Ik lig niet onder een steen en ben mij dan ook zeer zeker bewust van de gevaren die er schuilen achter het plaatsen van foto's op social media.

Ik moet er niet aan denken dat iemand die foto's voor andere doeleinden gebruikt maar weet dat die mogelijkheid er bestaat.

 

Het is zelfs zo dat er foto's op Ali circuleren waarop je Jeremiah als baby ziet. Het is geen foto die ze van mijn social media hebben afgeplukt maar een foto die gemaakt is door Z8. Als baby stond of eigenlijk zat, want dat staan kon hij nog niet echt, model voor hen en die foto is flink bewerkt en staat voor diverse dingen op Ali.

 

Nu is het voor diverse namaak-artikelen en dat is niet leuk maar uiteraard niet te vergelijken met een of ander vies mannetje of vrouwtje, toch was het een eye-opener. Zo makkelijk kan het dus gebeuren. En zo plotseling kan een foto van jaren geleden opduiken en een eigen leven gaan leiden. Is dat wel wat ik wil, vroeg ik mij af.

 

Daarnaast speelt natuurlijk mee dat ik niet wil dat mijn kinderen later met mij om de tafel gaan zitten en zeggen dat ze het vreselijk vinden al die foto's die ik van hun als kind heb geplaatst. Dat ze zouden willen dat ik dat nooit gedaan zou hebben.

De garantie dat je kinderen later achter de keuzes staan die jij nu maakt, heb je uiteraard nooit maar je moet een school kiezen, je moet ze groente voeren en je moet ze op een bepaalde tijd toch echt naar bed sturen.

Niemand wordt er minder van als ik niets meer van hun deel op social media.

Ik begon dan ook sterk te twijfelen of we misschien moesten stoppen want ik ben geen ster in het maken van foto's van een rug (zal je altijd zien dat één van de zes zich net omdraait en een bloemetje over hun hoofd plakken dat zouden die oudste echt niet waarderen, daar had ik ze al te vaak over horen praten.

 

Tijdens het avondeten, het moment waarop wij hier thuis echt alles bespreken bracht ik mijn twijfels naar voren.

Hun reacties waren totaal anders dan ik ooit had kunnen vermoeden.

De kinderen kijken mij allemaal even verbaasd aan. "Waarom zou je dat doen?" is de unanieme vraag.

Ik leg het uit en ze zijn het niet vaak allemaal met elkaar eens maar dit keer wel.

Ze zien dit echt als een vreemde actie van mijn kant.

 

We praten erover en ik moet ze gelijk geven na het gesprek, social media heeft ons zo veel gebracht juist doordat we openbaar te vinden zijn en we onze gezichten laten zien.

Ik heb het dan niet over een leuke samenwerking oid maar over bijvoorbeeld de biologische zus van Joshua. Wat een rijkdom is het dat ze in ons leven is gekomen. Dat was waarschijnlijk nooit gebeurd als we geen social media hadden gehad. Zij vond eerst haar biologische moeder via Instagram waarna ze zag dat ik onder haar foto's reageerde. Ze keek op ons profiel en zag daar foto's van Joshua. Het was alsof ze in een spiegel keek zei ze. Ze wist niet van het bestaan van een biologisch broertje af, wij wel van het bestaan van een biologische zus. Het duurde even voordat ze de stoute schoenen aan durfde te trekken om te informeren of er een mogelijkheid bestond dat ze familie waren van elkaar. Vorig jaar zomer was hun eerste echte ontmoeting, een ontmoeting waarvan we hopen dat er nog velen mogen volgen.

 

Het was ook via social media dat we contact kregen met de biologische familie van River en Jeremiah. Het is nu de manier waarop ze contact hebben met hun biologische broers, oma en tantes. 

Contact met hun biologische moeder is op dit moment niet mogelijk maar ik weet dat ze af en toe meekijkt. Af en toe het aankan om te checken hoe het met haar kinderen gaat. Dat doet ze via diverse accounts. Accounts van vrienden van haar, een toevallige voorbijganger waarvan ze de telefoon even mag lenen of ze laat iemand anders kijken omdat ze het echt zien, niet aankan.

