Het is toch niet nodig dat iemand je kind naar school ziet gaat.

Is het nodig om te delen dat je kind weer naar voetbal gaat, dat doet hij toch iedere week?

Wil je soms heel veel volgers?

Wil je influencer worden?

Denk je dat je kinderen dit later wel leuk vinden, alles blijft online vindbaar?

Het is een greep uit vragen en reacties die ik dagelijks krijg.

Laat ik voorop stellen dat ik ze begrijp. Dat ik snap dat je denkt wie zit er op te wachten dat jij een foto post van een kind dat wederom naar voetbal gaat.

Toch zal ik het blijven doen.

Niet omdat ik hoop dat jij het leuk gaat vinden, niet omdat ik hoop dat ik influencer zal worden.

Influencer is namelijk niet iets dat bij mij past. Je zult mij niet de nieuwste boter vast zien houden op een instawaardige foto waarbij ik je vertel hoe die boter mijn leven heeft veranderd. En natuurlijk weet ik dat influencers ook hele andere dingen kunnen laten zien en doen toch blijf ik het liefste gewoon Charlotte die haar leven deelt.

Ik deel lang niet alles maar wel meer dan de gemiddelde Nederlander.

Dat doe ik heel weloverwogen.

Ook ik ben mij bewust van dat er mensen om verkeerde redenen op social media actief zijn en ook ik weet dat een kind (zeker als het een puber is) niet zit te wachten op dat er foto's van bijvoorbeeld hun babytijd online terug te vinden zijn maar ik weet ook wat social media ons bracht en nog zal brengen in de toekomst.

 

Het was via Facebook dat Jeremiah in mijn leven kwam. Een berichtje in mijn inbox is nu een jongen van 8 jaar die ik mijn zoon mag noemen.

Het was via een foto op social media dat Joshua zijn biologische zus heeft leren kennen. 

Die foto van dat voetballende jongetje deel ik voornamelijk voor hun biologische familie, in de hoop dat als zij de behoefte hebben, ze het zien. Een veel gehoorde reactie daarop is dat ik het ze dan toch persoonlijk toe kan sturen maar dat ligt anders.

Ten eerste heb ik niet van iedereen contactgegevens en ten tweede ik kan vanaf hier niet inschatten wanneer iemand aan de andere kant van de wereld er behoefte aan heeft/ er aan toe is om te kijken.

Verwar die behoefte alsjeblieft niet met een gebrek aan interesse of andere dingen belangrijker vinden dan hun kinderen/kleinkinderen. Zie het als een grote wond waar langzaamaan een korstje opgroeit. Soms zijn ze uitstekend in staat om die wond een beetje te laten bloeden en beelden te zien waardoor weer pijnlijk duidelijk is dat zij die momenten allemaal moeten missen maar er zijn ook momenten dat ze dat niet aankunnen. Dat ze zich liever even proberen af te sluiten voor beelden die zo gewenst maar ook zo confronterend zijn.

Stuur je iemand persoonlijk een bericht met foto's dan is een reactie geven eigenlijk wel een verplichting terwijl als je gewoon meekijkt niemand dat van je verwacht. Reacties geven ze vaak genoeg maar soms is alleen kijken gewoon fijner.

Door het openbaar te doen is het voor hun familie een stuk laagdrempeliger en blijft er de mogelijkheid bestaan dat we de familie kunnen uitbreiden met familieleden die ons nog gaan vinden op social media.

 

Wat ik wel heb geleerd in de afgelopen 13 jaar is dat laagdrempelig misschien wel het allerbelangrijkste is als je met iemand een band wilt opbouwen. Een band met iemand die je hoogstwaarschijnlijk anders nooit ontmoet zou hebben maar waar je nu de meest waardevolle momenten mee deelt.

Door het laagdrempelig te houden zijn er geen verplichtingen, zijn er geen ongeschreven regels waaraan voldaan moet worden en is eigenlijk ieder contact dat er is, waardevol en goed zoals het is.

 

Bij pleegzorg ligt dat allemaal heel anders zei iedereen toen ik begon met pleegzorg. Ik begreep de verschillen.

Nog steeds zie ik de verschillen maar er zijn ook heel veel overeenkomsten. Het kind waarvan de zorg aan jou wordt toevertrouwd is niet het kind dat jij droeg. Dat deed iemand anders en het feit dat degene niet voor zijn kind mag/kan zorgen zegt niets over de liefde die er gevoelt wordt voor het kind. Die liefde stopt niet.

