Moeder worden, dat is wat ik wou.

Ik zag mij allerlei dingen later doen maar bovenal zou ik moeder worden.

Veel mensen om mij heen dachten daar anders over.

Ik zou moeilijk kinderen kunnen krijgen aangezien ik geboren was met een spina bifida. Dat was een feit en voor velen blijkbaar een reden om aan te nemen dat ik dan andere ambities in het leven zou hebben.

Ik kon makkelijk leren dus ik zou wel een carrière-tijger worden, werd gedacht.

Dat makkelijk leren was mij gegeven dus daar moest ik wat mee doen!

Ik kan niet voor een ander praten maar ik zag het niet voor mij om een leven zonder kinderen te hebben. Bij alles wat ik over mijn toekomst kon bedenken kwamen automatisch ook kinderen in het verhaal voor.

Hoe die er zouden komen wist ik niet, maar dat ze er gingen komen daar ging ik eigenlijk van uit.

 

Nog steeds doe ik van alles, ondernemen vind ik enorm fijn.

Nieuwe dingen bedenken, uitwerken en dat het dan slaagt, voelt als een een stukje magie. Iedere keer weer.

Ik kan zeggen dat ik een ondernemer ben in hart en nieren. Ik zou het niet anders willen maar moeder zijn is het allerbelangrijkste in mijn leven.

 

Ik heb ieder soort zwangerschap wel meegemaakt.

Een als tienermoeder, een volgende na een IVF-behandeling waarbij de baby na 24 weken zwangerschap dacht dat het wel tijd was om te komen. Ik lag vervolgens maanden in het ziekenhuis.

Een volgende zwangerschap kwam via ICSI tot stand. Tijdens die zwangerschap ging vrijwel alles mis wat mis kon gaan maar het had een geweldige dochter als resultaat.

 

Mijn andere drie kanjers kwamen via adoptie in mijn leven.

Ik was niet degene die ze negen maanden droeg, ik was niet degene die ze voelden trappelen in haar buik. 

Ik heb nooit tijdens mijn zwangerschappen boeken moeten bekijken om op zoek te gaan naar ouders, die ik geschikt vond, om voor mijn kind te zorgen.

Die twee dappere buikmama's in Amerika moesten dat wel.

 

Zij wisten dat ze de zorg die hun kind nodig had niet konden bieden.

Zij schonken hun kinderen niet enkel het leven, zij schonken hun kansen die ze zelf niet hadden gehad.

Door hun eigen gevoelens weg te cijferen waren zij in staat om met die dikke buik waarin hun kind trappelde, stappen te ondernemen om hun kind betere kansen te geven dan ze het zelf zouden kunnen bieden.

 

Twee jaar geleden gebeurde er iets in de supermarkt.

Het was vlak voor Moederdag en terwijl de rest aan het sporten was besloot ik snel nog wat eten in huis te halen.

River was met mij mee en kletste honderduit. Het gesprek ging over van alles en nog wat.

Terwijl we in de rij stonden vertelde ze dat ze een cadeau voor Moederdag had gemaakt en dat ik het niet kreeg.

Ze heeft nogal een luide stem dus iedereen in de rij en de rij naast ons kon dit horen.

 

Ik kende de mensen in de rij naast ons en ik zag ze kijken.

Zacht maar hard genoeg dat ik het kon horen zei de dame tegen haar man "Zie je, uiteindelijk kiezen ze nooit voor je. Lekker ondankbaar. Ik het toch toen we Spoorloos keken".

 

Ik kon op dat moment niet uitleggen wat ik voelde want het is mijn dochter die op dat moment aandacht nodig heeft, want als iemand zoiets zegt en ik het hoor, hoort zij het natuurlijk ook.

Ik sloeg mijn armen om haar heen en vroeg haar op neutrale toon hoe ze dat zo bedacht had.

 

"Kijk mam, ik weet dat jij van mij houd en dat zal altijd zo blijven ook zonder cadeautje. Bij buikmama weet ik dat niet. Zij weet dat misschien ook niet zeker van mij. Misschien denkt ze wel dat ik heel boos ben of haar zelfs haat. Het cadeautje moet dus naar haar zodat ze eraan herinnert wordt dat we van elkaar houden".

 

Ik gaf haar een dikke knuffel en moest even knipperen om mijn tranen niet de kans te geven om te gaan stromen.

