaien. Zie je wel ze kleden het even in maar eigenlijk willen ze je iets anders vertellen, iets negatiefs.

Dat bleek totaal niet het geval. Ze wilden een punt maken, mij op iets attenderen en dat deden ze. Op een manier die bleef hangen en mij de afgelopen weken regelmatig aan het denken heeft gezet.

Ze zeiden dat ze begrepen dat ik nooit iets wil aannemen maar dat ze zich afvroegen of ik zelf wel zou doneren als het voor een ander was en waarom ik dat dan zou doen. Ik antwoordde dat ik dat zou doen omdat ik het fijn vind om te helpen waarop zij zeiden die kans ontneem je ons. Je bent ons niets verschuldigd als we iets bijdragen, je verliest geen respect of wat jij ook maar denkt. Soms is het gewoon fijn om een ander eens stukje dichterbij zijn of haar droom te kunnen helpen, zeker als die ander zo'n mooie droom heeft.

Denk er eens over na.

 

En dat deed ik. Soms dagen niet en soms kwam het meerdere keren per dag in mijn hoofd voorbij. 

Waar ik eerst heel stellig nee zei kwam steeds vaker het idee dat ik begreep wat ze bedoelden. Maar daarnaast bleef ook het gevoel dat als je iets aanneemt van een ander je verplichtingen aan gaat. En kan ik die dan waarmaken?

Toen kwam het berichtje uit Amerika van een bekende van hun buikmama 'Comfort zone is nothing else but a graveyard for dreams and ideas'.

In combinatie met heel veel dingen die nog in mijn hoofd zitten, die de reden zijn waarom ik denk dat er nog reden genoeg is om hoop te houden dat ik hun mama vind, nam ik het besluit.

Ongemakkelijk, totaal buiten mijn comfort zone en ik weet niet hoe lang ik het laat staan (bovenal hoop ik dat niemand zich ooit op wat voor manier verplicht voelt er iets mee te doen, het is echt en uitsluitend bedoelt voor de mensen die het graag willen, het kunnen missen, hun eigen redenen hebben om het te doen en die 100% geen enkele verplichting op wat voor manier dan ook voelen) zal ik een tikkie delen op het blog.

Nogmaals voel je tot niets verplicht en weet dat zo'n berichtje dat een stukje begrip gecreëerd heeft door dat wat ik schreef al onbetaalbaar is. Ik ben nooit gaan schrijven met het idee daar iets aan te verdienen, ook niet om een droom waar te maken. Wel was en is het mijn droom om door schrijven een echt kijkje te kunnen geven in hoe het leven ook kan zijn en die kans die krijg ik door jullie allemaal. Dank je wel daarvoor!

 

De link naar Tikkie