Influenza

Ik heb een virusje te pakken.

Niks ernstigs. Een reep chocola, een flesje wijn en een netflixje doen wonderen.

Besmettelijk is het echter wel. Ik heb namelijk enorme last van Influenza.

 

What?

Influenza.

Ik word een beetje kriebelig en een beetje week van alle instaperfect influencers. Eerder schreef ik al dat ik Insta-Moe aan het worden was (zie blog), maar tijdens mijn vakantie is het meer dan ooit opgevallen hoe ver de invloed gaan van Social Media.

Op mijn handdoek, in een stralend zonnetje en 29 graden op de thermometer keek ik om me heen.

We zaten op South Beach, 1 van de mooiste stranden ter wereld.

Een adembenemende skyline op de achtergrond. Pelikanen in de lucht.

Naast mij zit Bram een zandkasteel te bouwen.

Om me heen zitten tientallen mensen. Jong en oud. Mannen, vrouwen.

Niemand lijkt echter bezig te zijn met het strand, de zee of zijn of haar gezelschap.

 

Vanaf mijn handdoek zie ik tientallen vloggers en influencers die vooral bezig zijn met het poetsen van hun eigen etalage.

Er worden selfies gemaakt. Er wordt met camera's gesleept. Er worden hele cameraploegen opgetrommeld.

Tientallen keren per dag zie ik meiden overdreven in de branding rollen.

Ik zie mensen hardop in hun telefoon praten.

Alles is Aaaaaawesoooooome en Faaaabulous.

Iedereen is vlogger.

Als er een walvis met 12 roterende piemels op zijn rug was aangespoeld in een roze tutu, was het 90% van de strandbezoekers niet opgevallen die dag.

Heel eerlijk, ook ik kijk vaak op mijn telefoon.

Te vaak.

In mijn vakantie heb ik dan ook echt geprobeerd om dat ding lekker uit te laten, of te gebruiken om foto's te maken.

Voor mezelf voornamelijk, voor in een mooi album of voor een mooie foto voor aan de muur, maar niet meer om constant met wildvreemden te delen hoe geweldig we het hebben.

Want natuurlijk is het geweldig.

Maar die maanden dat ik keihard gewerkt heb om deze reis te kunnen bekostigen, heb ik ook niet laten zien.

 

We laten zien dat op ons luxe strandbedje liggen met een cocktail in de hand (of - in het geval van South Beach liggen ze op een geleend bedje, dat na 5 minuten en 50 selfies weer ingeleverd wordt en drinken ze met opgespoten lippen uit een leeg bekertje, dat ze met 8 vriendinnen delen- omdat er wel het logo van een sjieke strandclub op staat).

 

We laten niet zien dat we met ons verregende hoofd naar de auto sjokken met een peuter in de ene hand en een uitgescheurde boodschappentas in de andere hand om te haasten om op tijd te komen voor een wortelkanaalbehandeling bij de tandarts - als kers op de taart na een week bikkelen voor de mis.

Nee, als je de grote influencer accounts mag geloven, dan ligt iedereen op een zonnig strand.

Waar we naartoe rijden met luxe auto's, die we gratis mogen uitproberen.

In prachtige gesponsorde kleding.

 

Als we thuiskomen, in ons altijd opgeruimd en tiptop gestylde huis met designmeubels, wachten onze kindjes, met de hipste gesponsorde kleding en schone snoetjes met onze instaperfecte mannen op ons.

Die mannen zitten met de gitaar op schoot, om ons een serenade te brengen, terwijl zij natuurlijk 50%  van het huishouden voor hun rekening nemen.

Want gezien de heren allemaal kunstenaar, sporter of miljonair (of een combinatie van ) zijn, hebben zij alle tijd.

De dames worden aanbeden en op handen gedragen.

Queens zijn we!

En met echt insta bedoelen we een jankbui op een parkeerplaats.

Want heus, het leven is zwaar.

De kaviaar was uitverkocht en je lievelingschampagne was er niet meer in de roze variant.

Fuck My Life!

 

We vergelijken onszelf met accounts.

Het lijkt een kijkje in de keuken, deze keukens staan echter in een showroom te shinen, dat wordt vaak vergeten.

We zien die accounts als echte mensen. Niet als goed uitgewerkte strategieën.

De hoogtepunten van een account, die momentopnames, die gaan we zien als meetlat voor ons leven.

En natuurlijk ziet ons leven, onze etalage er niet zo uit.

Instagram is het Goede Tijden, Slechte Tijden van deze tijd. Maar dan zonder de slechte tijden.

Wilden we vroeger Linda, Roos of Jessica zijn, tegenwoordig willen we allemaal Rachel, Bibi of Jamie zijn.

We hebben het alleen zelf niet door, dat het net zo onrealistisch is. 

Het zijn scripts, het zijn sets. En we trappen er met beide ogen in.

We zijn allemaal figuranten geworden, op constante auditie voor een glansrol in ons eigen leven.

 

Regelmatig post ik quotes in mijn eigen Instastories, voornamelijk over dankbaar zijn, over adoptie/moederschap en over jezelf mogen zijn.

Tientallen reacties krijg ik dagelijks.

Van meiden en vrouwen die bloedmooi, super intelligent en onwijs lief zijn.

Die aangeven zich te herkennen, die een "note to self" nodig hebben of die worstelen met deze tijd.

 

Voor volgend jaar heb ik een goed voornemen.

Volgend jaar ga ik proberen om alleen te schrijven en te volgen wat iets toevoegt.

Waar ik blij van word. Wat me inspireert. Waar ik van moet lachen, wat me energie geeft en wat iets toevoegt.

Dat hoop ik jou ook te kunnen brengen.

 

Tot slot deel ik mijn fijnste 'ontdekkingen' van 2019 met je.

Niet allemaal puur natuur, wel anders dan anders.

En heel belangrijk, al deze accounts voegen daadwerkelijk voor mij iets toe.

 

* Indiaan in je Kast

* And.bloom

* Celeste Barber

* The Birds Papaya

* Mignon Nus.

* Heather Crock

* Humans of NY

* Humans of Amsterdam

 

Ik wens je voor nu een mooi, tevreden en liefdevol nieuwjaar toe.

Dat de hoogtepunten in jouw 2020 maar mooier mogen zijn dan die op jouw tijdlijn.

 

Liefs,

Natasja