Ik snap wel waarom jij twee mama's hebt

Ja, we krijgen vaak opmerkingen.

Nee, die zijn niet altijd leuk maar dat is zeker niet de regel.

Er zijn ook zo veel momenten dat de kinderen of ik, lieve opmerkingen krijgen, oprechte vragen ontvangen en soms zelf fantastische adviezen krijgen.

 

Joshua hield enkele weken geleden zijn spreekbeurt over zijn adoptie en River hield haar kinderfeestje twee weken geleden.

Bij beide was ik aanwezig en direct ook getuige van hoe mooi en puur kinderen kunnen zijn.

Dus als je niet geadopteerd was, zat je niet bij mij in de klas?

Het was een vraag die bij het vragenrondje naar voren kwam na zijn spreekbeurt.

"Nee, dan zat ik in Amerika op school'.

"Oh, dat is een raar idee" 

 

Ondanks dat alle kinderen in de klas al heel lang weten dat hij uit Amerika komt hadden ze hier nog niet bij stilgestaan.

Joshua had tijdens zijn spreekbeurt ook de voor- en nadelen van adoptie benoemt, zoals hij die ziet.

Zo vertelde hij dat hij het niet erg vindt om geadopteerd te zijn maar wel dat hij het zielig voor zijn buikmama vind.

 

De volgende vraag kwam "Dus je vindt het echt niet erg?".

Het antwoord dat hij toen gaf zal ik niet snel weer vergeten.

"Nee, want anders zat ik bijvoorbeeld niet bij jullie in de klas en jullie zijn allemaal mijn vrienden. Dit is waar ik nu hoor".

 

Het was muisstil, terwijl het best een klas is die geluid kan produceren.

Je zag radartjes draaien, je zag begrijpende blikken.

 

Even draait hij zich om richting mij "Ja he mam, dit is waar ik hoor".

Ja, jongen hier hoor jij, bij mij.

Er waren die dag, maar ook de dagen erna heel veel vragen van de kinderen.

Praktische vragen als:  "Kan je nu beter Engels als ons?"

Emotionele vragen als: "Mis je, je buikmama ook?"

Maar het speelde zeker niet alleen op school. 

Er kwamen ouders naar mij toe die vertelde wat hun kind thuis had vertelt en hoe bijzonder ze dat vonden.

 

Een van die gesprekken ontroerde mij.

Joshua vertelde tijdens zijn spreekbeurt over zijn buikmama. 

Hoe ze er uit ziet, waar ze van houdt, wat ze voor werk doet maar hij sprak niet over de reden van afstand.

Uiteraard kwam die vraag wel.

Hij antwoorden zonder blikken of blozen "Omdat dat beter was voor iedereen".

Het was niet om de vraag af te kappen, het was niet omdat hij niets wilden delen, dit was zijn antwoord.

Thuis had het desbetreffende jongetje dat vertelt en gezegd "Dat is ook zo want hoe kan het anders dat Joshua en zijn mama hier, zoveel van elkaar houden!"

 

Het is door volwassenen de meest gestelde vraag, de reden waarom.

Een vraag die ik nooit beantwoord omdat dat iets is van mijn kinderen zelf.

Had ik de vraag zo beantwoord richting een volwassene waren er ongetwijfeld meer vragen gekomen.

Bij deze hele klas niet.

Ze accepteerden niet alleen zijn antwoord, ze zagen er de waarheid van in.

 

Toen het cijfer gegeven moest gaan worden, mocht de hele klas meebeslissen.

Hij moest even het lokaal verlaten, terwijl de klas in gesprek ging.

Iedereen wilden hem een hoog cijfer geven.

De meester bracht nog in dat hij wel veel op zijn papier keek maar dat vond de klas helemaal niet erg. 

Een van de kinderen zei "Meester, weet u hoe moeilijk het is om over zo'n onderwerp te praten. Dat verdient toch alleen al een heel hoog cijfer".

 

Hij kreeg het hoge cijfer, was apetrots.

Maar het gaf hem zoveel meer. Hij voelde zich voor het eerst compleet geaccepteerd voor wie hij is, met zijn hele verhaal.

 

Als ik alle meisjes voor River haar verjaardag ophaal met de bus, zitten zij en een vriendinnetje voorin naast mij.

Terwijl ik rijd, kletsten ze honderduit.

 

Het verhaal komt op opa's en oma's. Het meisje heeft er heel veel want opa en oma zijn gescheiden.

Ook de ex vriendinnen van opa noemt ze nog oma want die ziet ze nog en zijn heel lief.

River heeft alleen mijn ouders als opa en oma en een buikoma in Amerika, vertelt ze.

Om te vervolgen; " maar ik heb wel twee mama's die heb jij dan weer niet".

Vanaf de achterbank klinkt een zacht stemmetje van een van haar vriendinnetjes. "Dat snap ik wel met zes kinderen, dan zou mijn mama er ook een mama bij willen".

Stiekem moet ik even lachen.

 

Een ander vriendinnetje heeft duidelijk al wel door dat River geadopteerd is en vraagt gedurende het feestje regelmatig iets aan River.

River geeft op alle vragen, kort maar duidelijk antwoord.

Dan komt de vraag "Heb jij zelf deze mama uitgekozen?".

Ik zet mij schrap voor het antwoord.

"Nee, joh dat doen moeders voor je. Zulke dingen kan een baby toch niet. Mijn buikmama kan niet voor kinderen zorgen maar ze wist wel wat ik nodig had daarom koos ze deze mama. Zulke dingen kan ze wel heel goed".

Het meisje lacht en zegt "Ja echt knap he, ik vind kiezen altijd moeilijk".

 

Wat zou het makkelijk zijn als we als volwassenen soms wat meer op kinderen bleven lijken. Dat we gewoon de dingen zeiden en andermans antwoord daarop respecteerde en begrepen.

Dat we elkaars taal nog zouden spreken zonder verborgen agenda.

 

Wat was het mooi om van de zijlijn te zien hoe zulke gesprekken onder kinderen plaatsvinden. Hoe het onderwerp bij ieder kind afzonderlijk, totaal andere vragen oproept.

Maar het allermooiste was om te zien hoe zeker mijn kinderen er op antwoorden, zich begrepen en gesteund voelden door hun klasgenootjes.

Dat het geen punt hoeft te zijn maar iets is wat bij je hoort net als gescheiden ouders of de bril die je draagt maar dat al die kinderen stuk voor stuk wel inzien dat het een gevoelig onderwerp is en daar met zoveel respect mee omgingen.

Kinderen.... we kunnen er als volwassenen heel wat van leren.