Toen ik vrolijke foto's online gezet had vanaf ons vakantieadres waren er boze reacties.

Reacties van mensen die zeiden dat het zo leek alsof het altijd makkelijk is terwijl zij pleegzorg, adoptie of welk zorgintensief kind dan ook zo niet ervaren. Ik snap die boosheid, die frustratie.

Het is namelijk zeker altijd niet alleen maar leuk en misschien is het dan ook niet fair om enkel die beelden te laten zien. Toch sta ik 100% achter mijn keuze om nooit beelden te delen, van een kind dat er door zit, een kind verstijfd van angst of een kind dat vanuit paniek niet weet waar hij of zij het moet zoeken.

Niet omdat die momenten er niet zijn maar omdat ik dat zo'n kwetsbaar, intiem moment vind. Het is privé, iets van hun. Niet iets om met iedereen te delen.

Natuurlijk zijn er momenten waarop een ieder het kan zien die in de buurt is, want trauma wacht niet tot je thuis bent. Momenten waarop een voorbijganger misschien denkt 'Die mag haar kind ook wel eens opvoeden' of waarin een buitenstaander denkt dat hij zich ermee moet bemoeien en zegt 'Ach geef dat kind nog iets te eten, heerlijk toch als ze alles lusten'. 

Wat die buitenstaander niet weet is hoe die ouder worstelt op die momenten, hoe die ouder de rug recht houdt in het belang van het kind want die duidelijkheid is juist datgene wat dat kind zo nodig heeft. Die buitenstaander weet niet waarom die ouder dat kind alleen laat zitten met zijn of haar verdriet. Die ouder doet dat niet omdat hij het kind niet wil troosten, hoogstwaarschijnlijk wil die ouder niets liever maar weet die ouder ook dat nabijheid op zo'n moment voor het kind veel te veel is en kijkt die ouder met verdriet toe tot het moment waarop het kind het aan kan om getroost te worden.

 

Als mensen mij vragen of ik tips heb voor het opvoeden van kinderen met een trauma dan is het eerste wat ik altijd zeg 'Zorg dat je een gladde rug krijgt'.

Ondanks dat de meeste adviezen, goedbedoelde adviezen zullen zijn, weet jij waarom je de dingen zo doet als dat je ze doet.

Ook ik vind het bijvoorbeeld geweldig dat een van de kinderen alles lust maar als ik geen grens aangeef dan zal dat kind 24 uur per dag eten waarbij het niet uitmaakt wat het is.

Niet omdat het honger heeft, niet eens omdat het trek of zin in iets heeft maar simpelweg omdat het lichaam nog steeds denkt 'er is nu de mogelijkheid om te eten, je weet niet wanneer zich dat weer voor doet'.

Een tekort aan voedsel had dit tot gevolg. Er is hier altijd eten in huis, in overvloed maar het lichaam registreert dat nog steeds niet. Het is dus puur uit liefde, uit de juiste verzorging, als ik nee zeg op een extra boterham, appel of wat dan ook.

 

En ja, de zin 'Geniet lekker van jullie vakantie' is ieder kind en iedere ouder gegund. Het is enkel zo dat hoe zorgvuldig je ook inpakt, trauma altijd met je meereist.

Voor het ene kind omdat een nieuwe situatie onveilig voelt, voor het andere kind omdat door de rust het trauma alle kans krijgt om ruimte in te nemen.

Ook ik maak dat mee. Als ik de gouden formule had waardoor je echt een vakantie zonder trauma zou kunnen vieren dan deelde ik het direct met iedereen. Helaas heb ik die niet.

Natuurlijk zijn er honderden dingen waarmee je rekening kunt houden zodat het makkelijker is of soepeler verloopt maar er geheel aan ontsnappen dat zal niet lukken.

Je verplaatst tijdens een vakantie het kind naar een andere plek. Dat doe je in zijn totaliteit, je neemt het trauma dus ook mee naar die andere plek.

 

Ik las van de week iemand die zich kwetsbaar opstelde en schreef dat ze niet alle kinderen meenam op vakantie. De reacties waren niet mals.

Ze zou de titel moeder niet waardig zijn en toen bleek dat ze pleegkinderen had werd er al snel met de dooddoener 'Zie je ze doen het enkel voor het geld' gegooid.

Zo onterecht want geloof mij als je pleegzorg doet voor het geld dan zijn er vele andere mogelijkheden waarop je makkelijker veel meer geld kan verdienen. Het is een vergoeding voor de onkosten en het is fijn dat het er is maar een verdienmodule eruit halen is vrijwel onmogelijk.

