9 van de 10 keer zijn River en Jeremiah typische spring-in-het-veld kinderen en zal je ze tegenkomen terwijl ze voetballen, in bomen klimmen, een schaatsbaan van modder maken of terwijl ze een hut aan het bouwen zijn maar soms zal je ze samen zittend aantreffen terwijl ze hun ideeën over de wereld bespreken. Vrijwel altijd samen.

Niet omdat ze er dezelfde mening op na houden, integendeel, maar ze zijn wel altijd geïnteresseerd in de mening van de ander. Juist omdat die zo anders is, op zich al een feit waar menig volwassenen een voorbeeld aan zou kunnen nemen, ook ik.

 

Wat ze van de week bespraken was ook weer iets wat mij liet nadenken.

Ze hadden net heksensoep gemaakt, daarna gevoetbald en nu zaten ze daar. De haren nat van het zweet op het hoofd. Vieze bruine strepen op hun gezicht, de kleding vies, duidelijk vermoeid maar intens gelukkig. Ik dacht aan de beelden die we nu allemaal zien. De beelden van kinderen op de vlucht. Er waren veel overeenkomsten met hoe River en Jeremiah er nu bij zaten maar bij die kinderen ontbrak nu het geluk. Dat was ze keihard en bruut opeens ontnomen.  Wat gunde ik het die kinderen om net als zij te spelen, te spelen in vrijheid.

Ik dacht terwijl ik de vuilniszak naar de container bracht en langs hun liep, hoe blij ik was dat ze er niet zoveel van meekregen maar daar zat ik naast bleek al snel.

 

'Er is toch altijd al oorlog in de wereld. Al zolang als ik leef, waarom is dan nu iedereen er zo mee bezig?' hoor ik Jeremiah aan River vragen.

River die ondertussen druk bezig is om met een stokje tussen de tegels te komen kijkt even op en zegt dan 'Dat is toch heel simpel'.

Hij kijkt haar niet begrijpend aan waarna zij verder gaat. 'Jer, dit is dichterbij en dus zijn ze bang dat ze er zelf last van hebben'. In haar zin zit geen enkele emotie. In zijn antwoord des te meer. 'Dus het gaat niet om de mensen in de oorlog maar of je er zelf last van hebt?'. Zij haalt haar schouders op. 'Nou ja niet voor iedereen maar wel voor veel mensen anders deden ze toch altijd een inzamelingsactie, zouden ze altijd helpen en dat doen ze niet. Het is dus heel simpel. Als het ver weg is kun je doen alsof het er niet is. Komt het dichterbij dan kan dat niet'.

Haar woorden blijven in mijn hoofd hangen net als de woorden die hij daarna zegt.

'Vind je dat niet gemeen! Iedereen moet toch hulp krijgen, altijd! Dit kan toch niet!'. Het maakt hem duidelijk verdrietig. Zij is de nuchtere van de twee. Ze pakt hem bij zijn arm en zegt dan 'Nee, dat vind ik niet gemeen. Je kunt niet iedereen helpen. Zo doen mensen gewoon'.

 

Beide zitten daarna even voor zich uit te staren. Ik weet dat stilte bij deze twee altijd maar van korte duur is en dat er daarna komt wat hun echt dwars zit. Ik blijf dan ook in de buurt en raap nog wat takken enz. op die met de storm in de tuin zijn beland.

'Ben jij nooit bang?' hoor ik hem vragen.

'Nee, nooit!'

'Oh, echt voor niets?'

'Ik ben maar voor 1 ding bang en dat laat mij soms al heel verdrietig voelen dus heb ik besloten dat ik verder voor niets bang ben'.

'Oh kan dat?'

'Ik wel, jij niet'.

Ze zegt dat laatste met zoveel overtuiging en kracht dat ook Jeremiah geen seconde twijfelt aan wat ze zegt, terwijl hij normaal niemand zich laat zeggen dat hij iets niet kan. Haar zin klinkt vreemd maar ergens weet ik dat ze gelijk heeft.

Het zijn niet alleen hechtingsproblemen, het is ook zeker haar karakter waardoor ze mensen en gevoelens op afstand houdt. 

'Waar ben je dan wel bang voor?' hij vraagt het iets wat schuchter. Zijn nieuwsgierigheid wint het duidelijk van het idee dat ze hier ook weleens verdrietig door zou kunnen worden.

'Ik ben maar voor 1 ding bang en dat is dat ik buikmama niet op tijd in het echt zie om haar te zeggen wat ik wil zeggen. Ik moet dat zeggen als ik haar zie, niet via videobellen ofzo'.

Het is weer stil en dan zegt hij "Sorry daar ben ik niet bang voor, wel voor dat heel veel mensen verdrietig worden door de oorlog of dat ze dood gaan ofzo'.

 

Twee kinderen die dezelfde geschiedenis delen, twee kinderen die hun diepste emoties delen terwijl ze daar buiten op de grond zitten. Twee kinderen die totaal anders denken over dingen maar dat prima vinden. Twee kinderen die de ander niet hun mening willen opdringen maar hem gewoon delen. 

Terwijl zij daar zitten denk ik hoeveel mensen daar iets van zouden kunnen leren, ook ik.

 

Ik roep ze om binnen iets te drinken. Zittend aan de ranja en thee vertellen ze over de oorlog. Hij vertelt dat hij het zielig vindt voor alle mensen want niemand kiest toch voor oorlog dus dan is het toch ook zielig als je in het land woont dat oorlog gaat voeren. Hij wil het liefste iedereen helpen. Zij haakt aan. 

Ze vind het ook zielig maar is niet bang. 

'Als je bang bent kun je alles minder goed, minder goed denken, minder goed helpen, minder goed gelukkig zijn. Wees dus maar niet bang daar help je iedereen het meeste mee'.

Hij kijkt haar aan, springt van de tafel en heeft zojuist duidelijk een last van zijn schouders voelen glijden.