Door mijn social media af te schermen of door geen foto's van de kinderen herkenbaar te plaatsen zou ik bepaalde mensen de mogelijkheid ontnemen om 'stiekem' te kunnen kijken. Dat stiekeme kijken is wel de basis voor een eventuele mogelijkheid om weer contact te hebben.

Dat stiekeme kijken zorgde ervoor dat er nu contact is met hun biologische oma.

 

Joshua's moeder was een tijd van de radar. Eerst liep het contact via het adoptiebureau in Amerika maar daar kwam ze niet meer opdagen om foto's op te halen. We kregen te horen dat we het moesten laten rusten, dat ze vast geen contact meer zou willen, dat ze met haar leven verder gegaan zou zijn.

Ik kon dat niet geloven. Ik had haar ontmoet, deze vrouw was niet in staat om voor haar kind te zorgen maar ze was absoluut stapel gek op hem. Zij zou er nooit voor kiezen niets meer van hem te horen. 

Urenlang zocht ik op Facebook zonder resultaat. Tot ik iemand vond die een andere naam had en een andere woonplaats maar wel heel veel leek op haar. Nu is dat soms best moeilijk in te schatten omdat ze gebruik maakt van diverse pruiken maar ik besloot het er op te wagen en stuurde een berichtje.

Dolblij was ze dat ik haar gevonden had. Ze wist niet hoe ze contact had moeten zoeken en wou absoluut wel contact. Ze was alleen verhuisd. Dan kun je zeggen dan bel je toch even het adoptiebureau maar zo werkt dat voor haar niet. Telefoonnummers zijn voor haar abacadabra. Ze kan geen cijfer uit elkaar houden en had zo plots moeten verhuizen dat even langs het adoptiebureau lopen om om hulp te vragen geen optie was geweest. 

Zo makkelijk kan je elkaar uit het oog verliezen maar gelukkig was daar Facebook en vonden we elkaar terug. 

 

Toch zien de kinderen ook de mindere kanten van openbaar op social media staan in. Soms worden ze herkend en volgen er niet zo leuke reacties maar 9 van de 10 keer zijn de reacties juist super leuk. Het blijft even stil bij Joshua en dan komt er een duidelijk opgekropt gevoel uit. "Ik vind het moeilijk om straks zelf social media te hebben want ik wil niet dat iedereen de foto's van buikmama ziet maar ik wil ook niet een account alleen voor haar want dan denkt ze straks dat ik mij voor haar schaam". 

De kinderen snappen direct het probleem. Zijn buikmama houd er een andere kledingsmaak dan mij op na. Waar mijn v-hals stopt vind zij tuttig, bij haar eindigt de v-hals rond de navel. Joshua is super trots op zijn moeder en houd zielsveel van haar maar krijgt naar mate hij ouder wordt toch wel moeite met haar foto's. 

Ik beloof hem dat we samen eerst een plan gaan bedenken en dat daarna bespreken met buikmama, daar over binnenkort meer.

 

Wij blijven dus heel bewust een openbaar account houden waarop de gezichten van de kinderen goed zichtbaar zijn.

Als ik nog enige twijfel had dan was die wel weg toen Jeremiah zei "Natuurlijk moet iedereen alles kunnen blijven zien, we hebben toch nog niet andere die we zoeken gevonden!".

Daar heeft hij groot gelijk in, wij zoeken nog de biologische vader van Joshua, de biologische vader van River en de zussen van haar van die kant, nog een biologische broer en zus van River en Jeremiah en als het goed is dan hebben we binnenkort door social media het eerste contact met de biologische oma van Joshua.

 

Social media en het delen van je kinderen is echt iets om serieus mee bezig te zijn. Iets om je kinderen ook bewust van de gevaren te maken maar het is ook iets waar we absoluut niet de mooie kant die zoveel brengt van mogen vergeten.