De reden dat ik het interview afsloeg heeft niets te maken met het feit dat ik niet mijn verhaal wil delen of dat ik bang was om met mijn hoofd op tv te verschijnen. Nee, het was het onderwerp waar het over ging dat mij deed besluiten om het niet te doen.

 

Het onderwerp was Moederdag. Ik werd gevraagd als moeder van een groot gezin. Een gezin waar ik trots op ben maar waarvan ik niet de enige moeder ben.

Bij Moederdag draait het hier om drie moeders.

 

Het voelde voor mij niet goed als ik daar in een studio zou gaan vertellen over Moederdag. De vragen zouden aan meerdere moeders gesteld worden, het zou een illusie zijn om te denken dat ik daar iets van het gevoel dat ik bij Moederdag heb zou kunnen neerzetten.

Het zou gaan om de berg tekeningen, kleffe ontbijtjes die vol liefde zijn gemaakt en de macaroniketting die je de hele dag vol trots draagt.

 

Ik besloot het te overleggen met een van de buikmama's. Ik kreeg heel snel antwoord. Een reactie die mij alles zei.

Ze schreef: "Wat ben je toch anders dan dat ik ooit gedacht had hoe adoptiemoeders zouden zijn. Toen ik de beslissing nam om mijn kind af te staan was ik bang voor de reacties van anderen, bang om nooit meer iets te horen maar het was de enige keuze die ik had. Ik weet nu dat adoptie ook in kan houden, dat je er iemand bij krijgt in je leven, die je echt het gevoel geeft dat je het beste hebt gedaan. God heeft ons samengebracht en een paar minuten op tv zouden nooit kunnen vertellen hoe onze weg samen is geweest. Over de hobbels, jouw angsten, mijn verdriet maar bovenal wat ons een duo maakt. Charlotte schrijf het zelf of maak zelf een vlog of documentaire over ons, dan kan alles er precies zo in staan dat wat wij hebben ook echt goed naar voren komt. Niet dat het perfect moet lijken want dat is het niet, wat wij hebben is niet makkelijk, we vinden elkaar soms irritant en stom maar willen wel hetzelfde en daar werken wij altijd aan".

 

Ze had gelijk, stel je voor dat er 'verkeerd' geknipt en geplakt zou worden dan zou er een totaal ander beeld kunnen ontstaan. Als ik praat over mijn moederschap dan is praat ik voor mezelf maar ook een stukje voor twee andere vrouwen. 

Twee vrouwen die mij hun kinderen toevertrouwde. Ik zou hun nooit willen schaden, op geen enkele manier.

Zij zullen mij nooit vragen om een situatie mooier voor te doen dan dat hij is. Het hoeft geen sprookjesverhaal te worden. Adoptie is geen happily ever after. 

Adoptie is mooi en soms de laatste en enige mogelijkheid om voor een kind op te groeien in een gezinssituatie maar het is ook iets wat onlosmakelijk verbonden is met verdriet, rouw, vragen, frustraties en gemis. 

Ik denk dan ook dat het onderwerp te gevoelig ligt om uit handen te geven. Door mijn verhaal te doen, doe ik niet alleen mijn verhaal maar ook het verhaal van twee andere vrouwen en mijn kinderen.

Het is niet dat ik mijn verhaal of onze ervaringen niet wil delen, dat is zelfs iets wat beide moeders mij altijd vragen om te doen. Het is dat ik wil voorkomen dat er een vertekend beeld ontstaat. Ik zou niet willen dat iemand door het plakken en knippen er een prachtig stuk van maakt maar dat het dan net niet meer is hoe het is in het echt.

Het hoeft niet mooier te worden gemaakt, absoluut niet maar ik zou ook niet willen dat de moeders neer worden gezet als vrouwen die hun kind 'zo maar' afstonden, want in mijn beleving bestaat dat niet.

 

Ik nam dus heel bewust niet mee aan het interview op tv maar ik krijg de afgelopen maanden zo enorm veel berichtjes, mailtjes enz. met vragen. Niet alleen van adoptieouders maar ook van bijv. pleegouders, mensen met een groot gezin,  ouders die een samengesteld gezin hebben, leerkrachten, mensen die zelf om wat voor reden dan ook niet voor hun kind kunnen zorgen. Heel veel van die mensen vroegen mij waarom ik geen boek erover schrijf, een heel stel vroeg of ik niet eens een avond kan organiseren en weer een heel stel vroeg of ik niet eens een keer een podcast kan opnemen.

Alle drie de dingen zou ik best willen doen maar je moet er met een beginnen, nu dus de vraag aan jullie waarmee zal ik beginnen (als ik de verbouwing van de school achter de rug heb).

Achter de schermen is de afgelopen tijd trouwens wel gewerkt aan een kinderboek, daarover binnenkort meer!