Ik wil jullie heel graag wat zeggen!

Wat kunnen we soms hard zijn voor elkaar en dan bedoel ik echt niet alleen de extreme gevallen zoals de mevrouw die mij vorige week zo nodig een bericht moest sturen, om mij het liefst met de grond gelijk te maken.

 

Nee, ik bedoel ook al die andere kleine momenten waarop we elkaar onzeker maken.

Want het lijkt soms wel alsof iedereen ergens wat van moet vinden en vaak is dat dan niet positief bedoelt.

 

Toch is de mevrouw die mij dat bericht schreef de aanleiding dat ik jullie dit schrijf.

Ik was door haar bericht echt gekwetst, tot op het bot.

Niet zo zeer wat ze van mij vond deed mij pijn, daar heb ik echt wel een schild voor. 

Maar dat ze het over mijn kinderen had, dat ze het verwerpelijk vond dat zulke kinderen zich Nederlander mogen noemen, dat deed mij simpelweg huilen.

 

Ik deelde slechts een foto als antwoord op haar verhaal. Ik geloof niet in modder smijten en sommige mensen hebben nu eenmaal ideeën die niet met de mijne stroken en dat mag.

Wel schreef ik erbij dat ik niet alles ging delen wat ze had geschreven en daar sta ik nog steeds achter want haar woorden verdienen geen podium.

 

De foto was nog maar net geplaatst of de berichtjes, appjes, mailtjes stroomden binnen en niet omdat ze vonden dat ik het niet zo had moeten doen, of omdat ze haar gelijk vonden hebben.

Nee, al die berichtjes, appjes en mailtjes waren allemaal een blijk van liefde.

Een hart onder de riem.

Een klop op mijn schouder.

Een arm om mij heen.

Een troostend woord.

Een applausje.

Stuk voor stuk van mensen die zeiden laat je niet kisten.

 

En weet je dat hielp!

 

Want hoe goed we ook weten waarom we sommige dingen zo doen, als we ze doen.

Op het moment dat iemand ons onder uit haalt (zeker in je taak als moeder) dan ga je twijfelen, heb je het gevoel dat je, je moet verdedigen voor het waarom, ben je bang dat iedereen het anders ziet.

 

Moeder zijn is het mooiste dat er is.

Moeder zijn is datgene waar ik het meest trots op ben.

Moeder zijn doe ik naar beste kunnen maar wat is het soms moeilijk.

 

Iedereen wil zijn kind een gelukkige jeugd geven.

Een makkelijk, leuk leven enkel gevuld met geluk, goede gezondheid en plezier. 

Helaas is dat voor niemand weggelegd.

Toch hebben we allemaal als mama's wereldwijd (en papa's ook) diezelfde missie.

 

Zou het dan niet fijn zijn als we elkaar wat vaker die klop op de schouder gaven.

Dat we elkaar even lieten weten dat we zien, dat de ander zijn best doet.

Dat we laten voelen, dat ook al loopt het even allemaal niet lekker, dat de ander er niet alleen voor staat.

Dat als alles juist fantastisch gaat bij de ander, dat we zeggen, hoe fijn we dat voor die ander vinden.

 

We scrollen allemaal door elkaar foto's, geven een like en zeggen regelmatig dat iets een mooie foto is of wat leuk dat je daar bent geweest oid. Daar blijft het vaak bij.

Ook ik ben daar schuldig aan.

 

Zou het niet mooi zijn als we iedere dag iemand een compliment gaven.

Mijn kinderen doen dat met grote regelmaat ook met de klas en de BSO.

En zo klein als ze zijn geeft ze dat een goed gevoel.

 

Dat ik de mensen volg, die ik volg, doe ik met een reden.

Niet omdat ze allemaal exact hetzelfde zijn als mij  (gelukkig niet ; ) )

De een volg ik omdat hij reizen maakt waar ik ook van droom, de ander omdat hij zo enorm goed is in minimaliseren, de volgende om haar uitgesproken smaak qua kleding, weer een ander kookt de sterren van de hemel en er zijn ook mensen die zo mooi het leven kunnen omarmen.

Van al die mensen neem ik een stukje mee. Een stukje wat mij vormt. 

Uit al hun feeds haal ik een stukje inspiratie. Of het nu is omdat ik zie wat ik een keer wil koken, waar ik heen wil of hoe die rok wel leuk te combineren is.

Van sommige mensen leer ik echt iets. Zo is er bijvoorbeeld iemand die echt stil kan staan, het leven gewoon kan aankijken en daarin berust. 

Ik zelf ben totaal anders, ik kan niet stil staan, ben altijd 10 stappen verder en sta altijd klaar om de strijd aan te gaan.

Ook dat heeft een reden, een achtergrond.

Ik heb die survival-modus nodig gehad maar dat hoeft niet meer. Ik mag dat loslaten en enkel door haar feed, haar foto's , teksten en stories ben ik mij daar bewust van.

 

Ik had er ook een cursus voor kunnen volgen, wellicht zelfs een therapie maar dit werkt voor mij.

Voor de cursus zou ik betaald hebben en bedankt hebben aan het einde van de cursus.

Haar advies was gratis, zelfs niet rechtstreeks. 

Als ik het haar vanochtend niet in een berichtje had verteld zou ze het zelfs niet geweten hebben.

Ik besloot haar te bedanken.

Ze was verbaast want wat moest iemand met zo'n leven als dat van mij nu met haar teksten.

Hield ik van de stilte?

Vond ik het fijn om naar binnen te keren?

Ja, niet zo vaak als zij dat opzoekt maar fijn vind ik het zeker.

Ik zei dat waarop zei terug schreef dat ze juist mijn feed gebruikte om haar eraan te herinneren dat de rem er ook wel eens af mag.

 

Zo bleek dus dat we onbewust de ander lieten zien hoe het ook kan.

Want er is niet één manier om dit leven te leiden, er is niet een goede en een slechte manier.

Ieder mag het naar zijn eigen manier invullen en wat is het dan mooi als we een stukje van die andere manier kunnen leren, meenemen of juist helemaal niet omdat je er aan herinnert wordt dat dit niet is wat jij wil.

Ik schreef afgelopen vrijdag in het stuk over straffen dat ik in de uitspraak "It takes a village to raise a child" geloof.

Door al die berichtjes, appjes, telefoontjes enz. die ik mocht ontvangen besef ik mij iets, namelijk "It takes a village to support a mother".

 

Laten we dat dan ook met elkaar doen.

We hoeven echt niet overal een mening over te hebben, of in ieder geval die niet te uiten.

Wil iemand zijn kind tot 6 jaar aan de borst, dan is dit haar keuze.

Niet ieder druk kind heeft ADHD en die moeder heeft vast allerlei tips over suiker, al 100 x de revue horen passeren.

 

Zullen we met elkaar de afspraak maken dat we wat vaker elkaar tot support zijn, wat vaker zeggen dat we bewondering hebben voor hoe iemand iets doet, dat we het mooi vinden om haar te volgen omdat...

En dan spreken we ook direct af dat we elkaar niet ongevraagd tips gaan geven want een tip ,is eigenlijk pas een tip, als iemand je erom gevraagd heeft, tot die tijd is je (goedbedoelde) advies misschien wel helemaal niet zo welkom als je hoopt dat het is.

 

Dan zou ik nog heel graag iedereen willen bedanken voor al die lieve berichtjes enz. want weet dat, dat berichtje dat je stuurde mij het gevoel gaf dat die mevrouw uniek is in haar soort en de wereld gelukkig uit allemaal leuke en lieve mensen bestaat.