Je verjaardag vieren is altijd belangrijk ook als je in Amerika bent.

We zijn in Amerika met een reden en dat weten alle zes de kinderen heel erg goed.

We zijn op zoek naar antwoorden, willen mensen ontmoeten, bepaalde dingen zeggen en sommige belangrijke plekken bezoeken.

Al die dingen vragen best veel van de kinderen.

 

Niet alle antwoorden die je vind zijn antwoorden die je had willen horen.

Soms lopen dingen anders dan dat je ze had voorgesteld en kan iets pijnlijk benadrukken dat je bent afgestaan.

Dit vraagt niet alleen veel van de drie jongste, dit vraagt ook enorm veel van de drie oudste.

Het is niet makkelijk om je broertjes en zusje verdriet te zien hebben, iedereen moet even zoeken naar een plek in de nieuwe situaties die ontstaan en als je broertjes en zusje boos zijn en dat moeilijk kunnen uiten zullen ze dat eerst doen tegen degene die ze vertrouwen, tegen degene waarvan ze weten dat die gegarandeerd van ze blijven houden.

Kort samengevat dat vraagt best veel van iedereen.

 

Ik ben mij daar goed van bewust en probeer dan ook om "normale" dagen in te plannen waarop we niet veel bijzonders doen maar de rust proberen terug te brengen.

13 juli werd Zinsy 12 jaar.

Een magische leeftijd, een leeftijd waarop zoveel nieuwe dingen gaan beginnen.

Een verjaardag die ik dan ook zeker wil vieren.

 

Maart dan stuurt de biologische zus van Joshua een bericht dat ze hem nog een keer graag wil ontmoeten.

Ze werkt en kan enkel afspreken op 13 juli.

Zinsy is direct heel stellig, dan gaan we dat doen.

Dit is een kans die je misschien nooit meer krijgt, ik vier nog wel vaker een verjaardag en anders doen we morgen iets leuks.

Maar voor 14 juli staat er al een afspraak gepland om de broers van River en Jeremiah te ontmoeten. En zo zijn alle dagen eigenlijk al volgepland.

 

Een ongekend dilemma.

Ik wil niet haar verjaardag overslaan maar wil hem ook zeker niet de kans ontnemen om zijn zus nog een keer te ontmoeten.

Nu kun je heel makkelijk zeggen, dan doe je toch gewoon beiden.

Maar zo makkelijk gaat dat niet.

Het is niet even in de auto, hallo zeggen en dan weer over tot de orde van de dag.

Bij zulke ontmoetingen komen zoveel emoties kijken dat die dag vrijwel in het teken staat van zo'n ontmoeting.

 

Ik vind het lief wat ze zegt.

Ik weet dat ze meent wat ze zegt.

Maar ik kan er niet in mee gaan.

Dit is haar dag.

Zij is net zo belangrijk als de rest.

 

Er gaan enorm veel berichtjes over en weer en dan komt er een oplossing.

Ik vier eerst met de kinderen haar verjaardag.

Ontbijt met taart, cadeautjes uitpakken en dan ga ik hem voorbereiden.

Daarna met zijn allen in de auto richting Crayola waar ze zich creatief kunnen uitleven en daarna zullen we nog een uur zijn biologische zus ontmoeten. (iets wat uiteindelijk totaal anders liep maar daar over binnenkort meer)

 

Ze hebben enorm genoten.

Zinsy voelde zich echt jarig en zo was er van beide de perfecte mix.

s' Avonds aten we bij het Rainforest Cafe in Disney Springs.

Ik had van tevoren aan hun doorgegeven dat ze jarig was.

Al bij binnenkomst werd ze door alle obers en serveersters begroet met Hé birthdaygirl.

Ik zie haar stralen.

Net in de auto draaide alles nog om de ontmoeting en alles wat daar bij kwam kijken maar nu is het haar moment.

Dan beginnen ze te zingen en terwijl ik een hekel heb aan zulke dingen in een restaurant is er nu niets wat mooier had kunnen zijn.

Ze straalt van oor tot oor.

Als we daarna nog even door Disney Springs lopen en ik beide kinderen aan een hand heb, weet ik dat je het nooit perfect kan doen. Zeker niet als er zoveel dingen samen vallen. Dat dit veel vraagt van de kinderen maar dat het ze ook veel brengt.

Wat een rijk gevoel dat we dit mogen en kunnen delen met elkaar.

 

Bij het instoppen zegt Zinsy "Mam, het was zo leuk, ik was echt jarig en ik ben zo blij ondanks alles voor Josh".

In de kamer aan de andere kant van het huis zegt Josh bij het instoppen "Mam, het is goed zo. Ik heb een zus hier waar ik veel van hou maar de zus die alles voor mij doet, die altijd voor mij klaarstaat, die zelfs haar verjaardag voor mij wil overslaan, daar woon ik bij. Ik hoef nu niet verder te zoeken".

 

Ik loop naar beneden en bedenk mij dat er inmiddels hele andere antwoorden gevonden zijn dan waar we naar op zoek waren.

Een antwoord wat wij diep van binnen al zo lang wisten maar wat weer bevestigd is.

Wij zijn een team, misschien geen standaard team maar wel een team wat écht bij elkaar hoort.