Ik wou mijn kind geen pijn doen.

Ik ben geen curling-ouder.

Ik wil niet het hele pad voor hen gladstrijken.

Ik ben er van overtuigd dat je kunt leren van de dingen die op je pad komen.

 

Nee, ze hadden dit echt niet allemaal hoeven meemaken.

En ja, ze hebben teveel meegemaakt.

Maar als ik daarom nu beslis om er voor te zorgen dat alles vanaf nu perfect gaat dan zijn ze straks niet klaar voor de echte wereld, want die is lang niet altijd perfect.

 

En dus laat ik ze fouten maken, sta ik langs de zijlijn en help hun problemen op te lossen. Ik leer ze dat het leven misschien niet altijd leuk is maar het wel aan jezelf ligt hoe je met teleurstelling om gaat. 

Je kunt wegzakken in verdriet of je schouders er onder zetten en er het beste van maken, ieder maakt daarin zijn eigen keuze.

 

Maar soms is het leven gewoon oneerlijk en loopt het niet zoals je zou willen dat het liep.

Dan zit het allemaal even tegen.

Dat is bij kinderen net zo.

 

Ze willen met een vriendinnetje spelen en waren er van overtuigd dat, dat afgesproken was maar het vriendinnetje van hun keuze, blijkt al met iemand anders afgesproken te hebben.

Net die rol die ze wilden hebben in het toneelstuk wordt vergeven aan een ander kindje en hadden ze net zo'n zin in prei, kom ik s'avonds aanzetten met witlof.

 

Het zijn kleine dingetjes die even oneerlijk voelen maar waar je mee om moet leren gaan, aangezien je ze nog heel vaak in het leven tegen gaat komen.

Toch zijn er dingen die ik ze had willen besparen.

 

Ik dacht altijd dat ik loslaten het moeilijkste vond aan opvoeden maar dat is niet het moeilijkste weet ik nu sinds kort.

Ik moest mijn kinderen vreselijk teleurstellen. Hun grootste droom doen wankelen.

Ik moest de boodschapper zijn van de boodschap die ze niet wilde horen.

Maar het moest...

 

We gaan naar Amerika omdat we het een schitterend land vinden, maar bovenal omdat dit het geboorteland is van drie van mijn kinderen. We zouden bezoeken gaan brengen aan hun biologische families. Ze konden hun biologische mama's een knuffel gaan geven. Eindelijk geen kus op een scherm maar een echte.

 

Iets waar naar uit werd gekeken. Iets waar naar werd verlangt.

Dagelijks werd aan Siri gevraagd hoelang het nog duurde voor we naar Amerika zouden vliegen, want dan zou daar het moment zijn, buikmama zien.

Maar toen was daar opeens het slechte nieuws wat dit allemaal deed wankelen.

 

Ik wist niet wat ik moest doen. 

Hoe moest ik dit aanpakken, wat was verstandig, nu en voor de toekomst.

 

Ik las uren psychologische stukken door, belde met ortho-pedagogen, sprak met volwassen geadopteerde en kwam toen toch echt op een punt dat ik een beslissing moest gaan nemen, want ik ben hun moeder en dus eindverantwoordelijke.

 

Het slechte nieuws moest vertelt gaan worden aan de kinderen, dat stond voor mij vast. Ze hebben recht op eerlijkheid, geen valse illusies. Ze moeten op mij kunnen vertrouwen.

Het moment was daar en het was het moeilijkste wat ik in lange tijd heb gedaan.

Iemands hart breken is nooit leuk maar het hart breken van degene waar je zoveel van houd is niet voor te stellen.

 

Het hoge woord kwam er uit "Mama, moet jullie iets vertellen het zal niet mogelijk zijn om de buikmama van River en Jeremiah te gaan zien".

Uiteraard volgde daar de vraag "Waarom?" op en die heb ik ook aan hen beantwoord. In kindertaal want sommige dingen zijn niet te begrijpen als kind, of eigenlijk nooit.

Ik zal hier niet delen wat de reden is.

Niet omdat mijn kinderen zich er voor moeten schamen.

Niet omdat zij zich er voor moet schamen.

Niet omdat het iets is wat nooit voorkomt maar wel omdat het iets tussen hen is.

 

Ik was zo bang voor dit moment.

Heb het tot in de treuren besproken met hun biologische familie.

Was klaar voor allerlei vragen die de kinderen zouden stellen maar het bleef ijzig stil.

 

De andere kinderen braken het ijs.

Ieder op hun eigen manier.

Jeremiah haalde zijn schouders op en zei "Dan zie ik de rest dus nog wel?"

"Ja schat, die gaan we wel zien"

Opgelucht sprong hij van de bank om buiten te gaan voetballen.

 

River niet.

Zij is een binnenvetter.

Zonder uitdrukking op haar gezicht zat ze daar.

Ik had liever dat ze boos was, gehuild had of mij de oren van het hoofd had gevraagd maar ze zat daar maar.

Ze wilde geen knuffel, niet praten, alleen maar zitten.

Ik bleef op een kleine afstand zitten, zodat ze wist dat ik er was.

En daar kwam ze na een half uur. Ze klom op schoot, legde haar hoofd op mijn schouder en hield mij stevig vast.

Zo zaten we daar.

Tot ze naar mij op keek en zei "Wat gemeen hé, ik wou het zo graag en zij ook".

"Ja schat, dat wou ze zeker en nog steeds. Ze houd nog steeds even veel van je".

"Ga ik haar ooit nog zien?"

Ik kan enkel antwoorden dat ik het niet weet maar wel hoop.

"Mama wil je mij iets beloven, wil je er alles aan doen dat, dat kan. Jij zegt altijd dat kan niet, bestaat niet"

Ik kan alleen maar knikken. Inmiddels stromen de tranen die ik zo fanatiek probeer weg te slikken over mijn wangen.

 

Je kind af moeten nemen waar het zo naar verlangt.

Je kind moeten teleurstellen.

De pijn in haar ogen, het besef dat de wereld keihard is.

De vragen die ik door haar hoofd zie schieten maar die ze niet uitspreekt.

Het vertrouwen in mij dat ik dit kan oplossen, terwijl dit niet op te lossen is.

Het breekt mij.

 

Je wilt je kind beschermen voor verdriet. En als ze verdriet hebben wil je dat oplossen, het verzachten. Helaas zijn er situaties waarin dat niet mogelijk is. 

Situaties die wij niet kunnen begrijpen omdat ons bed hier staat.

Verhalen die wij enkel kennen uit een film of een boek.

Terwijl ik haar in mijn armen heb, besef ik mij dat hun buikmama een tijd terug 100% gelijk had toen ze iets tegen mij zei.

"Charlotte, ik geef ze een betere toekomst doordat ze bij jou opgroeien. Ik heb voor 80% een cirkel doorbroken. Zij zullen niet meemaken wat ik mee maak. Doordat ik contact heb zullen ze wel een gedeelte voelen van wat ik voelde als kind. Dat zal ze pijn doen, boos maken en verdriet doen maar we zullen van elkaar blijven houden en ze zullen beseffen dat ik ze overdroeg aan jou omdat ik hun verdriet tot die 20% wou beperken".

 

Toen ze mij dat schreef, begreep ik het niet helemaal.

Twijfelde zelfs of ze soms geen contact meer wou.

Nu snap ik heel goed wat ze bedoelde.

Zij wist dat dit er aan zat te komen.

Het was haar manier om mij iets te laten weten.

 

Bedankt lieve buikmama, ik begrijp wat je zei.

En lieve River, mama zal er alles aan doen wat ze kan, dat beloof ik je!