Hi Charlotte!
Ik ben insta-moe.
Zoals ik al schreef in mijn blog van deze week (link), zie ik soms de lol niet meer in van de Insta Generatie.
En dat terwijl ik er zelf veel en graag aan meewerk.
Scrollend besef ik me dat het steeds meer draait om wat we hebben en niet om wie we zijn.
De merken en de tags vliegen je om de oren.
Iedereen rent naar de winkel als de Kleur van het jaar gekozen is, om hun instahuis te voorzien van de nieuwste trend, om maar niet uit de pas te lopen.
De vakantiebestemming wordt bepaald door de trends.
Dus dit jaar vliegen we met z'n allen naar Bali of Ibiza.
Want wat heb je aan een vakantie op een bestemming die niet trending is?
Van menstruatiecup tot bananenplant. Van dieetshakes tot liefdesverklaringen: we willen het.
En we delen meer met wildvreemden dan met onze beste vrienden. We kijken op tegen mensen omdat ze veel volgers hebben.
We willen horen bij perfecte groepjes, in perfecte vierkantjes, geselecteerd op kleur.
We roepen zo hard hoe bijzonder het is om jezelf te zijn.
We feministen. Socialisten. Hippies en hipsters.
We gaan als kuddedieren massaal op een blaadje sla zitten knagen, als de # vegan het helemaal gaat maken dit jaar.
Na de selfies bestellen we natuurlijk wel een vette frikandel speciaal, maar die houden we dan maar buiten beeld.
We zijn een instalam geworden, die zacht mekkerend achter de kudde aanhobbelt.
Wist je dat uit diverse onderzoeken is gebleken dat er een overeenkomst is tussen het gebruiken van Social Media en gevoelens van depressie, eenzaamheid en vermoeidheid?
Echt verbaasd was ik hier niet over. We zetten ons constant in de etalage.
We leggen onszelf onder een vergrootglas.
Zijn verslaafd aan aandacht en bevestiging van wildvreemden.
We kopen likes en volgers en we kijken op tegen mensen die eigenlijk niks kunnen.
We meten onszelf aan mensen met grotere, perfecte huizen.
Een constant gevoel van ontevredenheid ligt op de loer.
Het gras van de buren wordt namelijk 24 uur per dag onder je neus geduwd, zo lijkt het.
In de winkels hangen kindershirts, voor de jongens met de tekst Brandweerman en Ridder, voor meisjes Vlogger en Influencer.
Als het hoogst haalbare doel.
Het lijkt alsof iedereen Romy, Monica of Rachel wil zijn.
Het lijkt alsof mensen denken, dat InstaFame aan komt waaien, een beetje taggen en een paar goede bedrijven noemen onder de foto's die je post en de ladingen met geld en spullen komen vanzelf je kant op,
Ze staan vast voor je in de rij.
2 Keer een amateuristische video opnemen met je telefoon en je doorbraak als Influencer is al in zicht.
We kijken op tegen mensen die weinig kunnen en niets doen tot een kunst verworven hebben (of heb jij talent kunnen ontdekken in de Kardashian Family?).
We nemen onszelf te serieus en we geloven alles dat we zien.
Ik heb echt ook hele leuke mensen leren kennen, juist via Social Media.
Hartverwarmende berichten als reacties op de blogs die we schreven.
Toffe tips, mooie mensen met een vernieuwende kijk, een frisse blik of een bijzonder verhaal.
Werd ik vroeger op ideeën gebracht, lijkt het tegenwoordig alsof ik 3000 x langs hetzelfde account scroll.
Met dezelfde huizen, in dezelfde kleuren. Van dezelfde vrouwen met dezelfde lippen.
Met dezelfde baby's in dezelfde kleren.
Kortom:
Ik ben social media-moe.
Hoe zit het met jou, Charlotte?
Haal jij er nog plezier uit?
Zit ik te zeuren, of ben ik niet de enige die zichzelf niet meer wil vergelijken met volslagen vreemden?
Ik ben benieuwd hoe jij hier -ook als moeder- mee omgaat!
Als jij de oplossing weet -om het weer leuk en inspirerend te maken, dan hoor ik het graag.
Ik wens je een mooi weekend.
Liefs en een #hug Natas
Hi Natas,
Om maar direct met de deur in huis te vallen; Ik begrijp je volkomen.
Toch kan ik niet anders zeggen dat ik zeer zeker niet zal stoppen met Social Media. Dit om diverse redenen.
Ik heb hele leuke mensen leren kennen. Heb geweldige tips ontvangen. Haal inspiratie uit sommige feeds en het allerbelangrijkste is toch wel dat ik door social media de biologische families van de kinderen heb leren kennen en we daardoor contact kunnen hebben en houden.
Dat er een groep mensen is die doorslaat vind ik al langere tijd.
Het is een beetje hetzelfde als dat je kinderen uitlegt dat iemand die contact met je zoekt niet degene hoeft te zijn wie hij zegt dat hij is.
Zo is het bij sommige mensen ook. Niet dat ze thuishoren in het rijtje van viespeuken maar wel in mensen die zich anders voordoen dan dat ze zijn.
Ik ben niet zo goed in mij anders voor doen. Dat zie je ook direct aan mijn feed. Totale chaos.