 

Hoe het voor mij voelt als ze zoiets besluit?

Het feit dat zij zich beseft en nog veel belangrijker voelt dat er voor onze liefde geen cadeautje nodig is, is het allermooiste cadeau.

 

Iedereen mag denken en voelen wat ze willen maar het zou fijn zijn als mensen dat niet in het bijzijn van de kinderen doen.

Ook als ze zegt dat ik haar echte moeder niet ben dan is dat oké.

Ik leer mijn kinderen graag dat ze open mogen zijn over gevoelens en emoties. Die zijn namelijk ongelofelijk ingewikkeld in hun geval en ik wil niet dat ze ooit zullen denken dat ze bepaalde gevoelens niet mogen hebben of dat ze ze niet horen te hebben.

 

Ik zal nooit hun eerste moeder, hun biologische moeder worden of zijn.

Ik zal nooit in hun leven zijn geweest als het leven van hun biologische moeder niet zo was als dat het is.

Ik kwam "slechts" in beeld doordat de situatie daarom vroeg.

Ik ben degene die dankbaar moet zijn en dat ook is, meer dan ik ooit onder woorden zal kunnen brengen.

Dankbaar voor het vertrouwen.

Dankbaar voor de liefde.

Ik voel mij niet gekwetst, het doet geen pijn als ze zegt dat ik haar echte moeder niet ben want dat ben ik ook niet.

Ze zei laatst nog "Je bent mij echte moeder niet maar wel mijn echte mama".

Zo is het!

 

Ik droeg hun niet in mijn buik, dat deed hun moeder.

Ik draag hun als ze verdrietig of moe zijn.

Ik deel niet hun bloed, dat doet hun moeder.

Ik deel hun gezinsleven.

Ik deel niet hun achtergrond, dat doet hun moeder.

Ik deel hun dagelijks leven.

 

Dat maakt hun buikmama of mij geen van beide minder.

Er is plaats genoeg voor ons alle twee.

Ik ben er van overtuigd dat zolang wij hun beide de ruimte geven om voor beide gemeenschappelijke maar ook zeker unieke gevoelens te hebben, ze er wel komen.

 

Soms vraag ik mezelf af waarom ik blog. Ik ben begonnen omdat een van de biologische moeders mij het vroeg.

Zij vroeg mij te delen hoe het echt zit tussen ons, de mooie en de minder mooie dingen zodat mensen misschien haar maar ook onze kinderen beter zouden begrijpen. 

Ze vroeg mij dat toen ik voorstelde om een afkickkliniek te betalen. Dat wou ze niet. Daar was ze niet aan toe.

Dit wou ze wel. Door te schrijven zou ik haar helpen op een manier die er echt toe deed, zei ze.

Die afkickkliniek zou niet helpen, dat zou pas werken als ze er zelf om vroeg.

Ik beloofde het haar en deed het...

 

Gisteren kwam ik die mevrouw uit de rij weer tegen. 

Ze riep mij en zei "Ik lees je blogs en ik zat fout. Ze hoeft van jou niet te kiezen, jij loopt net als haar buikmama een stuk mee met haar in het leven. Bedankt dat je mij zoveel leert".

Ik kon enkel een schamel dank je en ik schrijf gewoon maar wat, uitbrengen voordat ze al weer verdwenen was.

Het voorval deelde ik met de biologische zus van Joshua en zij zei mij "Daarom is het belangrijk dat je het blijft schrijven, of het nu gelezen wordt door 10 of 1000 mensen, als er een persoon een beetje meer snapt hoe het zit en dat liefde in veel meer vormen komt dan mensen tot nu toe dachten dan heb je gedaan wat je moest doen hier op aarde. Mijn oude buurvrouw leest mee en stuurde mij een bericht via Facebook waarin ze schreef dat ze blij was dat ik na de ontmoeting met mijn broertje compleet was, dat ze nu begreep wat ik altijd heb gemist. Dat je iets of iemand kunt missen wat je nooit gezien hebt. Die woorden van haar waren zo belangrijk, ik voelde voor het eerst dat mijn gevoel begrepen werd".

Als ik weer eens twijfel of ik door zal gaan met schrijven of niet dan ga ik mij haar woorden herinneren.

 

Lieve Kimberley wat had ik je dat gevoel veel eerder gegund!