Je kind niet bij je kunnen hebben is voor de meeste mensen een enorm levend verlies. Er zijn natuurlijk uitzonderingen op de regel maar de meeste ouders zullen altijd blijven rouwen om dat wat er niet is als hun kind bij een ander opgroeit. Inmiddels weet ik na al die jaren wel dat het de verjaardagen en feestdagen zijn waarop het verlies extra gevoeld wordt maar dat het niet de foto's van een fotoshoot zijn, dat het niet de foto's van hele bijzondere momenten zijn die zo waardevol zijn als je je kind niet dagelijks ziet opgroeien.

Die prachtige foto's zijn zeker mooi voor aan de muur o.i.d. maar het zijn die kleine momenten, die momenten die je als je je kind altijd bij je hebt als 'normaal' en niet 'echt bijzonder' gaat beschouwen. Het zijn die momenten die zo gemist worden. Het normale leven. Weten wat je kind gedurende een week doet. Het zien opgroeien van je kind.

Door juist deze dingen te delen in mijn stories krijgen de biologische families iets mee van het leven van de kinderen. Het maakt het contact ook makkelijker. Hun familie kan inspelen op dat wat ze voorbij zagen komen. Het schept meer een echte band ondanks dat je elkaar niet vaak ziet.

Daarin zit geen verschil of het nu om pleegzorg of adoptie gaat.

Het argument dat mensen stiekem mee kunnen kijken snap ik. Dat gebeurt. Joshua zijn zus keek ook eerst stiekem mee, nu zijn we blij haar in ons leven te hebben. Het is ook nogal wat om wildvreemde mensen in je leven te krijgen. Hoe fijn is het dan als je 'stiekem' eerst een tijdje mee kan kijken of dit wel is wat jij wilt.

Maar het is ook een vriendin van een van de buikmama's die keek en er tijdens bezoek in de gevangenis over kon vertellen. Het was ook zijn mama die mee keek en alleen foto's van zijn rug zag maar op die manier wel meer van hem zag dan de bezoeken die er waren. Iedere moeder wil haar kind zien en ook als dat niet mogelijk is, is het op deze manier wel vaak mogelijk. Zeker niet altijd maar in mijn geval wel.

 

Ik had het over social media met de biologische oma's en de een zei 'Mensen kunnen heel veel zeggen over social media maar ik kan ze vertellen dat het mijn kleinkinderen terug in mijn leven bracht. Dat als het moeilijk is ik ze altijd kan zien. Dat ik de kans krijg in hun leven te zijn zorgt ervoor dat ik iedere dag het gevecht aan ga'. De andere oma zei 'Door social media is mijn kleinkind altijd dichtbij ondanks dat ik hem nog nooit heb gezien, ken ik hem. Ik ben op deze manier niet afhankelijk van de berichten van mijn dochter. Sinds ik jullie gevonden heb bid ik dat ik jullie zal ontmoeten voordat ik overlijd maar als dat mij niet gegeven is dan heb ik hem alleen niet vastgehouden, ik ken hem al".

 

Voor mij dus genoeg redenen om een openbaar account te hebben en te delen wat ik deel.

Niet om ooit een grote influencer te worden maar om mijn familie nog verder te laten groeien zei ik tegen een van de buikmama's en toen zei zij 'Hoe meer volgers, des te meer kans dat je ze vindt en des te meer kans dat jij ze kan vertellen wat ik je vroeg'.

Ik geef haar gelijk en haar bekende I know verschijnt in beeld. Dan typt ze nog even door en verschijnt er in beeld dat ik het wel echt moet doen. 

Dat beloof ik haar.

 

Dit is wat ze mij 8 jaar geleden vroeg.

'Ik wil je hulp om te laten zien hoe ons verhaal is. Niemand gaat luisteren als ik het vertel maar wel als jij dat doet. Het is geen sprookje en dat hoef je ook nooit te vertellen. Je moet gewoon ons verhaal vertellen want al is het niet altijd mooi, het is stukken mooier dan dat mensen vaak denken dat het is. Ik wil dat mensen weten hoe ons verhaal is, dat een cirkel doorbroken kan worden, dat daar pijn bij hoort maar ook liefde en geluk. Schrijf een boek, vertel het op tv of hoe jij wilt maar laat mensen het weten'.

En dat zal ik dus blijven doen!