En ik kan niet ontkennen dat ik wel eens smachtend heb gekeken naar die perfecte feeds, waar alles zo mooi "lijkt" te kloppen. Maar ik moet ook reëel zijn, zo ben ik niet.
Ik ben niet perfect, heb die intentie ook niet om dat te zijn.
Wel wil ik oprecht de beste versie van mezelf zijn. En die beste versie heeft de enige dag zin in het bos, de volgende dag in het strand en de dag daarna in een lunch op het terras. Mijn leven speelt zich niet af in roze-tinten of prachtig pastel.
Mijn leven is een gezellige chaos.
Ik had er laatst een gesprek over met mijn kinderen dat het leven van iemand er op social media veel mooier uit kan zien dan dat het, in het echt is. Dat, dat gevaarlijk kan zijn voor jezelf omdat je denkt dat je het minder leuk hebt, minder kan of minder mooi bent maar dat het misschien nog wel gevaarlijker is voor degene die de schijn ophoud.
Niemand heeft iedere dag van het jaar, jaar in jaar uit, een perfect leven. Als het even niet loopt, als je verdrietig bent of twijfels hebt, is het fijn als je steun bij iemand anders kunt vinden.
Als je de schijn op moet houden ligt eenzaamheid snel op de loer want om hulp vragen of "slechts" aangeven dat het niet zo lekker loopt is dan opeens geen optie meer.
Ik kan niet ontkennen dat ik kijk naar het aantal likes dat een foto van mij krijgt en dat ik mij soms kan irriteren aan het algoritme van Instagram.
Stom? Kinderachtig? Onnodig?
Ja, absoluut!
Over volgers maak ik mij niet echt druk al vind ik het wel heel leuk als het aantal stijgt.
Lekker dubbel hé?!
Het is niet dat ik ooit zou overwegen om volgers te kopen of om volgers te smeken maar het is gewoon een feit dat ik het wel leuk vind als het verhaal dat ik deel, ook gelezen wordt. (al zitten daar ook haken en ogen aan maar daar volgende week meer over).
Ik kwam met de kinderen tot de conclusie dat het mooi is om te zien maar dat het niet het echte leven is.
Disneyland vind ik ook geweldig, maar ik zou er niet in willen wonen.
Ik houd van het echte leven!
Van de kinderen waarbij aan het einde van de dag de wangen rood gekleurd zijn door het spelen.
Ik geniet van een heerlijke cheesecake en denk dan niet na of ik nu ooit nog insta-strak ga worden.
Weet je, Natas, het leven is eigenlijk heel kort en dan wil ik geen toneelstukje opvoeren in die tijd.
Dan wil ik er echt zijn.
Dat echt zijn is trouwens ook vaker die telefoon aan de kant (nog zo iets waar ik op terug kom).
Als je mijn fotoboeken openslaat zie je alle mogelijke kleurschakeringen die er zijn. Die zijn er ook in mijn gezin. Die zie je in mijn huis. Die zie je in mijn kledingkast en in mijn vrienden.
Het is misschien niet insta-perfect maar het is wel echt mij.
Dat taggen doe ik trouwens wel. Ja, ik ben quilty!!
De reden waarvoor ik het doe is heel simpel. Ik kreeg met steeds groter wordende regelmaat dm's, berichtjes, appjes enz. met de vraag waar was dat jurkje van, dat River vorige week op de foto aan had. Dan moest ik eerst weer die foto opzoeken en daar was ik klaar mee. Nu stuur ik gewoon terug; je kunt het in de foto terug vinden.
Lui, jazeker.
Ik vind het leuk als mensen mij een berichtje sturen maar ben wel praktisch. Ik ga liever een leuk gesprek aan, dan dat ik 10 x een merk doorgeef.
Maar ik snap je punt wel en ik beloof je plechtig ik ga mijn maandverband niet taggen.
Weet je wat ik opmerkelijk vind.
We zijn met zijn allen bezig met eerlijk, onbewerkt voedsel.
Biologische kleding, minder is meer, alles moet zo natuurlijk mogelijk.
Ondertussen plakken we wel 10 filters over alle foto's.
Waarom?
Is een biologische appel die minder glanst en minder glad is dan een bespoten variant wel goed maar zijn wij dat als vrouwen (en ongetwijfeld ook mannen) niet?
Dus lieve instagrammers, facebookers, bloggers, influencers, snapchatters jullie zijn al goed zoals jullie zijn.
Ik blijf dus zeker nog op social media maar wel met een open blik.
Bewust van dat iedereen zijn of haar dingen heeft. Dat ik niet de enige ben die wel eens een diepvriespizza koop omdat ze gewoon te moe is om te koken. Dat ik niet de enige ben die de was doen soms al best topsport vind op dagen dat de kinderen zich gedragen alsof ze uit een voorbehoedsmiddel-reclame komen.
Nee, ik heb geen insta-perfect leven maar wat ben ik er blij mee.
Toch heeft mij dit aan het denken gezet en ik ga in het vervolg in mijn instastories meer laten zien hoe het er echt aan toe gaat. Dus de bult wasgoed, die ontstaat met zes kinderen. De enorme kar boodschappen die in die Kia Picanto gepropt moet worden enz.
Lieve Natas, ik hoop je ook nog lang op Social Media tegen te komen want juist jij bent een van die mensen die zo heerlijk zichzelf is gebleven!
Liefs,
Charlotte
Reactie schrijven