Deze vrouw liet die kinderen niet thuis omdat zij ze niet bij zich wou hebben tijdens een vakantie maar omdat die kinderen dat niet aankonden. Zij voelde zich de hele vakantie onthand door het gemis, de zorgen of het wel goed ging op het logeeradres, het schuldgevoel en de druk dat ze nu toch echt moest opladen en genieten want daar had ze nu de tijd voor.

Aan degene die keihard reageerde zou ik echt willen zeggen, loop eens een dag mee. Gewoon op de achtergrond, zie met eigen ogen waarom keuzes gemaakt worden, zie de liefde maar ook het verdriet.

Een dag uitschrijven voor zo'n persoon zou nooit kunnen want als er een ding zeker is dan is het, dat het in een leven waarin mensen met trauma betrokken zijn nooit een dag gelijk is.

 

Het kan dagen fantastisch gaan. Zo goed dat je denkt dat het je inderdaad gelukt is om trauma ook een vakantie te gunnen. Eentje in eigen huis nu jullie er niet zijn. 

Maar dan op een moment waarop jij het totaal niet ziet aankomen is het daar. Een compleet verdrietig kind dat ontroostbaar is of een kind dat een nare herinnering keihard blijft roepen en eigenlijk niet te bereiken is.

Dan is het alle zeilen bijzetten, dan is vakantie niet meer leuk en relaxed dan is het ingewikkeld want dan moet je het redden in een andere situatie als thuis. Dan is er niet die vertrouwde bank waarop je als kind je vuisten kan slaan, die tafelpoot waar je tegenaan kan zitten en die zo veilig voelt maar ook als ouder moet je het doen met die andere situatie.

Ik snap dat het frustrerend over kan komen als jij net zo'n situatie hebt gehad en ik post een leuke foto waarop het lijkt alsof het allemaal soepel verloopt.

Weet dan op zo'n moment dat je echt niet alleen bent, dat die situaties er bij ons ook zijn maar dat ik er bewust voor kies om die niet in beeld te delen.

Simpelweg omdat ik op die momenten alle zeilen moet bijzetten en mij uitsluitend focus op de kinderen. Het kind met het trauma, de kinderen er om heen maar nooit op een camera. 

 

Ik deel de mooie momenten omdat die meestal de overhand hebben. 

Ik deel die mooie momenten omdat dat de reden is dat ik op moeilijke momenten door kan gaan.

Ik deel ze omdat dit is hoe de kinderen eigenlijk zijn, hoe ze altijd zouden zijn geweest als hun start anders was geweest.

Zij kozen er niet voor om trauma op te lopen.

Zij kozen er niet voor dat die rugzak altijd met hun meereist.

Ik koos bewust voor hun, niet wetend hoe groot die rugzak zou zijn of hoe groot die impact ervan zou zijn maar als ik opnieuw kon kiezen dan zou ik het direct weer doen.

Ik kan alleen maar super trots op ze zijn. Ga er maar aan staan zo klein als ze zijn. 

Als je iets kunt leren van deze kinderen dan is het wel je moment pakken en dat je met vallen en opstaan overal kunt komen.

 

Ja, ik houd van vakanties ook als ze niet altijd zo verlopen zoals je voor ogen hebt.

Een oude man die vroeg hoeveel kinderen ik had vertelde mij ooit 'Een auto geeft je veel meer mogelijkheden om achter je te kijken dan om vooruit te kijken als je rijd. In het leven doen we dat ook. We kijken maar wat graag achteruit. Blijven hangen bij de dingen die niet goed gingen of niet leuk waren maar geloof mij als jij kinderen opvoed dan is er maar 1 tip. Vermijd die achteruitkijk-mogelijkheid, kijk naar voren. Wat is geweest komt niet meer terug, gebruik het enkel voor een wijze les. Voed je kinderen op met trauma dan is achteruitkijkspiegel enkel nodig om af en toe bewust te zijn van het feit hoever je bent gekomen'.

Pas later kwam ik erachter dat de man zijn kennis had vergaart tijdens zijn jaren in een jeugdinrichting.

Het is een les die ik altijd meeneem. 

 

De kinderen hebben nog 2 weken vakantie en daar gaan we nog heerlijk van genieten, met vallen en opstaan maar bovenal met een hoofdletter G.