Hi Charlot!
Alles goed daar?
Hoe is je trip met de kids geweest?
Lekker genoten daar?
De foto's die ik voorbij zag komen zagen er fantastisch uit, heerlijk zo'n break!
Leuk is dat, dat je op Social Media toch een beetje kunt meegenieten-met die leuke momenten.
Brengt me meteen op het volgende...
Schieten we niet een beetje uit met de InstaFamous praktijken?
Ik bedoel, jij en ik zijn beiden dol op Social Media.
Het levert leuke samenwerkingen en echt toffe contacten op, waar ik echt van geniet.
Maar soms word ik ook wel een heel klein beetje insta-moe.
Wat een gedoe!
Ik maak duizenden foto's. Doe Brandrep opdrachtjes, ga weleens naar een fotoshoot, ik blog en ik post.
Maar soms lijkt men echt door te schieten.
Zie ik weer 30 plus "meisjes" voorbij komen met konijnenoortjes en bambi oogjes op profielfoto's.
Ik zal de laatste zijn die anti filtertje is hoor, als de wallen net even gezelliger uitkomen met een andere lichtval.
Maar soms is het geen kwestie van een filtertje, maar een soort digitale emmer latex die eroverheen gesmeerd is.
Ander neusje, Andere vorm en kleur ogen.
Smallere taille, grotere boobies.
En als we uit eten gaan, storten we ons niet lekker op het bord of ons gezelschap, maar we gaan eerst onze (al dan niet neppe-) Chanel tas vakkundig op tafel etaleren en heel nonchalant op de foto zetten.
Je tas?! Echt, ik vind het heel apart.
De instahubbies zijn perfecte mannen, ze koken. Ze kijken altijd zwoel en sexy.
En ze lijken altijd met bossen rozen te sjouwen,
Nou Charlotte, ik weet niet hoe het zit met de rug van de mannen die jij kent, maar laten we zeggen dat die van mij zich niet vertilt heeft afgelopen week met die bossen rozen ; -)
Lieve Charlotte,
Stijgt het ons niet allemaal een beetje naar het hoofd soms?
Worden we niet juist onzekerder, gefrustreerd, eenzamer door dat leven in de etalage?
Ik doe het zelf ook hoor, eerlijk, ik ben dol op mijn leventje, maar als ik plat lig met migraine, ga ik dat niet posten.
Zit toch niemand op te wachten, dat gezeik?
Ik vind het echt tof, als mensen mijn blogs lezen en ons volgen.
Als mensen er plezier aan hebben om onze foto's te kijken. Als het inspireert of als men er iets aan heeft.
Waar ik echter jeuk van krijg, is wanneer mensen mijn account gaan uitpluizen en mijn vrienden vriendschapsverzoeken gaan sturen.
Waarom?!
Ik krijg er stalkingsgevoelens bij.
Hilarisch vind ik van die pagina's op Facebook, waar je inspiratie op kunt doen, voor je huis bijvoorbeeld.
Gaan we met honderden mensen delen, dat we een nieuw kleedje in de plee hebben liggen.
Gefeliciteerd met je kleedje, Truus, lekker bezig, ouwe hipster.
Onlangs werd er een foto gepost van een lege salontafel. Met de vraag "Ik mis iets, wie heeft suggesties voor iets leuks erop. Liefst industrieel".
Mijn antwoord "Een fles wijn zou niet gek zijn".
Was denk ik niet wat ze bedoelde.
Ik las pas het mooie gezegde "Being famous on instagram, is like being rich in Monopoly".
Laten we onszelf niet te serieus nemen he, lieve Charlot. Ook niet online!
Liefs, Natas
Hi Natas,
Het was een heerlijke week in Limburg.
Ik vond het om eerlijk te zijn best wel spannend om terug te gaan naar de plek waar het vorig jaar zo mis ging.
Het is toch de plek waar ik bijna mijn meisje verloor. Het was daardoor een week met een lach en traan.
We hebben echt intens genoten, 100% bewust van datgene wat we hebben.
Elkaar!
Ik vind het ook creepy als mensen gaan speuren in mijn lijst. Pas echt vreemd vond ik het worden toen bleek dat iemand op zoek was gegaan in mijn lijst naar de biologische moeder van mijn kinderen.
Ik heb wel meer mensen in mijn vriendenlijst uit Amerika dus ze had de verkeerde te pakken. Het is geen staatsgeheim hoor, wie het is maar vraag het dan als je het zo graag wilt weten. Dan had ze het antwoord zo gekregen, nu heb ik haar geblokkeerd.
Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel eens kijk tussen bijvoorbeeld de tips van hoe combineer je deze nieuwe broek. Ik vind zulke rubrieken wel grappig om te lezen op momenten dat je ergens moet wachten of iets dergelijks.
Soms zitten er echt ideetjes tussen waarbij ik denk; "He dat is een goed idee, nog niet eerder aan gedacht".
Een wc-kleedje van een ander geeft mij dat gevoel nooit, dus die berichten skip ik.
Dat mensen foto's gaan delen met waar moet ik mijn plantje neerzetten, vind ik dan weer een beetje zielig.
Niet omdat ik niet wil helpen door te zeggen waar ik het plantje mooi vind staan maar omdat ik mij dan direct afvraag of iemand helemaal geen gesprekspartner heeft.
Of er geen vriendinnen over de vloer komen waaraan ze het kan vragen. Of dat iemand zo onzeker is dat ze niet eens meer durft te vertrouwen op haar eigen mening.
Ik vind dat oprecht erg.
Eenzaamheid is naar mijn idee het grootste taboe dat er nog over is.
Wie durft er op te staan en te zeggen dat hij of zij eigenlijk heel eenzaam is.
Wie durft er toe te geven dat er dagen voorbij gaan waarop social media contacten de enige contacten zijn die degene heeft.
Ik denk niet dat dit enkel bij oudere mensen het geval is.
Juist voor jonge mensen is het moeilijk om dit toe te geven. Het steekt zo enorm af bij het Instaleventje van velen. Iedereen staat in de kroeg, met de meest leuke mensen. Wordt wakker zonder dat er een vrachtwagen over hun lijkt te hebben gereden en zit daarna weer met de volgende vriendengroep op een terrasje.
En dan hang jij daar in je eentje op de bank, half slapend kijkend naar een of ander spelletjesprogramma, kapot na een week werken om de volgende ochtend in je half vergane joggingbroek het huis schoon te maken, want ook dat moet gebeuren.
Dan ligt twijfelen aan jezelf snel op de loer.
Ik post veel, scherm geen hoofden van mijn kinderen af (wat ik overigens wel snap dat mensen dit doen maar waar ik redenen voor heb om dat niet te doen), ze doen modellenklusjes, ik deel veel maar en dat is echt een hele grote maar, ik deel niet alles.
Je ziet niet mijn frustraties als alles niet loopt, je ziet mij niet boven een wc-pot hangen als alles eruit komt, je ziet mijn kinderen niet huilend in beeld en als mijn huis ontploft lijkt zie je dat niet terug op een foto.
Er zijn dingen die ik privé houd, bewust.
Omdat ik denk dat niemand er op zit te wachten maar ook omdat ik het zelf niet wil.
Ergens maak ik mij er dus ook schuldig aan dat iemand denkt, hoe kan het dat ik met twee kinderen een ontploft huis heb terwijl zij er zes heeft en het netjes is. Ik heb mezelf dan ook voorgenomen om eens per maand een Naked-truth te gaan schrijven, over de niet zo leuke dingen, over dingen die ik moeilijk vind of waar ik gewoon een hekel aan heb.
Niet als zeik-kwartiertje maar om ook te laten zien dat ik niet enkel huppelend door het leven ga. (Heb je trouwens wel eens iemand zien huppelen die geboren is met een open rug? Bij mij ziet het er in ieder geval hilarisch uit!)
Ik neem mezelf niet zo serieus, dat hoop ik mijn kinderen ook mee te geven.
Iedereen maakt fouten. Iedereen heeft dagen dat hij of zij het liefst de spiegel afplakt en iedereen droomt wel eens van een Chanel tas en dan niet voor op de foto maar voor om haar arm.
Afgelopen week heeft mij weer eens laten beseffen dat het allemaal uiteindelijk daar niet om draait. Het gaat er om dat we in de ratrace van het leven, die momenten pakken waar we echt gelukkig kunnen zijn en ik kan je uit de eerste hand vertellen dat ik vanochtend compleet gelukkig wakker werd met wallen tot op mijn knieën maar een schattig mannetje van vijf in mijn armen die ,die wallen niet ziet en alleen maar zegt "zullen we even lekker knuffelen want ik vind je zo lief".
Ik wens iedereen zo'n goed begin van de dag!
Lieve Natas, een heerlijke zonnige dag met je mannen gewenst.
Ik duik de tuin met ze in want ik heb plannen, waarover binnenkort meer ; )
Liefs, Charlotte
Reactie schrijven