Ze stuurt mij zoals zo vaak een berichtje via Facebook. Ze zag de foto's voorbij komen van de kinderen met de tulpen. Voor een Amerikaan het ultieme Nederland-gevoel.

Trotser dan trots is ze op haar kleinkinderen. Op de kinderen die zo ver weg opgroeien maar zo verbonden zijn aan haar.

De kinderen die inmiddels 8 en 10 jaar zijn maar die ze slechts vier keer in het echt zag. Het meisje die haar zo aan haar dochter doet denken. 

Hoe het had kunnen zijn als ze beide een ander leven hadden gehad. Die haar pijnlijk confronteert met dat wat zij heeft gemist toen ze verslaafd was. Het meisje dat net als haar een gigantisch grote wens heeft. Dat meisje wil haar moeder zien, zij wil dezelfde vrouw zien, haar dochter. 

Oma heeft nog hoop dat ze gevonden zal worden maar is realistisch en weet dat vinden ook kan betekenen dat ze niet meer leeft.

Ze vraagt dan uit het niets 'Charlotte heb je echt nog hoop?'.

Ik antwoord dat ik dat zeker nog heb. Ze moet toch ergens zijn.

'Jouw hoop is dan wel erg klein want je deelt niets meer over hoe je geld spaart om hier heen te komen. Je bent niet bezig met het delen van een link of hoeveel je nog nodig hebt. Ik denk dat dat is omdat je denkt dat het niet meer nodig is'.

 

Ik ben even stil want deze zin komt binnen.

Zo heb ik er nog niet bij stil gestaan maar er zit een kern van waarheid in.

Mijn hoop is zeker minder geworden, mijn strijdlust niet.

Alles wat ik kan proberen, probeer ik. Iedere tip pluis ik uit.

Van alles grijp ik aan als moment waarop ze misschien wel een teken van leven geeft. Eerst was ik er van overtuigd dat ze iets van zich zou laten horen op River haar verjaardag, daarna was er de hoop dat ze iets zou laten horen op mijn verjaardag en toen was daar Moederdag.

Een dag die we normaal samen beleven, wel met een oceaan er tussen maar altijd met intensief contact.

Het bleef stil. Een stilte die niet alleen te horen was maar ook te voelen.

 

De wens om naar Amerika te gaan is bij River alleen maar groter geworden en waar Jeremiah eerst vooral voor haar naar Amerika wou is hij er nu ook heel erg mee bezig. Er gaat geen dag voorbij dat hij mij vraagt of ze al gevonden is, of iemand iets van haar heeft gehoord of misschien haar heeft gezien.

Iedere dag moet ik ze teleurstellen. Hun mama lijkt van de aardbodem verdwenen te zijn.

Ze wordt gemist.

 

De vraag van hun oma heeft mij aan het denken gezet. Ze had namelijk ergens gelijk. Ik heb de afgelopen tijd niets gedeeld over hoe ver we zijn met het sparen, geen verwijzing naar de Bol.com link waarvan we een klein percentage krijgen van de aankoop, geen link van linkmaker in mijn stories waarmee we een klein bedrag per klik krijgen.... ik ben er mee gestopt. Niet bewust maar onbewust heb ik toch ergens de hoop opgegeven tot nu.

Toen ze zwanger was van Jeremiah en iedereen de hoop verloor zei ze mij dat je altijd door moet gaan als je niet hoopt maar zeker weet dat het goed komt, dat het dan zal gebeuren. 

Er zijn duizenden zelfhulpboeken geschreven over affirmaties en manifesteren en dat je je leven zo zelf een weg in zou kunnen duwen. Ik geloof daar niet in. Het leven is maar tot op zekere hoogte maakbaar. 

Wel kun je zelf bepalen hoe je met een situatie omgaat, hoe je de situatie je leven laat beïnvloeden.

Naar Amerika gaan is uiteraard het mooiste als ze daar hun mama in de armen zouden kunnen sluiten maar naar Amerika gaan is ook geweldig als ze daar hun oma zien, hun broers, hun tantes, hun nichten en neven, de andere buikmama, de zus. Daar zijn waar hun verhaal begon. Daar zijn waar nog zoveel antwoorden liggen op vragen die ze hebben en zoals River van de week zei 'misschien is het zelfs wel fijn om te zien dat ze er echt niet is, dat ze niet gewoon mij niet wil spreken maar dat ze er echt niet is'.

Ik ga er dus weer voor, jullie zullen de Bol.com link weer vaker in mijn stories zien verschijnen en 1 x per week een link van linkmaker. 

Dezelfde avond schreef ik hun oma terug dat ze gelijk had. Dat ik het niet bewust had gedaan maar dat ze absoluut gelijk had.

Ze schreef mij terug "Dank je, want ik mis jullie ook. Als je je kind kwijt bent en niet weet of je haar ooit nog zult zien dan is er niets liever dat je bij je wilt hebben als haar kinderen en de vrouw die zij als moeder koos en vergeet niet everything that is done in this world is done by hope'.