Het intakegesprek bij Wereldkinderen!

Eindelijk, eindelijk, eindelijk was het dan zover.

We mochten op intakegesprek bij Wereldkinderen!

 

Nadat we vanaf ons vakantieadres in Zuid-Spanje, per mail onze keuze voor Colombia hadden doorgegeven, werd er middels verder mailcontact vlot een datum geprikt voor het intakegesprek.

 

De wachttijd voor intake was dus inderdaad nog steeds kort, zoals we hoopten!

En dus zaten Jack en ik een paar weken later al in de auto onderweg naar Den Haag, naar het kantoor voor Wereldkinderen.

 

Natuurlijk waren we weer eens net iets te laat vertrokken van huis. 

En natuurlijk stond er nog eens file richting Den Haag. Meerdere files zelfs. Help!

Waarom konden we nooit eens een keer normaal op tijd zijn?

Hoe deden al die andere mensen dat toch altijd? Het werd echt tijd om dit gedrag af te leren. Ik nam mezelf streng voor voortaan écht op tijd weg te gaan als ik een afspraak had.

Maar daar had ik nu niet zoveel aan want het probleem was er nu al...

 

Moesten we naar Wereldkinderen bellen dat we later zouden komen?

Konden we dat maken?

Hoe zou dat overkomen?

 

Ik vuurde deze vragen in rap tempo af op Jack. Maar Jack bleef, zoals meestal, redelijk kalm.

Hij was van mening dat hij straks wel even flink de maximale snelheid zou overtreden, nadat we uit de file waren. Dan zouden we misschien tien minuutjes te laat aankomen, maar dat was volgens Jack te overzien.

Ik hoopte maar dat de mevrouw van Wereldkinderen die tien minuutjes te laat ook "te overzien" zou vinden...

 

Aangekomen in Den Haag, vonden we snel een parkeerplekje in de buurt van het kantoor.

We trokken het laatste stukje een sprintje naar het gebouw en stapten naar binnen. Met zweet op m'n rug, dat dan weer wel.

Maar hé, we waren er! 

En maar tien overzichtelijke minuutjes te laat.

 

Binnengestapt zagen we dat er meerdere bedrijven in het pand gevestigd waren. We volgden de bordjes en liepen door naar het gedeelte waar Wereldkinderen gevestigd was.

 

Daar aangekomen, zagen we een wachtruimte maar liepen we maar meteen door naar een deur die openstond, om te vertellen dat we er waren.

De coördinator van Colombia, Ingrid, was nog even bezig en ze zou zo bij ons komen vertelde haar collega.

 

Gelukkig, ze zat niet al een hele tijd op ons te wachten!

De stress zakte weg en al snel kwam Ingrid aanlopen.

Wat een vriendelijk mens!

 

We namen plaats aan een tafel, kregen koffie en onze aanmeldformulieren werden er bij gepakt door Ingrid. Ze gaf ons een hoop informatie over Colombia. 

Veel dingen wisten we al wel, omdat op de site van Wereldkinderen de belangrijkste dingen worden uitgelegd per land. Verder hadden we al wat bel- en mailcontact gehad, dus was er niet veel nieuws voor ons.

 

Nadat alles over een procedure in Colombia doorgenomen was, werd de focus gelegd op de door ons ingevulde lijst over special needs en leeftijden. Er werden wat aanvullende vragen gesteld, totdat onze wensen en grenzen ook voor Ingrid helemaal duidelijk waren.

 

Ingrid vertelde dat we toe waren aan de fase van "ons dossier klaarmaken".

We zouden na dit gesprek toegang krijgen tot een ander gedeelte van de website, waar we alles konden vinden wat we nodig hadden om ons dossier compleet te maken.

Als ik het goed begreep, was het een hele waslijst aan formulieren die we moesten opvragen.

Een VOG, uittreksels uit het geboorteregister en huwelijksregister, etc.

En daarnaast stelde Colombia als eis dat de adoptieouders ook psychologische tests ondergaan, zodat ze meer zicht krijgen op de persoonlijkheid (met onder andere het doel beter te kunnen matchen).

 

Het gereedmaken van het dossier zou zo'n 3 maanden tijd kosten, vertelde Ingrid.

Vaak moest je namelijk al een tijd wachten voordat het psychologisch rapport af was. En alles moest ook nog in het Spaans vertaald worden, ook daar ging tijd overheen.

Dus het klonk lang, maar 3 maanden zou het echt al snel gaan kosten.

Verder hoorden we dat wanneer ons dossier daarna opgestuurd zou worden naar Colombia, de Colombiaanse autoriteiten ons dossier grondig zouden doornemen.

Het zou waarschijnlijk zo'n 6 maanden duren voor ons dossier door hen beoordeeld en goedgekeurd zou zijn.

Maar dat kon ook 4 of 8 maanden zijn.

 

Dit alles betekende dat we bij elkaar vanaf nu gerekend nog wel een maand of 9 onderweg waren, voordat we echt op de wachtlijst zouden staan in Colombia.

Of misschien wel een jaar.

Pfff, en we waren al 2 jaar bezig nu.

Maar ja, we moesten het ermee doen.

We gingen gewoon zorgen dat we nu heel snel dat dossier compleet kregen. Hopelijk kon het begin oktober opgestuurd worden!

 

Terug thuis kon ik een paar dagen later al inloggen op het nieuwe gedeelte van de website van Wereldkinderen.

Daar zagen we wat we allemaal moesten doen en aanvragen, om ons dossier compleet te krijgen.

Naast een VOG en de uittreksels opvragen, moesten we een brief aan de Raad v/d Kinderbescherming in Colombia schrijven met onze motivatie voor adoptie.

Daarnaast moesten er foto's gemaakt worden van ons huis en van onszelf.

En moesten er weer een hele hoop papieren ingevuld worden.

 

We startten met het contact leggen met de psycholoog die de tests bij ons af zou nemen, want dat zou waarschijnlijk de meeste tijd in beslag gaan nemen.

De rest van wat we moesten doen, splitsten Jack en ik op, zodat we beiden een deel op ons konden nemen.

Het werd een flinke klus!

Het was duidelijk waar onze vrije tijd de komende weken in zou gaan zitten.

Ik begon zo langzamerhand die 3 maanden ook wat beter te begrijpen.

Begin oktober dit alles afhebben, zou nog een grote uitdaging worden.

 

Het weer actief met iets aan de slag te kunnen, vind ik wel fijn. 

Het voelt als de laatste hobbel, voordat we alles uit handen gaan geven en alleen nog maar af kunnen wachten.

Maar ik besef me ook meteen dat dit waarschijnlijk een vrij naïeve gedachte is, dat er vast nog veel meer hobbels gaan komen.

Misschien maar goed, dat ik nu nog niet weet welke hobbels dat gaan zijn.

 

Voor nu ga ik me gewoon alleen druk maken om deze hobbel: het dossier klaar krijgen.

En wat de toekomst brengt, dat zien we dan wel weer. Met die gedachte is het tot nu toe altijd goed gekomen, dus die houden we gewoon vast!