De vierde bijeenkomst ging over identiteit en loyaliteit. Oftewel, de onlosmakelijke band tussen adoptiekind en geboorteouders en alle thema's die daarbij horen,

De spagaat waar adoptiekinderen in kunnen komen te zitten, het loyaliteitsconflict, geboorteouders versus adoptieouders.

Goed dat dit thema ook werd aangestipt, dat er weer zo geoefend werd om vanuit het kind te denken en te beseffen welke thema's zullen spelen als je een kindje adopteert.

Wat er allemaal anders is aan een adoptiekindje opvoeden dan aan een biologisch kindje krijgen. 

 

Deze bijeenkomst kwam ook een adoptieouder vertellen, over haar adoptietraject en de struggles die daarbij hoorden.

Eigenlijk alles wat we tot nu toe hadden geleerd over adoptie kwam terug in haar verhaal. 

Mooi was, dat de moeder vertelde dat het pittig was en soms nog steeds heel pittig is, maar dat ze elke dag zó blij en dankbaar is dat ze moeder van haar kindjes mag zijn. 

Dat ze hen dagelijks ziet groeien en ontwikkelen. Dat ze veel energie en tijd in de opvoeding stopt, maar er ook heel veel voor terugkrijgt.

Met een brok in mijn keel verliet ik de cursusdag. Een beetje meer hoop, dat is wat ik voelde na deze vierde bijeenkomst.

Misschien konden we dit toch wel aan, samen...

Eind juni dit jaar was onze laatste cursusdag.

De nadruk lag op wensen en grenzen ten aanzien van je toekomstige adoptiekindje. 

Voorafgaand aan deze bijeenkomst moesten we aangeven waar we voor open stonden qua special needs, leeftijden, landen, 1 of meer kindjes tegelijkertijd, etc.

Dit werd door de docenten opgeschreven op een bord, zodat inzichtelijk was wie waar precies voor openstond.

Ieder stel kreeg daarna een casus op papier, een kort verhaaltje over een kind (of twee kinderen) waarvoor ouders gezocht werden.

We moesten het voorstel dat we voor ons hadden liggen, "matchen" met een stel uit de groep.

We kregen zelf twee voorstellen, uit twee verschillende landen. 

De belaste achtergronden van de kinderen uit de casus, vond de groep goed passen bij ons, mede vanwege mij werk-achtergrond.

Werken als kinder-en jeugdpsycholoog, maakt blijkbaar dat anderen denken dat je de heftige gevallen wel aankunt.

Stof tot nadenken...Want, vonden wij dat ook?

 

De bijeenkomst liep ten einde. 

Ergens jammer, dat de cursus na vandaag klaar zou zijn. Er waren fijne gesprekken ontstaan in de groep en het delen van deze fase ervaarden we als heel prettig.

Zo voelde het ook voor de andere stellen, want al snel werden telefoonnummers uitgewisseld en werd een adoptie-appgroep aangemaakt! Zo konden we contact blijven houden en elkaar op de hoogte houden van onze ontwikkelingen.We spraken af over een jaar weer eens samen te komen.

 

We reden naar huis, na de laatste bijeenkomst. De volgende stap was het wachten totdat de Raad voor de Kinderbescherming contact op zou nemen voor de medische keuring en daarna het gezinsonderzoek.

Maar eerst eens samen evalueren. 

Gaan we door met het adoptietraject, of is er teveel twijfel en gaan we eerst medisch verder?

 

De weken daarna spraken we er regelmatig over. Vooral de weekenden waren voor mij momenten waarop ik zomaar een paar uur weg kon zakken, in peinzen en afwegen.

Mijn gevoel ging alle kanten op.

Dus probeerde ik de rationele aanpak: ik pakte pen en papier en zette alle gedachten op een rij. Adoptie versus het medische traject in. Want ik wilde een goed afgewogen keuze maken, waar ik helemaal achter kon staan.

Het voelde als de belangrijkste beslissing die ik ooit had moeten maken.

 

Wat mij hierbij hielp, was teruggaan naar de basis van adoptie en waarom we daar in het begin zo enthousiast over waren.

Een kind opvangen, opvoeden, helpen om zich zo goed mogelijk te ontwikkelen, ondanks alles wat hij of zij heeft meegemaakt.

Hopen en bidden dat het je lukt om dit goed te doen, dat je eventuele gedrags- en hechtingsproblemen kunt verslaan en een band kunt opbouwen. Hierover nadenken gaf we een warm gevoel. Maar ik voelde ook angst, omdat ik niet wist of het goed zou aflopen.

 

Daarnaast zette ik het medische traject. Als we dat zouden opstarten, zou daar wellicht een gezond baby'tje uit voortkomen.

Een kindje zonder belaste voorgeschiedenis en als het goed is zonder hechtingsproblematiek. Maar ook hierbij was er geen garantie op een goede afloop. De kans op mislukking was 70%. 

Daarbij had ik een bloedhekel aan ziekenhuizen en alles daar omheen en kreeg ik hier niet dat warme gevoel bij, dat ik wel bij adoptie had.

Ik had ook geen voorkeur voor een biologisch kind boven een adoptiekind, merkte ik.

Het zou in beide gevallen ons kindje worden. Gedeeld DNA of niet. Love makes a family, zoals ik ergens zo mooi las.

Daar was ik van overtuigd.

 

Ik betrok Jack bij dit proces, nadat ik alles voor mezelf op een rijtje had gezet. Ook hij had nagedacht. Hij had voorkeur voor adoptie, vanaf het begin al. Maar legde dit niet op, hij vond dat we er samen 100% voor moesten kunnen gaan. En als ik er nog niet uit was, zouden we een pauze inlassen om na te denken als dat nodig was voor mij.

En als ik toch besloot medisch verder te willen kwamen we daar samen vast wel uit.

 

Door het analyseren van wat ik had opgeschreven en de gesprekken met Jack, werd het me duidelijk dat de enige reden dat ik niet voor adoptie koos, angst was.

Angst dat het mis zou gaan.

Angst dat ik het niet zou kunnen.

Angst dat ik niet goed genoeg zou zijn als adoptiemoeder.

Angst om geen controle te hebben over hoe het zou lopen.

 

Mijn twijfel kwam voort uit angst voor het onbekende. Herkenbaar, dat zit wel een beetje in mijn persoonlijkheid. En kwam nu dus als een gek naar boven.

Angst zit vaak in de weg, remt je af, houdt je tegen om mooie nieuwe dingen te ontdekken.

Angst overwin je door het gewoon te doen, de stap te zetten, de gok te wagen.

En vaak komen er dan hele mooie dingen op je pad, is mijn ervaring.

 

Ik kwam tot de conclusie dat ik makkelijk "nee" kon zeggen tegen een medisch traject.

Het gaf een gevoel van opluchting, als ik bedacht dat we niet de medische molen in hoefden.

"Nee" zeggen tegen adoptie gaf daarentegen geen fijn gevoel, eerder verdrietig.

 

De keuze werd langzaam gemaakt. Niet in één keer, maar stapje voor stapje werd mijn visie steviger en duidelijker.

 

Adoptie, daar lag mijn hart.

Daar lag ons hart.

Een kindje, dat het hard nodig heeft, een zo goed mogelijke basis geven.

Er zoveel mogelijk liefde in proppen.

Niet opgeven als het moeilijk wordt.

Vertrouwen hebben dat het goed komt.

Dat was onze weg.

Daar zouden we voor gaan.

Voor de volle 100%.

 

Volgende week lees je het vervolg.

Tot dan! Liefs, Sophie